3/12/2015, Το πρώτο μάθημα μου για την αρχοντιά,
Κωνσταντίνου Τσάτσου
Θά 'μουνα δέκα χρονῶν. Τό καλοκαίρι, ὅταν τελείωνα τό σχολεῖο κατέβαινα στό ἰσόγειο δικηγορικό γραφεῖο τοῦ πατέρα μου, ὅπου καί μέ ἔβαζαν νά ἀντιγράφω δικόγραφα. Γιά τίς τέσσερις σελίδες χωρίς περιθώριο, πληρωνόμουν μία δραχμή.
Καθισμένος σ' ἕνα ἀπό τά γραφεῖα τῶν βοηθῶν χάζευα ποὺ καί ποὺ τούς πελάτες, κάθε λογῆς, ποὺ μπαινόβγαιναν. Ἕνα πρωινό ἦρθε ἕνας λεβεντόγερος μέ κάτασπρη φουστανέλλα. Οἱ φουστανελλάδες ἀκόμη τότε δέν ἦταν σπάνιο φαινόμενο. Εἶδα τούς βοηθούς δικηγόρους νά σηκώνονται καί νά τοῦ κάνουν μιὰν ἰδιαίτερα θερμή ὑποδοχή.
Κωνσταντίνου Τσάτσου
Θά 'μουνα δέκα χρονῶν. Τό καλοκαίρι, ὅταν τελείωνα τό σχολεῖο κατέβαινα στό ἰσόγειο δικηγορικό γραφεῖο τοῦ πατέρα μου, ὅπου καί μέ ἔβαζαν νά ἀντιγράφω δικόγραφα. Γιά τίς τέσσερις σελίδες χωρίς περιθώριο, πληρωνόμουν μία δραχμή.
Καθισμένος σ' ἕνα ἀπό τά γραφεῖα τῶν βοηθῶν χάζευα ποὺ καί ποὺ τούς πελάτες, κάθε λογῆς, ποὺ μπαινόβγαιναν. Ἕνα πρωινό ἦρθε ἕνας λεβεντόγερος μέ κάτασπρη φουστανέλλα. Οἱ φουστανελλάδες ἀκόμη τότε δέν ἦταν σπάνιο φαινόμενο. Εἶδα τούς βοηθούς δικηγόρους νά σηκώνονται καί νά τοῦ κάνουν μιὰν ἰδιαίτερα θερμή ὑποδοχή.
Ὁ πρῶτος βοηθός πού φαίνεται νά τόν γνώριζε καλά, ἔπιασε κουβέντα μαζί του. Καί μιὰ στιγμή τόν ρωτάει: «Καί τώρα, μπάρμπα Μῆτρο, πόσων χρόνων εἶσαι;» Καί ὁ μπάρμπα Μῆτρος, μέ τ' ὄνομα Δημήτριος Μαλαμούλης πού εἶχε ἐν τῷ μεταξύ στρογγυλοκαθίσει, τοῦ ἀπαντάει μονολεκτικά... «Δύο». Δηλαδή ἑκατόν δύο. Ἀπό τά ἑκατό εἶχε ἀρχίσει νέα ἀρίθμηση.(Περισσότερα...)
29/11/2015, Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μην χαίρεται,
π.Αλεξάνδρου Σμέμαν
Πηγὴ τῆς ψευδοῦς θρησκείας εἶναι ἡ ἀνικανότητα νὰ χαρεῖς, ἡ μᾶλλον ἡ ἄρνηση τῆς χαρᾶς, ἐνῶ ἡ χαρὰ εἶναι ἀπόλυτα οὐσιώδης ἐπειδή, δίχως ἀμφιβολία, ἀποτελεῖ καρπὸ τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ γνωρίζει ὅτι ὑπάρχει Θεὸς καὶ νὰ μὴ χαίρεται. Μόνο σὲ σχέση μὲ τὴ χαρά, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ταπείνωση εἶναι σωστά, γνήσια καὶ καρποφόρα. Ἔξω ἀπὸ τὴ χαρά, ὅλα γίνονται δαιμονικά, μιὰ βαθύτερη διαστροφὴ κάθε θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Μιὰ θρησκεία φόβου. Θρησκεία τῆς ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία τῆς ἐνοχῆς: τὰ πάντα εἶναι πειρασμοὶ καὶ παγίδες – ὄντως πολὺ δυνατοί, ὄχι μόνο στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Οἱ «θρησκευόμενοι» ἄνθρωποι, κατὰ κάποιο τρόπο, βλέπουν τὴ χαρὰ μὲ ὑποψία. (Περισσότερα...)
