20/10/2015, Η ειρήνη, η ψεύτικη και η αληθινή, Φώτης Κόντογλου

H ειρήνη
Η ψεύτικη και η αληθινή

Αποτέλεσμα εικόνας για ειρήνη     Όλοι διψάμε για ειρήνη και φωνάζουμε να γίνει ειρήνη στον κόσμο. Θέλουμε πια να ησυχάσουμε, να γροικήσουμε τη ζωή μας, που δεν μας αφήνει να τη χαρούμε η ανησυχία κι ο φόβος. Ελπίζουμε πως θα ησυχάσουμε αν γίνει ειρήνη ανάμεσα στα κράτη, ειρήνη πολιτική, ειρήνη στρατιωτική, ειρήνη κοινωνική.
     Αλλά είμαστε ανόητοι, αφού δεν καταλαβαίνουμε πως, αυτή η ειρήνη, η απ' έξω ειρήνη, είναι ένα ψέμα,  αν δεν έχει κάθε άνθρωπος την από μέσα ειρήνη!
Αφήνω το ότι η από μέσα ειρήνη φέρνει και την απέξω, πλην, κι αν υποθέσουμε πως γίνεται μια εξωτερική ειρήνη στον κόσμο, μ΄ όλο που θα' ναι βλογημένη, θα 'ναι ωστόσο λειψή, θα 'ναι ψεύτικη, αν δεν φωλιάσει αυτό το αγιασμένο πουλί μέσα στην καρδιά μας και μέσα στην διάνοιά μας.
     Ο χαιρετισμός του Χριστού ήτανε το «Ειρήνη υμίν», που είναι το ίδιο με το «Χαίρετε» που είπε στις Μυροφόρες. Εκείνος είπε και πως η βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας, που θα πει και πως η ειρήνη, που είναι το γνώρισμα της βασιλείας του Θεού, πρέπει να είναι και κείνη μέσα μας, κι όχι έξω από μας.
     Ο Θεός είναι ο βασιλιάς της ειρήνης, κι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να μας φέρει την ειρήνη, όπως ψέλνανε οι Άγγελοι κατά τη νύχτα που γεννήθηκε: «και επί γης ειρήνη». Το Ευαγγέλιό του λέγεται «Ευαγγέλιον της Ειρήνης» (Εφεσ. στ' , 15). Ο Θεός λέγεται «Θεός της αγάπης και της ειρήνης» (Ρωμ. ιε' , 33).
     Για τούτο και στην εκκλησία μας ακούμε ολοένα ευχές για την ειρήνη: «Υπέρ της άνωθεν ειρήνης, εν ειρήνη του Κυρίου δεηθώμεν, έλεον ειρήνης, ειρηνικά τα τέλη της ζωής ημών, ειρήνη πάσι, ειρήνη σοι το αναγνόντι και παντί τω λαώ, εν ειρήνη βαθεία την Εκκλησία σου συντήρησον, πολυέλεε».     
     Ο Χριστός είπε στους μαθητάδες του κατά τον μυστικό δείπνο: «Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν. Ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν εγώ δίδωμι υμίν». «Την δική μου την ειρήνη, λέγει, σας δίνω. Δεν σας δίνω εγώ την ειρήνη που σας δίνει ο κόσμος». Και ποιά ειρήνη μας δίνεις Κύριε; «Σας δίνω την αληθινή την ειρήνη, τη δική μου την ειρήνη, που είναι θεϊκό χάρισμα οπού χαρίζεται στους ταπεινούς, στους απονήρευτους, σε όσους δεν ταράζονται από τα οργισμένα πάθη τους». Μα εμείς δεν θέλουμε, Κύριε την ειρήνη σου. Εμάς η ζωή μας είναι η ταραχή, η ανησυχία, η αμαρτωλή αγωνία. Πως να ζήσουμε δίχως τα πάθη μας, που βράζουνε σαν πυρωμένο λεβέτι; Όλη τούτη η αδιάκοπη κίνηση του κόσμου, τούτη η βουή που βγαίνει απ' αυτό το φοβερό μηχανοστάσιο της ζωής, από που βγαίνει, αν όχι από τα πάθη μας; Τι να την κάνουμε την ειρήνη σου; Αν χαθεί η αμαρτωλή δραστηριότητά μας, που καυχιόμαστε γι' αυτή, ο κόσμος θα μαραζώσει, θα πεθάνει.
