Υπάρχει ένας ανάπηρος άνθρωπος γεμάτος αισιοδοξία, τον οποίο έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια. Είναι ένας στρατιώτης που πληγώθηκε στον πόλεμο. Μια εχθρική σφαίρα διαπέρασε το σώμα του, τον πλήγωσε δίπλα στη μέση του. Με κάλεσε να τον επισκεφθώ. Μπήκαμε μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο. Σε μία μεγάλη καρέκλα, με πλάτη δίπλα στο παράθυρο, καθόταν ο γνωστός μου. Με κοίταξε και μου είπε: (Περισσότερα...)




Μας διηγείτο ο αείμνηστος Γέροντας και Πνευματικός μου πατήρ περί του διακριτικού προπονητού των υποτακτικών, του γέροντος Χ…   του αγιαννανίτου.
Κάποτε επεσκέφθη τον γ. Χ... εις το ησυχαστήριον του, ημέραν, καθ' ην ελειτούργει ο ίδιος. Ανυπόδητος, με πα­λαιά, εφθαρμένα άμφια, με ένα σταυρόν αυτοσχέδιον, χειροποίητον, σκωριασμένον. Απλούς, αλλά γλυκύτατος την όψιν, παρά την άγριωπόν ή την σαλήν εμφάνισιν, ην ενεποίει η άκτένιστος, ανεμίζουσα κόμη του.(Περισσότερα...)





Ἐρχόμουν στὸ σπίτι μας μετὰ τὸ σχολεῖο,
κι ἐσὺ πάντα μὲ περίμενες στὴν ἐξώπορτα.
Δὲν ξέρω ἀπὸ ποιάν ἀπόσταση 
μποροῦσες ν᾽ ἀκοῦς τὰ βήματά μου.
Μούλεγες ὅτι ἔφερνα στὰ μαλλιά μου
τὸ ἄρωμα τοῦ σχολείου.
Ἔψαχνες στὴν τσάντα μου νὰ βρεῖς
τὸ τετράδιο τῆς ἀντιγραφῆς.