Για τον καρκίνο & την εξομολόγηση
Συνομιλία με την Χ. ύστερ' από εγχείρηση
καρκίνου, μέσα σε ασταμάτητους φρικτούς πόνους («λες και σε ξεσκίζουν και σε
ροκανίζουν σκυλιά»), μέσα σε μια καθολικά απελπιστική κατάσταση, εσωτερικά κι
εξωτερικά. . . Να οι σκέψεις της: «Μου φαίνεται πως κατάλαβα γιατί ο Θεός μας
έστειλε αύτη την δυστυχία• τόσο είχαμε βουλιάξει στις καθημερινές
μικροϋποθέσεις, στις μικροκακίες και στους εκνευρισμούς, που ο Θεός θέλησε να
μας ξετινάξει και να μας συνεφέρει. Πόσο έχουν όλα αλλάξει τώρα' σ' όλους
αποκαλύφθηκαν ασυνήθιστες ψυχικές ιδιότητες. Χθες, μαζί μου πέρασε τη νύχτα η
Α. : Τι νύχτα ήταν αυτή!. . . Κι εκείνη ήταν ατέλειωτα τρυφερή, υπομονετική•
όλα τάκανε τόσο ήσυχα, τόσο επιδέξια. Κι ακόμα, όλοι τους ήτανε τόσο καλοί και
προσεκτικοί».
Να, λοιπόν, το νόημα του πόνου! Ο Θεός έχει ατέλειωτη, για μας
ευσπλαχνία' τι να γίνει όμως, αν εμείς μπορούμε να ξεπετάξουμε μερικές σπίθες ή
να φλογιστούμε με κάποια άγια φλόγα τότε μονάχα, όταν μας κτυπάνε δυστυχίες και
καταστροφές. Εδώ βρίσκεται το νόημα του πολέμου, των επαναστάσεων και των
ασθενειών. Όλα τούτα φαίνονταν πολύ πιο σημαντικά χτες, στο δωμάτιο του
άνθρωπου που πέθαινε, παρά σ' αυτές εδώ τις ωχρές σημειώσεις.
Είναι τόσο ζωηρό και ενεργό κάθε τι το
αμαρτωλό μέσα μας, που η συνηθισμένη άτονη μετάνοια μας δεν είναι διόλου
ανάλογη με το στοιχείο τούτο της αμαρτίας, που μας κυβέρνα.
Νάχουμε το βλέμμα στραμμένο σε εικόνες
παραδείσιου κάλλους είναι το καλύτερο μέσο για να λυτρωθούμε από την αιχμαλωσία
του άδη και για να μη δίνουμε απόκριση στις κλήσεις του.
Συχνά μου φαίνεται πως όλες οι κακοτοπιές
και στενοχώριες της βιοτικής μας κατάστασης είναι εκεί ακριβώς βαλμένες απ' τον
Θεό με σκοπό συγκεκριμένο, την θεραπεία της ψυχής μας. Τούτο μου είναι ολότελα
σαφές, στην δική μου την ζωή.
Στην εξομολόγηση, η αδύνατη μνήμη δεν
αποτελεί δικαιολογία• η ξεχασιά σ' αυτή την περίπτωση προέρχεται από αδιαφορία
κι έλλειψη σοβαρότητας απέναντι στην αμαρτία, από πώρωση στην σχέση μας μ'
αυτή. Η αμαρτία, που βαραίνει στην συνείδηση μας, δεν θα ξεχαστεί.
Οι άνδρες ειδικά είναι σχεδόν κατά γενικό
κανόνα αδιάφοροι στην εξομολόγηση. Ευχαριστώ τον Θεό, γιατί σχεδόν πάντοτε μου
δίνει την δύναμη να ζω την εξομολόγηση σαν ένα είδος συμφοράς.
Γενική είναι η συνήθεια να μη μιλούν για
τις αμαρτίες, που έχουν σχέση με την έβδομη εντολή -Λες κι η αμαρτία τούτη δεν
έχει τίποτε να κάνει με την εξομολόγηση- «Αυτό», λέει, «αφορά την προσωπική μου
ζωή»• πολλοί που συζούν με παράνομο δεσμό, δεν τον θυμούνται, ενόσω δεν τους
ρωτάς, θεωρώντας την πράξη αυτή ολότελα φυσική.
Στην εξομολόγηση το πιο σημαντικό είναι η
ψυχική κατάσταση του μετανοούντος, που εξομολογείται, όποιος και νάναι ο
εξομολόγος. Αυτό που έχει σημασία είναι η δική σας μετάνοια, κι όχι εκείνος,
που σας απευθύνει μερικά λόγια. Στη χώρα μας, όμως, στην προσωπικότητα του
πνευματικού δίνεται συχνά πρωτεύουσα θέση.
Πηγή: π. Αλέξανδρος Ελτσιανίνωφ, Πνευματικά Κεφάλαια, εκδ. Τήνος, www.egolpion.net