Αγάπη χωρίς σύνορα
Στο Ευαγγέλιο ο Χριστός μας περιγράφει,
πώς θα γίνει η Μέλλουσα Κρίση. Και μας τονίζει, ότι θα κριθούμε με βάση την
προσφορά αγάπης στον πεινασμένο, στον γυμνό, στον άρρωστο, στον ξένο, στον
φυλακισμένο.
Πολλές φορές όμως ξεχνάμε ότι αυτή η
άσκηση αγάπης πρέπει να αρχίζει, όχι… από τα παιδάκια της Αφρικής, αλλά από
τους ανθρώπους πού έχουμε πολύ κοντά μας· από τους ανθρώπους του σπιτιού μας:
τον/την ιδιότροπο σύζυγο, τα κουραστικά παιδιά, τα απαιτητικά αδέλφια, τα
παράξενα πεθερικά, τους ενοχλητικούς γείτονες κ.λ.π
Ο Ντοστογιέφσκι στο θαυμάσιο μυθιστόρημα
του «Αδελφοί Καραμάζωφ» ασχολείται και με αυτό το συνηθισμένο σύμπτωμα γενικής
«αγαπολογίας», η οποία, ενώ είναι εύκολη σε διακηρύξεις και οράματα, όμως χωλαίνει
πολύ στην καθημερινή πράξη! Αναφέρεται λοιπόν ο συγγραφέας σε κάποιον γιατρό, ο
όποιος «μίλαγε ειλικρινά αλλά και αστειευόταν πικρά».
«Εγώ» έλεγε ο γιατρός, «απορώ κι ο ίδιος
με τον εαυτό μου. Όσο περισσότερο αγαπάω την ανθρωπότητα γενικά, τόσο λιγότερο
αγαπάω τον κάθε άνθρωπο χωριστά! Στις ονειροπολήσεις μου, φτάνω συχνά να
λαχταράω μέχρι πάθους να εξυπηρετήσω την ανθρωπότητα. Και ίσως στ’ αλήθεια να
δεχόμουνα ακόμη και να … σταυρωθώ για τους ανθρώπους, αν παρουσιαζόταν ξαφνικά
μια τέτοια ανάγκη!
Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ
ούτε δυο μέρες να ζήσω στο ίδιο δωμάτιο με άλλον άνθρωπο. Αυτό το ξέρω από
πείρα. Μόλις βρεθή κάποιος κοντά μου, νιώθω πώς μου πληγώνει την ατομικότητα
μου! Μου περιορίζει την ελευθερία μου! Μπορώ μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο να
μισήσω και τον πιο καλό άνθρωπο. Άλλον γιατί… τρώει αργά, άλλον γιατί… έχει
συνάχι και σκουπίζει συνεχώς την μύτη του με το μαντήλι. Γίνομαι -δεν ξέρω πώς
– εχθρός των ανθρώπων, μόλις οι σχέσεις μας γίνουν κάπως στενότερες. Μα γι’
αυτό, όσο περισσότερο μισώ ορισμένους ανθρώπους προσωπικά, τόσο πιο φλογερά
αγαπώ την ανθρωπότητα στο σύνολο της!…»
Τρομάζει κανείς με την σχιζοφρένεια του
ταλαίπωρου γιατρού. Είναι για γέλια και για κλάματα. Μα πώς είναι δυνατόν την
ίδια στιγμή να … καίγεται από αγάπη για όλη την ανθρωπότητα, και συγχρόνως να
μισεί τον διπλανό του, επειδή του έγινε λιγάκι ενοχλητικός; Προφανώς μια
παρόμοια «σχιζοφρένεια» ταλαιπωρούσε και πολλούς από εκείνους, πού κάποτε
έτρεχαν σε πορείες για «ειρήνη και αφοπλισμό στα Βαλκάνια», ενώ την ιδία στιγμή
στα σπίτια τους γινόταν «Τρωικός πόλεμος»για ασήμαντες ενδοοικογενειακές
διαφωνίες!
Πριν λοιπόν ξεκινήσουμε να πάμε να
βοηθήσουμε άλλους σαν … «Γιατροί χωρίς Σύνορα» στα πέρατα του κόσμου, ας
προπονηθούμε ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ του σπιτιού ή της γειτονιάς μας να υπομένουμε
τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές των πολύ δικών μας ανθρώπων! Πρώτα αυτοί
πεινάνε και διψάνε για κατανόηση, για στοργή, για τρυφερότητα.
Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο Του απαιτεί να
ασχοληθούμε με εκείνους, πού χρειάζονται λίγο νερό, λίγο ψωμί, ένα χαμόγελο,
μια ευχή, λίγη παρηγοριά, ένα χάδι. Όλοι αυτοί είναι «ενοχλητικοί», και γι’
αυτό δυσάρεστοι, ανεπιθύμητοι και «ελάχιστοι»!
Άλλα ο Χριστός, όλους αυτούς, τους ονομάζει ΑΔΕΛΦΟΥΣ
Του. Και μας ζητάει επιτακτικά να τους έχουμε και εμείς ΑΔΕΛΦΟΥΣ μας.
Πηγή: π. Βαρνάβας Λαμπρόπουλος, Περιοδικό Λυχνία Νικοπόλεως, https://fdathanasiou.wordpress.com