11/2/2014, Το θάρρος της ταπεινοφροσύνης, 
του Ηλία Λιαμή


Δύο άνθρωποι  ανεβαίνουν στο ναό να προσευχηθούν. Ο ένας, Φαρισαίος, το πρότυπο της εποχής, το μέτρο και ο κριτής όλων. Ο άλλος, Τελώνης, περιφρονημένος και παράδειγμα προς αποφυγήν. Σε λίγο, ο ναός αντηχεί από τα κατορθώματα του Φαρισαίου. Τα φωνάζει, ίσως για να τα πιστέψει κι ο ίδιος. Και μάλιστα, δεν αρκείται σ’ αυτό. Ευχαριστεί και τον Θεό, που δεν τον έκανε Τελώνη. Του Τελώνη όμως οι λυγμοί δεν ακούγονται. Στέκεται μακριά από τα βλέμματα, τα μάτια του είναι χαμηλωμένα και ένα "κύριε ελέησον" ακούγεται μόνον. Κάποτε, κατέβηκαν κι οι δυο. Γαληνεμένος όμως κατέβηκε μόνον ο ένας. Ποιος; (Περισσότερα...)



8/2/2014, Ο πατέρας μου...


Οι καλοί μπαμπάδες 
δίνουν στα παιδιά τους ρίζες και φτερά.
 Ρίζες για να νιώθουν πού είναι το σπίτι τους και φτερά για να πετάξουν 
μακριά και ελεύθερα.
Jonas Salk
(Περισσότερα...)




6/2/2014, Το βάρος της δόξας, 
του C.S. Lewis

Αν ρωτήσετε σήμερα είκοσι ανθρώπους ποια νομίζουν ότι είναι η ανώτερη αρετή, οι δεκαεννέα από αυτούς θα απαντήσουν η ανιδιοτέλεια. Αν όμως ρωτούσατε οποιονδήποτε από τους μεγάλους Χριστιανούς του παρελθόντος, αυτός θα απαντούσε η Αγάπη. Βλέπετε τι συνέβη; Ένας αρνητικός όρος αντικατέστησε έναν θετικό, και η σημασία αυτής της αλλαγής ξεπερνά την απλή φιλολογία. Ο αρνητικός όρος της ανιδιοτέλειας κουβαλάει μέσα του την πρόταση, όχι πρωτίστως της διαφύλαξης καλών για τους άλλους, αλλά την συνέχιση της πορείας του ατόμου χωρίς τους άλλους, σαν να είναι το σημαντικό σημείο η εγκράτειά μας και όχι η ευτυχία τους. Δεν νομίζω ότι αυτή είναι η χριστιανική αρετή της Αγάπης. Η Καινή Διαθήκη έχει πολλά να μας πει για την αυταπάρνηση, όχι όμως ως αυτοσκοπό. (Περισσότερα...)



4/2/2014, Μέσα σ' ένα ταξί... δειλίασε,
της Μερόπης Σπυροπούλου (ομότιμη καθηγήτρια Πανεπιστημίου)


Ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νά μήν ἀργήσει σέ κάποια ἐπαγγελματική της ὑποχρέωση. Σέ ὥρα αἰχμῆς, σέ μιά πολυσύχναστη λεωφόρο, μέ τά μάτια της νά παρακολουθοῦν ἀνήσυχα τούς δεῖκτες τοῦ ρολογιοῦ της, κρατοῦσε συνεχῶς σηκωμένο τό ἄλλο χέρι της, ἐλπίζοντας ὅτι κάποιο ἀπό τά ταξί, πού περνοῦσαν τρέχοντας, θά ἦταν ἐλεύθερο γιά νά τήν πάρει. Ὅμως, στό ταξί πού, τελικῶς, σταμάτησε λίγα μέτρα πιό μπροστά της, μέσα στήν ἀντηλιά, σάν νά διέκρινε κάποιον στή θέση τοῦ συνοδηγοῦ. Γι’ αὐτό κι ἔκανε τή συνηθισμένη ἐρώτηση : 
- Ἐλεύθερος; 
- Ναί, ἐλᾶτε. Ἐδῶ μπροστά εἶναι τά παιδιά μου. (Περισσότερα...)



2/2/2014, Υπαπαντή & Σαραντισμός, 
του Μιχαήλ Παπαθεοχάρη (φοιτητής θεολογίας) 

Ἡ γυναίκα λοιπόν, κατὰ τὸ πρότυπο τῆς Παναγίας, ἔπειτα ἀπὸ σαράντα ἡμέρες πηγαίνει τὸ βρέφος στὸ ναὸ γιὰ δύο λόγους. Πρῶτον, γιὰ νὰ εἰσάγει τὸ βρέφος στὸ ναό, ὥστε αὐτὸ νὰ μπορεῖ στὴ συνέχεια νὰ βαπτισθεῖ καὶ νὰ συμμετάσχει στὴν ἐν Χριστῷ λατρευτικὴ ζωή, καὶ δεύτερον γιὰ νὰ καθαρισθεῖ καὶ αὐτὴ (καθὼς οἱ εὐχὲς τοῦ σαραντισμοῦ ἀναφέρονται καὶ στὸν καθαρισμὸ τῆς γυναικός). Παρατηροῦμε ὅτι, ὅταν ἡ γυναίκα ἔρχεται στὸ ναὸ γιὰ νὰ λάβει ὑπὸ τοῦ ἱερέως τὴν εὐχὴ τοῦ σαραντισμοῦ, ὁ ἱερεὺς δὲν τὴν ἀφήνει νὰ μπεῖ στὸν κυρίως ναό, διότι θεωρεῖται ἀκόμα ἀκάθαρτη. Ἀκάθαρτη καὶ ὄχι ἁμαρτωλή, ὅπως τὸ συγχέουν πολλοὶ ἄνθρωποι στὶς ἡμέρες μας. Ἡ γυναίκα δὲν διέπραξε καμία ἁμαρτία, ἀντιθέτως ἔφερε στὸν κόσμο ἕναν ἄνθρωπο. (Περισσότερα...)




24/1/2014, Για το "Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης",
του Μητροπολίτη Σισανίου & Σιατίστης Παύλου


Τρεῖς λέξεις πού πολύ πρόσφατα διεκδικοῦν τήν παρουσία τους στό χῶρο τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Τρεῖς λέξεις πού δίδεται ἡ ἐντύπωση ὅτι κομίζουν κάτι τό νέο καί τό προοδευτικό στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Ἀκούγοντας τες γιά πρώτη φορά ἔνιωσα μιά ἀπορία, ἀλλἀ καί μιά αἴσθηση ὅτι κάτι δέν ταιριάζει καλά. (Περισσότερα...)