Τυφλές πτήσεις
Οι επιβάτες μιας πτήσης
κάθονται στις θέσεις τους και περιμένουν τους πιλότους.
Σε λίγο δύο άνδρες με στολή πιλότου μπαίνουν στο
αεροπλάνο. Φορούν μαύρα γυαλιά. Ο ένας από τους δύο συνοδεύεται από έναν σκύλο
για τυφλούς, κι ο άλλος βρίσκει το δρόμο του με τη βοήθεια ενός άσπρου
μπαστουνιού. Προχωρούν στο διάδρομο, μπαίνουν στο πιλοτήριο και κλείνουν την
πόρτα. Πολλοί από τους επιβάτες γελούν νευρικά. Και όλοι κοιτάζονται με μία
έκφραση πού κυμαίνεται μεταξύ εκπλήξεως, σκεπτικισμού και φόβου.
Μερικά λεπτά αργότερα, οι μηχανές του αεροπλάνου
μπαίνουν σε λειτουργία και το σκάφος επιταχύνει στην πίστα. Τρέχει όλο και πιο
γρήγορα, και μοιάζει σαν να μην πρόκειται ν' απογειωθεί ποτέ. Οι επιβάτες
κοιτάζουν από τα παράθυρα τους και διαπιστώνουν ότι το αεροπλάνο κατευθύνεται
ίσια σε μια λίμνη πού βρίσκεται στο τέλος του διαδρόμου απογείωσης. Και
έντρομοι πιο πολύ, ότι δεν θα απογειωθούν και θα πέσουν στη λίμνη, βάζουν στην
ύστατη στιγμή υστερικές κραυγές. Αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή, το αεροπλάνο
απογειώνεται γλυκά, χωρίς το παραμικρό πρόβλημα.
Οι επιβάτες ηρεμούν και χαμογελούν, νιώθοντας λίγο
ανόητοι που πίστεψαν σ' αυτό το κακόγουστο αστείο. Λίγα λεπτά αργότερα το
γεγονός ξεχάστηκε.
Στο πιλοτήριο, ο πιλότος ψαχουλεύει το ταμπλό με τα όργανα, βρίσκει το
κουμπί του αυτόματου πιλότου και τον θέτει σε λειτουργία. Μετά γυρνάει και λέει
στο συγκυβερνήτη:
- Ξέρεις, τι πραγματικά με φοβίζει;
-Όχι, άπαντα ό άλλος.
- Μήπως κάποια φορά οι επιβάτες
βάλουν τις φωνές πολύ αργά, και δεν καταλάβουμε να απογειωθούμε και πνιγούμε
όλοι μας...
* *
*
Ναι! Πρόκειται για ανέκδοτο. Ο
κεντρικός του ιστός είναι εντελώς φανταστικός. (Μα μήπως οι περισσότερες
διδακτικές ιστορίες, δεν έχουν τη μορφή
μύθου;). Αλλά -ταυτόχρονα- και πολύ συμβολικός. Και τον αναφέρουμε τώρα πού
γίνεται πολύς ντόρος για την ασφάλεια των πτήσεων. Και το όλο βάρος πέφτει μόνο
στους «περίεργους» (ή διεστραμμένους) επιβάτες. Ποτέ στους πιλότους, στους
κυβερνήτες, που η «ανεπάρκεια» τους θα μπορούσε να έχει οδυνηρότερες
επιπτώσεις.
Ναι, όλοι θέλουμε να «ανεβαίνουμε ψηλά». Και όλοι
θέλουμε το ταξίδι μας προς τα Άνω να είναι απόλυτα ασφαλές. Αλλά δεν
εξετάζουμε, αν τα άτομα στα όποια εναποθέτουμε τούς σχεδιασμούς μας, τις προσδοκίες
μας, τις ελπίδες μας και -εν τέλει- τις ζωές μας, έχουν στοιχειώδη «όραση».
Στην αχαλίνωτη πορεία της ανθρωπότητας, πολλές- πάμπολες φορές οι «πιλότοι»,
δηλαδή αυτοί πού έχουν την πρωταρχική ευθύνη για την πορεία μας, δεν τα πάνε
και τόσο καλά με το Φως του Χριστού, και δεν καθοδηγούνται απ' αυτό. Σε
μερικές δε περιπτώσεις, είναι παντελώς τυφλοί, θεόστραβοι. Και ευτυχώς που υψώνονται
κάποιες θαρραλέες φωνές, αλλιώς θα φουντάραμε όλοι στο τέλμα.
Μία νηφάλια και ενάρετη φωνή είναι πάντα «ξυπνητήρι».
Και πρέπει να την αγαπάμε. Και να κάνουμε το παν για να συνεχίσει να βοά.
Διαφορετικά, ό λήθαργος όλων, υπευθύνων - συνυπευθύνων - ήμιανευθύνων, είναι
αναπόφευκτος. Και με απολήξεις τραγικές και μοιραίες. Μη γένοιτο!
{Οκτώβριος
2006)
Πηγή: π. Γρηγορίου Γ. Λίχα, " Μοτίβο Ευτυχίας ", Ι.Μ. Προφήτου Ηλιού Πρέβεζα