Το
τσακισμένο πεύκο
Κι αν η ζωή το
τσάκισε
κι αν έγειρε στο
χώμα,
είναι πλασμένο για
ψηλά,
τον ουρανό κοιτάει
ακόμα!
Όχι, δεν είμαι ποιητής, ούτε και πιστεύω ότι έχω τέτοιο χάρισμα, απλά οι
στίχοι αυτοί γεννήθηκαν μέσα μου όταν, σε έναν περίπατό μου στο δάσος
Μουγκοστού Κορινθίας, αντίκρυσα το θέαμα αυτού του πεύκου της φωτογραφίας.
Στο πεύκο αυτό, κάποια χρόνια πριν, σε κάποια
πιο "τρυφερή" ηλικία, κάποια φυσική ή και ανθρώπινη αιτία (μιας και
βρίσκεται δίπλα στο δασικό δρόμο) τσάκισε τον κορμό του και μάλιστα τόσο, ώστε
η κορυφή του να "βλέπει" το χώμα.
Όμως αυτό, φτιαγμένο από τη φύση του να αναζητά το απαραίτητο για την επιβίωσή
του φως (φωτοτροπισμός), "μάζεψε τα κουράγια του" και ξαναστράφηκε
προς τον ουρανό.
Μήπως κι εμείς δεν είμαστε πλασμένοι για το ίδιο; Κι εμάς, αν κι έχουμε
τις "ρίζες" μας στο χώμα, η
ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη για τον ουρανό; Όσα σκοτάδια άγνοιας και
πλάνης κι αν προσπαθούν να την προσανατολίσουν προς στο "χώμα" και
την ύλη, αυτή θ' αναζητά πάντα το Φως
της Αληθείας, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να ζήσει.
Λοιπόν, όσες δοκιμασίες κι αν μας τύχουν στη
ζωή, μην αφήσουμε την ψυχή μας να πεθάνει στρεφόμενη προς το "χώμα",
αλλά πάντα να στρεφόμαστε ξανά προς τον "ουρανό" γιατί αυτή είναι η φύση μας!
Πηγή: Σπύρος Δρόσος, Εκπαιδευτικός