22/6/2014, Τα παιδιά του αιώνα μας, π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Τα παιδιά του αιώνα μας



Τρίτη, 10 Μαΐου, 1977
Μακρ συζήτηση μ τος Ν. κα ΝΝ. – μακρυ μαλλιά, χορτοφάγοι, μονίμως ρωτευμένοι μ τν αυτό τους. Γιατί πηγαίνουν στν κκλησία; Μιλον γι «πίπεδα συνείδησης», κ.λ.π. Οτε να γιώτα μετριοφροσύνης, καμία πορία, μόνο βεβαιότητες. Περιφρόνηση γι τιδήποτε δν νήκει στ μεσα νδιαφέροντά τους. Τος λυπήθηκα τόσο πολύ, τος λυπήθηκα γι τν σωτερική τους φτώχεια, τ περιορισμένο ραμα. Ν. εναι καλλιτέχνης. Τ σπίτι του εναι γεμάτο π τος πίνακές του. πογοητευτικοί, προκλητικοί, μονίμως χρείαστοι. λλος μελετ κάποια παράξενη μουσική. Συζήτηση γι τν ταυτότητα. Δν νδιαφέρεται γι διπλώματα κα μισθούς. Τί χει πάει στραβ λοιπόν; Κα πο; Τ δύο ατ γόρια εναι νδιαφέροντα πειδ δν εναι πρωτότυπα κα ντικατοπτρίζουν πακριβς ατ πο πάρχει γύρω μας. κλινικ διάγνωσή τους θ ταν πς εναι «παιδι το αώνα τούτου». Τ χαρακτηριστικά το «παιδιο το αώνα τούτου» - πέρμετρος ναρκισσισμός, πασχόληση μ τν αυτό τους, μ τ «γώ», κα πόδοση περβολικς σημασίας στς δέες τους.

Πιστεύουν π
ς ατς γωκεντρισμς συμπίπτει μ τν «γάπη», τι λοι ο λλοι δν χουν πεποιθήσεις, κα πς ο διοι κατ κάποιο τρόπο ποτελον τν γνήσια θρησκεία.

ρνηση πο προστίθεται σ’ λη τν γνοια το πολιτισμο, τς παράδοσης, τς συνέχειας, τς εθύνης, κ.λ.π. ρνηση a priori, πο βασίζεται στν περιφρόνηση. λοκληρωτικ λλειψη πιθυμίας κόμη κα ν προσπαθήσουν ν γνωριστον μ’ ατ πο ρνονται. ρνηση πο ριζώνει στν ποσυνείδητη βεβαιότητά τους πς μι τέτοια γνώση θ περιόριζε τν λευθερία τους, δηλαδ τν ναρκισσισμό τους. Ατοθαυμασμός, πο γι ν πραγματωθε, χρειάζεται τν πιλογ ψευδο-πολύτων: χορτοφαγία, πόρριψη τν διπλωμάτων, τς διας τς δέας τς ργασίας κα το μισθο, κρίση λων κείνων πο δν ναγνωρίζουν τ ψευδο-πόλυτά τους. ν συντομί, ασθηση φτηνς περοχς.

πιτελον, γι’ αθεντία, κάποιο πράγμα π τ περιθώριο τς βασικς παράδοσης, ετε το πολιτισμο ετε τς θρησκείας. πιλέγουν κάποια «μορφα μικρ βιβλία» (μλλον βιβλίο, πειδ δν χουν τν δύναμη ν’ σχοληθον μ περισσότερα π να). «μορφα» πειδ τος πόσχονται να συντομότερο δρόμο πρς τν «λήθεια», τν τελείωση, τν γνώση, τν ετυχία. Μι ασθηση “ποστολς“ σ σχέση μ τος γονες πο δν καταλαβαίνουν, ν προστεθε μάλιστα κα λοκληρωτικ πουσία συμπόνοιας, γάπης, συμπάθειας, κ.λ.π. “Θέλουμε ν τος σώσουμε”, δηλαδ «τος γαπμε». Πλήρης πεποίθηση πς ατ πιτυχία τους εναι γγυημένη, πς θ’ ναγνωριστον – κα ναγνωρίζονται – ς καλλιτέχνες, στοχαστές, φορες τς σωτηρίας. Χρήση λόγων κα κφράσεων, πο ξηγον κα δικαιώνουν λα ατά, μ μερικ χώνευτα ψήγματα ψυχολογίας: «πίπεδο συνείδησης», κ.λ.π.

λα ατ δημιουργον κάτι πο σ κάθε περίπτωση παραμένει διαπέραστο π τν Χριστιανισμό, π τν βασική του «τριαδικ νόραση» - τ δημιουργία, τν πτώση, τ σωτηρία, π τ βασικ στορικό του νόημα. Φυσικά, στν πραγματικότητα εναι νας ντι-Χριστιανισμός, στόσο νας κρυμμένος ντ-Χριστιανισμς λόγ τς διαρκος χρήσης τς λέξης «γάπη».

Τώρα
ν θελήσουμε ν τ μεταφράσουμε ατ στ γλώσσα τς κοινς λογικς (πο συμπίπτει μ μι πνευματικ κτίμηση), ατ πο ναδύεται εναι τεμπελιά, περηφάνεια, αταπάτη, ατοδικαίωση, γωισμός. Τόσο πλό. πολιτισμός μας μως δν δέχεται τ “γλώσσα τς κοινς λογικς“. Φεύγει π κοντ της πως Διάβολος π τ λιβάνι! Μ τν τρόπο ατ δηγε τν νθρώπινη ψυχ στ θάνατο.



Πηγή: π. Αλέξανδρος Σμέμαν, 
http://nefthalim.blogspot.gr/