Για τις Σχέσεις των ανθρώπων
Τ*: Αδελφή μου, θα ήθελα την γνώμη σας πάνω στις σχέσεις των ανθρώπων. Δηλαδή, γιατί σε κάποιον που μιλά καλά και φέρεται καλά, έρχεται ο άλλος και του φέρεται άσχημα, ή του γκρινιάζει, ή
του μιλάει άσχημα
κι απότομα. Κι ενώ ο
ένας είναι ήρεμος και γαληνευμένος, σπάνε τα όρια αντοχής του και
τότε η κατάσταση γίνεται
χειρότερη...
Γ.Γ:... και κατεβαίνουν κι οι δύο στο ίδιο επίπεδο. Γι’ αύτό άλλωστε
και είναι ο κόσμος ολόκληρος έτσι.
Γιατί συγκρούονται
δύο Εγωισμοί... Όταν όμως ο ένας από τους δύο είναι άνθρωπος του Θεού, δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Και θα σου πω γιατί. Ο Κύριος μας είπε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε χωρίς Αυτόν. Συγχρόνως είπε και στον Πιλάτο
που Του έλεγε ότι έχει εξουσία να τον αφήσει ελεύθερο ή να Τον στείλει στον θάνατο, «δεν έχεις εξουσία άλλη άπ'αύτήν που σου έδωσε ο Θεός». Με άλλα λόγια, όταν έρχεται κάποιος και μας μιλήσει
άσχημα, νομίζεις ότι δεν είναι Παραχώρησις Θεού; Είναι! Είναι Παραχώρησις Θεού για την δική μας τελειοποίηση. Και πολλές φορές για την τελειοποίηση του άλλου, γιατί αν εμείς σωπάσουμε, αυτός σιγά-σιγά συνετίζεται με την δική μας σιωπή. Αν όμως εμείς αρχίσουμε και κατεβαίνουμε στο άλλο επίπεδο, τότε πάει χαμένη κάθε προσπάθεια. Είναι δύσκολο.
Γιατί ό άνθρωπος,
φυσικά, δεν
χωνεύει την
αδικία. Σου λέει: «Γιατί να μου πει αυτό, εφόσον... κλπ». Όμως εκείνος ο άνθρωπος, μ' όλη την φιλία ή την αγάπη πού μας έχει, για μια στιγμή, γίνεται όργανο μιας άλλης Δυνάμεως για την δική μας δοκιμασία. Να ξέρεις Τ μου, ότι σ' όλο τον κόσμο, και στην Οικογένεια ακόμα, ο ένας είναι το τεστ για τον άλλον, κι ο άλλος το τεστ για έναν τρίτο. Έτσι είναι...
Τ:
Ναι Αδελφή μου. Αλλά με στεναχωρεί ο τρόπος ο κακός... Οι λέξεις οι λίγο χοντροκομμένες... Δεν ξέρω... Είμαι πολύ λεπτολόγος;
Γ.Γ: Καταλαβαίνω το πρόβλημα σου γιατί κι εγώ υπήρξα έτσι. Σιγά-σιγά όμως κατάλαβα ότι
ο άλλος δεν μπορεί να σου δώσει περισσότερο απ' αυτό
πού έχει. Έτσι; Δεν έχει
άλλον τρόπο εκφράσεως. Έτσι
μεγάλωσε στο
σπίτι του, στο
περιβάλλον του. Πχ. Αντί να σού πει: «Σε παρακαλώ, πηγαίνεις λίγο πιο κει να περάσω», σου λέει: «Έ, στάσου ντε να περάσω»! Εσένα, αυτό μπορεί να σε σοκάρει. Γι’ αυτόν όμως και για το περιβάλλον του, αυτό δεν είναι τίποτε και κανείς δεν πρόκειται να το παρεξηγήσει.
Τ:
Επομένως, είναι
κι αυτός ένας τρόπος για να καταλαβαίνεις τους ανθρώπους και να μην ζητάς περισσότερα...
