11/02/2012, " Η παραβολή του Ασώτου ", του π. Αντωνίου Ρωμαίου


Η παραβολή αυτή είναι η διατύπωση της πιο μεγάλης και της πιο ολοκληρωμένης καμπύλης που διαγράφει η ανθρώπινη ασωτεία.
Μέσα σ' αυτήν την παραβολή ο Κύριος μας δίνει να κατανοήσουμε όλες τις συντεταγμένες της ανθρώπινης ασωτείας. Και ο πρώτος υιός ο νεότερος, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το σύμβολο της ορατής, της εμφανούς ασωτείας, ενώ ο πρεσβύτερος υιός είναι το σύμβολο της αφανούς ασωτείας.
Το 15ον κεφάλαιον του κατά Λουκάν Ευαγγελίου, περιλαμβάνει και άλλες παραβολές, όπως του «απολωλότος προβάτου», «τς πωλεσθείσης δραχμς», την οποία ακολουθεί αυτή του Ασώτου υιού. Με αυτήν την παραβολη ο Κύριος απαντούσε στους επικριτές Του, γιατί ήταν «φίλος τελωνν καί μαρτωλν»Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Η προσωπική πορεία αγιασμού 
δεν είναι ευθύγραμμη ανάβαση κλίμακας 
αλλά ριψοκίνδυνη περιπέτεια αναρρίχησης.

Ο αγιασμός είναι μέγα και παράδοξο μυστήριο που τελεσιουργεί η Θεία Χάρη στην καρδιά του ανθρώπου. Πρόκειται για μυστικό-εσωτερικό γεγονός που δεν προσμετρείται με βάση την εξωτερική συμπεριφορά. Άγιος δεν είναι αυτός που εκκλησιάζεται ή νηστεύει ή εγκρατεύεται ή κηρύττει αλλά αυτός που έχει ολοκληρωτικά παραδώσει τη ζωή του στο Θεό και έχει γίνει ζωντανός φορέας της Θείας Χάρης.... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε βρεθεί κατάπληκτοι μπροστά σε αδικαιολόγητες, παράταιρες, αχαρακτήριστες συμπεριφορές ενός γνωστού μας, συμπεριφορές που μας ρίχνουν αδιάβαστους σε μεγάλες απορίες. Ακόμη και πολύ κοντινών μας προσώπων αρνη­τικές συμπεριφορές, που μεταμορφώνουν το πρόσωπο που ξέραμε σε ένα άγνωστο, δυσάρεστο πλάσμα. Σκε­φτόμαστε τότε με θυμωμένη απογοήτευση πως, αν ξέρα­με τούτη την εκδοχή του, δε θα τον είχαμε φίλο ποτέ, ή δε θα τον παντρευόμασταν ποτέ, θα είχαμε απομακρυνθεί καιρό από κοντά του... Και τότε αναρωτιόμαστε με πόνο ή και αγανάκτηση τι ακριβώς του συμβαίνει; Πώς να τον αντιμετωπίσουμε; Πώς να τον καταλάβουμε; ...(Διαβάστε όλο το κείμενο)




Τo 1848 o υλιστής φιλόσοφος Φόϊερµπαχ, θέλοντας να σερβίρει τις αντιθρησκευτικές του ιδέες, δηµοσίευσε τα «Μαθήµατα περί της ουσίας της θρησκείας». Εκεί, ανάµεσα στα άλλα, έγραψε και την εξής εξυπνάδα: «Η ανθρώπινη τροφή είναι η βάση της ανθρώπινης µόρφωσης, του πολιτισµου και του εξευγενισµού του ανθρώπου. Αν θέλετε να καλλιτερεύσει ο κόσµος, τότε, αντί να του δίνετε συµβουλές να µην αµαρτάνει, να τον τρέφετε καλλίτερα. Διότι τελικά, ο άνθρωπος είναι ό,τι τρώει».
     Έτσι νόµισε ο ταλαίπωρος ο Φόϊερµπαχ ότι ... γκρέµισε το οικοδόµηµα της «θρησκείας» και ιδιαίτερα τον Χριστιανισµό, πού φαίνεται ... του είχε καθίσει στο στοµάχι! Δεν είχε προσέξει ο υλιστής φιλόσοφος, ότι Κάποιος Άλλος, περίπου χίλια οκτακόσια χρόνια νωρίτερα, τον είχε ξεπεράσει σε «υλισµό», λέγοντας: «Όποιος
δεν τρώει το Σώµα µου και δεν πίνει το Αίµα µου, δεν έχει µέσα του Αληθινή Ζωή»!... (Διαβάστε όλο το κείμενο)



Μια φορά κι ένα καιρό, ζούσε μια κακιά γυναίκα, σωστή μέγαιρα. Πέθανε κι ούτε ένα καλό δεν είχε κάνει στη ζωή της. Την άρπαξαν το λοιπόν οι διαβόλοι και την πετάξανε στη φλογισμένη λίμνη. Τότε ο φύλακας-άγγελός της κάθισε και σκέφτηκε: "Πρέπει να θυμηθώ καμιά καλοσύνη της για να πάω να την πω στο Θεό " . Θυμήθηκε, και μια και δυο πάει και λέει στο Θεό : ''Αυτή, του λέει, έβγαλε ένα κρεμμυδάκι φρέσκο απ' το περιβόλι και το 'δωσε σε μια ζητιάνα" . Κι ο Θεός απαντάει: "Πάρε λοιπόν το ίδιο εκείνο κρεμμυδάκι, και πήγαινε πάνω απ' τη λίμνη. Βάστα το κρεμμυδάκι απ' τη μια άκρη κι ας πιαστεί αυτή απ' την άλλη. Τότε τράβα την. Αν τα καταφέρεις να την τραβήξεις απ' τη λίμνη, τότε ας πάει στον Παράδεισο. Όμως αν σπάσει το κρεμμυδάκι, θα πει πως καλά είναι εκεί που είναι"...(Διαβάστε όλο το κείμενο)