Έργο του Αλέκου Φασιανού |
...Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην εκκλησιαστική ζωή. Υπάρχουν σήμερα κανόνες, κώδικες συμπεριφοράς, ξύλινες γλώσσες πού αντικατέστησαν με τον καιρό το Χριστό των Ευαγγελίων και τής εκκλησιαστικής κοινότητας. Οι τυφλοσούρτες και τα συνταγολόγια αντικατέστησαν τη σπαρταριστή αγάπη με την επιπλοποιϊα της αγάπης.
Όταν μιλάμε στο στυλ «πρέπει να αγαπάμε τους εχθρούς μας», μιλάμε άραγε για την αγάπη του Εσταυρωμένου; Τα λόγια μας δείχνουν πως έχουμε νοιώσει τις ευαισθησίες αυτής της σταυρωμένης αγάπης; Μήπως μιλάμε για τη γενική αγάπη προς την όλη ανθρωπότητα και δεν νοιώθουμε την ευαισθησία τής συγκεκριμένης αγάπης προς το συγκεκριμένο άνθρωπο, που ο Χριστός ονόμασε «πλησίον»;... (Διαβάστε όλο το κείμενο)
κι αρχίζει τις μανούβρες " βίρα-μάινα"
Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές,
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ' τις δυο μεριές.
Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο, ναύτη πονηρό.