Γ.Γ:... αλλά προπαντός, να μην παύεις ν' αγαπάς αυτά τα πρόσωπα. Γιατί
μόνο με
το παράδειγμα σου,
σιγά-σιγά, μόνοι τους θα καταλάβουν ή ότι ύψωσαν την
φωνή τους παραπάνω απ'ό,τι
έπρεπε, ή ότι έκαναν κάτι άλλο που δεν έπρεπε. Με την σιωπή σου μόνο. Ξέρεις πόσες φορές με το να μην πεις τίποτε σε κάποιον πού έφταιξε, του δίνεται ή ευκαιρία μετά από λίγο, ή μετά από μέρες, να το κατάλαβε ι και να σου το πει; Έτσι τον βοηθούμε, όχι με λόγια, όχι γιατί θα μας ζητήσει συγγνώμη. Όχι. (Γιατί άλλα τόσα
συγγνώμη πρέπει εμείς
να πούμε και να λέμε στον Θεό κάθε στιγμή της ημέρας...) Αλλά γιατί πήγε,
έστω και λίγο, προς τα εμπρός, επειδή εμείς είχαμε την δύναμη να σωπάσουμε. Κι όταν παρακαλείς τον Θεό να σου δίνει δύναμη να σωπαίνεις, σου τη δίνει...
Τ:
Πολύ σπουδαίο...
Γ.Γ: Να σου πω ένα μικρό παράδειγμα. Ήταν μια φίλη μου, κατοικούσε με τον πολύ καλό της σύζυγο και με την μητέρα του. Η μητέρα του ήταν πάρα πολύ καλός άνθρωπος, αλλά από το πρωί πού θα ξυπνούσε, ως την ώρα πού θα κοιμότανε μιλούσε... Αγαπούσε την νύφη
της πάρα πολύ και η
νύφη της το
ίδιο, αλλά
τί θα
γινότανε μ' αυτήν την
ακατάπαυστη ομιλία; Γιατί η
πεθερά, όχι μόνο της μιλούσε, αλλά της έκανε κι ερωτήσεις που έπρεπε ν' απαντήσει... Τί να κάνει; Τι να κάνει; Της είπα: «Εκείνη την ώρα πού σου μιλά, εσύ να λες την Ευχή, Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, Υιέ τού Θεού,
έλέησον ημάς, αργά-αργά, με τον νου σου, όσην ώρα σου μιλά
και να
συνεχίζεις χωρίς ν' απαντάς»... Γιατί
συνήθως, οι άνθρωποι που
μιλούν πάρα πολύ, δεν
περιμένουν και δεν
ενδιαφέρονται για
την απάντηση τού άλλου...
Τ:
Θέλουν να
το βγάλουν από μέσα τους.
Γ.Γ: Ναι, έχουν ανάγκη μιας ανθρώπινης συντροφιάς για να λένε τις σκέψεις τους συνέχεια.
Λοιπόν, η φίλη μου το εφάρμοσε και σε λίγο έγινε μια τέτοια αρμονία με την πεθερά που δεν την ενοχλούσε τίποτε πια... Πολλές φορές της έλεγα: «Όταν ακούς τα σπουργιτάκια, θυμώνεις; Όχι. Έτσι λοιπόν να χαίρεσαι κι έναν άνθρωπο πού
μιλά ακατάπαυστα». Πέρασε ό καιρός, έφυγα ταξίδι, επέστρεψα, την είδα ξανά. Ήταν ενθουσιασμένη! Τώρα όλα πήγαιναν εντάξει. Σε λίγο, η άλλη κόρη της πεθεράς την προσκάλεσε να πάει να κατοικήσει μαζί της! Βλέπεις; Όλο αυτό έγινε για να καταλάβει ότι έπρεπε να πάρει το μάθημα κι όταν το πέρασε με αγάπη, έφυγε ό πειρασμός κι έμεινε μόνο ή αγάπη και τώρα, είναι όλα εντάξει...
Τ:
Πολύ σπουδαίο αυτό. Θυμάμαι πού το λέτε πάντα: «Αν είναι
να
περάσεις κάτι, θα το περάσεις. Να μην το αποφεύγεις, γιατί τότε, θα τό περάσε ι ς χε ιρότερα»!
Γ.Γ: Ναι.
Και πρέπει ό άνθρωπος να το περάσει με χαρά κι ευγνωμοσύνη. Να λέει: «Θεέ μου, Σ' ευχαριστώ γι' αυτήν την δοκιμασία. Γιατί ήρθε να με κάνει πιο πράο, πιο ταπεινό, πιο ειρηνικό, πιο γεμάτο αγάπη». Κατάλαβες;
*Τ. Μηναιοπούλου, Αθήνα, δεκαετία ’70-‘80
Πηγή: Η ασκητική της Αγάπης,Γερόντισα Γαβριηλία, εκδ. Επτάλοφος, σ.327-329