Έπεσα κάτω, στα γόνατα, και άκουσα μια φωνή που μου έλεγε: Σαούλ, Σαούλ, γιατί έχεις στραφεί εναντίον μου; Απάντησα: Ποιος είσαι, Κύριε; Μου είπε: Είμαι ο Ιησούς Χριστός ο Ναζωραίος· Αυτός που έχεις ταχθεί εναντίον Του. Του είπα τότε: - Και τι πρέπει να κάνω τώρα, Κύριε; (Πραξ. 22,7 -10).
Κύριε Ιησού, τότε ο Σαούλ σε έκαμε και έχασες για λίγο την υπομονή Σου. Και του έδωκες ένα ταρακούνημα, τέτοιο που δεν μπόρεσε ποτέ να το ξεχάσει. Βέβαια, και ο Σαούλ, δεν εξαναγκάστηκε να Σε ακολουθήσει! Θα μπορούσε, αν το είχε θελήσει, να συνεχίσει να σου λέει το ΟΧΙ του. Αλλά μετά από εκείνο το ταρακούνημα, που του έκαμες, χρειάστηκε να το σκεφθεί καλά! Και το σκέφτηκε!... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Σε ένα από τα κείμενα της Αγίας Γραφής αναφέρεται ότι μέχρι πριν από την έλευση του Κυρίου η ανθρωπότητα είχε παρακμάσει στο πέρασμα των αιώνων, δεδομένου ότι ο άνθρωπος είχε χάσει την επαφή του με το Θεό και η κοινωνία μεταξύ Θεού και ανθρώπων είχε καταστεί αμυδρή. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει άτι στο εξής (μετά την Ανάσταση του Κυρίου), ολόκληρη η δημιουργία προσμένει με λαχτάρα την τελική έλευση και αποκάλυψη του Υιού τού Θεού στον κόσμο κατά τη Δευτέρα Παρουσία, προσμένει δηλαδή τι στιγμή που ο άνθρωπος θα έχει γίνει πραγματικά άνθρωπος με πληρότητα, με όλη την ομορφιά και τη δόξα που περικλείει αυτή η αποστολή του... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Η εικονογραφία της Γεννήσεως του Χριστού, ξεκινά από εκεί­να που λέει ο Ευαγγελιστής Λουκάς γι' αυτήν (β' 1-20) και έχει και άλλα στοιχεία της παραδόσεως της Εκκλησίας μας.
Η φάτνη βρίσκεται στο κέντρο της εικόνας μέσα σε ένα μαύρο και σκοτεινό τριγωνικό σπήλαιο. Το Ευαγγέλιο, όπως είναι γνω­στό, δεν λέει τίποτε για σπήλαιο, μας πληροφορεί όμως γι' αυτό η Παράδοση, και μάλιστα η αρχαία. Ο άγιος Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και μάρτυρας λέει: «Μη έχοντας ό Ιωσήφ που να κατοικήσει σ' ε­κείνη την πολίχνη, εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά όχι πολύ μακρυά από τη Βηθλεέμ». Το σκοτεινό χρώμα του σπηλαίου δεν μπαίνει τυ­χαία εκεί. Δείχνει τη σκοτεινιά του προχριστιανικού κόσμου, μέσα στον οποίον λάμπει το κατάλευκο σπαργανωμένο Βρέφος φωτίζον­τας τον... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Κάποτε στην κοιλιά μιας μητέρας έγινε η σύλληψη διδύμων αγοριών. Οι εβδομάδες περνούσαν, τα αγόρια αναπτύσσονταν. Ωριμάζοντας όλο και περισσότερο, μεγάλωνε η χαρά, η αγαλλίαση... Ενθουσιασμένα έλεγαν μεταξύ τους:
-Πες, δεν είναι η σύλληψή μας κάτι το μεγαλειώδες; Δεν είναι υπέροχο που ζούμε;
Τα δίδυμα άρχισαν να ανακαλύπτουν τον κόσμο τους. Όταν βρήκαν το «λουρί» που τους ένωνε με τη μητέρα τους και έπαιρναν την τροφή, τραγουδούσαν χαρούμενα:..(Διαβάστε όλο το κείμενο) 



Μια φορά και κάθε καιρό είναι ο Θεός. Από κάποτε είναι και οι άνθρωποι. Οι αναφορές όμως που έρχονται από τη γη για την κατάσταση των ανθρώπων όλο και χειροτερεύουν.Το ανθρώπινο γένος πάει από το κακό στο χειρότερο, παρ’ όλες τις προσπάθειες του Θεού με τους διάφορους αντιπροσώπους που από καιρό σε καιρό στέλνει για να τους συνεφέρει.
Μπροστά στην έκρυθμη αυτή κατάσταση η Αγία Τριάδα συνεδριάζει. Αποφασίζει ν’ ακούσει και τις απόψεις των ανθρώπων πάνω στο θέμα και να συζητήσει προτάσεις τους για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου...(Διαβάστε όλο το κείμενο)