     Αυτά λέμε, και δος του ο διάβολος συδαυλίζει τη φωτιά, και πυρώνει ολοένα το καμίνι της ακολασίας, τόσο, που ο καπνός του έκρυψε τον ήλιο της αγάπης.
     Και μ' όλα αυτά ζητάμε την ειρήνη, για να μη πεθάνουμε γρήγορα κ' έτσι να μπορέσουμε να κάνουμε περισσότερα κακουργήματα. Τέτοια ειρήνη ζητούμε, οργισμένη ειρήνη, ανειρήνευτη ειρήνη.
Ζητάμε απ' έξω ειρήνη, σε καιρό που μέσα μας δεν υπάρχει ειρήνη.
     Μητέρα της αληθινής ειρήνης είναι η αγάπη, η συμπόνεση στους δυστυχισμένους αδελφούς μας, η ταπείνωση, η αφιλοκέρδεια, η άρνηση κάθε ματαιότητας. Ενώ εμείς είμαστε εγωιστές, πλεονέχτες, κακοί, φθονεροί, ματαιόδοξοι, ακόλαστοι, περήφανοι, πονηροί, πολυμέριμνοι, άπιστοι, γεμάτη από μιαν αρρωστιάρικη περιέργεια. Ο άπιστος άνθρωπος βρίσκεται μέσα σε μια ανεμοζάλη, «καταβαπτίζεται τω  της απιστίας κλυδώνι». Κι ο πολυμέριμνος άνθρωπος δεν μπορεί να είναι πράος κ' ειρηνικός. Οι χάρες του είναι ολότελα ψεύτικες, γιατί όπως λέγει ο άγιος «ο αλλότριος της ειρήνης, αλλότριος εστί της χαράς». Για τούτο κράζει κι ο προφήτης Δαυίδ: «Υιοί ανθρώπων, έως πότε βαρυκάρδιοι; Ίνα τι αγαπάτε ματαιότητα και ζητείτε ψεύδος;»
     Γυρίστε και κοιτάξετε γύρω σας. Φρίκη! Παντού ταραχή, μαλώματα, σατανική ακολασία, αχορταγιά, άρπαγμα, ακούραστη κακία, ακοίμητη πανουργία, σιχαμερά πάθη, ανεμοστρόβιλος σατανικός. Εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, κινηματογραφικές ταινίες, ζωγραφικές, είναι σαν ένας βρωμισμένος καθρέφτης που ανατριχιάζει κανένας, βλέποντας μέσα σ' αυτόν  το παραμορφωμένο πρόσωπο της ανθρωπότητας. Τρέλα και λύσσα, να τα δοκιμάσει όλα. Μήτε η στρίγγλα που ζωγραφίζανε, μήτε το κεφάλι της Μέδουσας που είχε φίδια αντί μαλλιά, μήτε οι φοβερές Εριννύες, δεν είχανε τέτοια φρικτή ασκήμια. Κ' ύστερα από τέτοια παραμόρφωση, που στάθηκε χειρότερη από αυτή που έπαθε ο Οδυσσέας από την μάγισσα Κίρκη, αυτή η ανθρωπότητα ζητά ειρήνη. Από το χοχλαστό καζάνι της κόλασης περιμένουμε να 'βγει δροσιά.
     «Ειρήνεψε μέσα σου, λέγει ένας άγιος, και θα ειρηνέψει ο ουρανός κ' η γη. Έμπα στο θαλάμι που βρίσκεται μέσα σου, και θα δεις το παλάτι τ' ουρανού. Γιατί ένα είναι και τούτο και κείνο, κι από το ίδιο παραθύρι τα βλέπεις και τα δυό».

                          
                                                                                                       

 Πηγή:  Φώτης Κόντογλου, "Ευλογημένο Καταφύγιο"