Κάποτε στην κοιλιά μιας μητέρας έγινε η σύλληψη διδύμων αγοριών. Οι εβδομάδες περνούσαν, τα αγόρια αναπτύσσονταν. Ωριμάζοντας όλο και περισσότερο, μεγάλωνε η χαρά, η αγαλλίαση... Ενθουσιασμένα έλεγαν μεταξύ τους:
-Πες, δεν είναι η σύλληψή μας κάτι το μεγαλειώδες; Δεν είναι υπέροχο που ζούμε;
Τα δίδυμα άρχισαν να ανακαλύπτουν τον κόσμο τους. Όταν βρήκαν το «λουρί» που τους ένωνε με τη μητέρα τους και έπαιρναν την τροφή, τραγουδούσαν χαρούμενα:..(Διαβάστε όλο το κείμενο)
Μια φορά και κάθε καιρό είναι ο Θεός. Από κάποτε είναι και οι άνθρωποι. Οι αναφορές όμως που έρχονται από τη γη για την κατάσταση των ανθρώπων όλο και χειροτερεύουν.Το ανθρώπινο γένος πάει από το κακό στο χειρότερο, παρ’ όλες τις προσπάθειες του Θεού με τους διάφορους αντιπροσώπους που από καιρό σε καιρό στέλνει για να τους συνεφέρει.
Μπροστά στην έκρυθμη αυτή κατάσταση η Αγία Τριάδα συνεδριάζει. Αποφασίζει ν’ ακούσει και τις απόψεις των ανθρώπων πάνω στο θέμα και να συζητήσει προτάσεις τους για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου...(Διαβάστε όλο το κείμενο)
Από παντού λαμβάνουμε μηνύματα απαισιοδοξίας. Για την Ελλάδα, για την οικονομία μας, για την Ευρώπη, για την ανθρωπότητα. Ειδικά στον μέσο Έλληνα καλλιεργείται από διάφορες πλευρές η αίσθηση ότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη. Η αυτοπεποίθηση του Νεοέλληνα κινδυνεύει να καταρρεύσει τελείως. Και οι λόγοι είναι πολλοί... (Διαβάστε όλο το κείμενο...)
Μετά από ένδεκα χρόνια θητείας στην ιδιωτική εκπαίδευση μεταπήδησα στην δημόσια εκπαίδευση. Με τοποθέτησαν σε ένα Λύκειο των δυτικών προαστίων. Παρουσιάστηκα στον Διευθυντή και γνώρισα τους καινούριους μου συναδέλφους. Ήμουν διαφορετικά συνηθισμένος, αφού είχα υπηρετήσει στην «αφρόκρεμα» των ιδιωτικών σχολείων της Αθήνας. Εδώ όλα μου φαίνονταν λίγο μίζερα... (Διαβάστε όλο το κείμενο)
Χριστέ μου, δώσ' του τη χαρά, τη μόνη που μπορούσε να σου ζητήσει απάνω εκεί νοσταλγικά η ψυχή του, κάνε το θάμα κι άσε τον να ζήσει όπως εζούσε σε μια μεριά που τάχατες να μοιάζει το νησί του... (Διαβάστε όλο το ποίημα)