28/11/2015, Το Κερί,
π. Σάββα Δημητρέα
15/11/2015, Η Εκκλησία ως πανδοχείο δέχεται τους πάντες,
π. Βαρνάβα Γιάγκου
Διαβάσαµε σήµερα τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαµαρείτη (Λουκ. ι΄ 30-37). Ὅλοι ξέρουµε τήν ὑπόθεση. Στήν παραβολή ἀναφέρεται ὅτι κάποιος πού πήγαινε ἀπό τήν Ἱεριχώ στά Ἱεροσόλυµα ἔπεσε τραυµατισµένος. Ἀπό τό σηµεῖο ἐκεῖνο πέρασαν ἕνας Λευίτης κι ἕνας ἱερέας, ἄνθρωποι τῆς θρησκείας καί οἱ δύο τήν ἐποχή ἐκείνη, καί περιφρονώντας ἤ ἀδιαφορώντας τόν προσπέρασαν. Πέρασε κι ἕνας Σαµαρείτης, ὁ “Καλός Σαµαρείτης” τῆς παραβολῆς, ὁ ὁποῖος τόν περιέθαλψε μέ οἶνο καί ἔλαιο, τόν ἐπιβίβασε στό ζῶο του καί τόν πῆγε στό πανδοχεῖο, γιά νά τόν φροντίσει ὁ πανδοχέας. Στόν δέ πανδοχέα ἔδωσε δύο νοµίσµατα, λέγοντάς του πώς θά τοῦ “ἀποδώσει” ὅλα τά δαπανηθησόμενα, ὅταν τελειώσει ἡ διαδικασία τῆς ἀνάρρωσης. (Περισσότερα...)
10/11/2015, Ιερείς-μοναχοί και ιερείς οικογενειάρχαι,
του Βιργκίλ Γκεοργκίου
Οι επισκέψεις, που η βασίλισσα του Ουρανού έκανε στο χωριό μας γέννησαν μερικά νέα ερωτηματικά μέσα στο παιδικό μου κεφάλι. Από αιώνες, όλοι οι άνδρες της οικογενείας μου, εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις, ήταν εφημέριοι στα χωριά, στα οποία κατοικούσαν οι υπηρέτες των μοναστηριών. Ήταν ιερείς από πατέρα σε παιδί. Όπως στην Παλαιά Διαθήκη. Ιερείς προλετάριοι. Ιερείς - άλογα. Που υπηρετούσαν τον Κύριο με τα πόδια τους, τρέχοντας στο βουνό και φέρνοντας τον θείο λόγο, τα μυστήρια και την προσευχή. Παντού όπου υπήρχε ανάγκη. Έμαθα αργότερα πως το άλογο είναι σύμβολο των δώδεκα Αποστόλων, που κι αυτοί ήταν ζευγμένοι στο άρμα της Εκκλησίας... Έτσι έβλεπα πάντα τον πατέρα μου κι όλους τους άλλους ιερείς της οικογενείας μου. (Περισσότερα...)
29/11/2015, Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μην χαίρεται,
π.Αλεξάνδρου Σμέμαν
Πηγὴ τῆς ψευδοῦς θρησκείας εἶναι ἡ ἀνικανότητα νὰ χαρεῖς, ἡ μᾶλλον ἡ ἄρνηση τῆς χαρᾶς, ἐνῶ ἡ χαρὰ εἶναι ἀπόλυτα οὐσιώδης ἐπειδή, δίχως ἀμφιβολία, ἀποτελεῖ καρπὸ τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ γνωρίζει ὅτι ὑπάρχει Θεὸς καὶ νὰ μὴ χαίρεται. Μόνο σὲ σχέση μὲ τὴ χαρά, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ταπείνωση εἶναι σωστά, γνήσια καὶ καρποφόρα. Ἔξω ἀπὸ τὴ χαρά, ὅλα γίνονται δαιμονικά, μιὰ βαθύτερη διαστροφὴ κάθε θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Μιὰ θρησκεία φόβου. Θρησκεία τῆς ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία τῆς ἐνοχῆς: τὰ πάντα εἶναι πειρασμοὶ καὶ παγίδες – ὄντως πολὺ δυνατοί, ὄχι μόνο στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Οἱ «θρησκευόμενοι» ἄνθρωποι, κατὰ κάποιο τρόπο, βλέπουν τὴ χαρὰ μὲ ὑποψία. (Περισσότερα...)
28/11/2015, Το Κερί,
π. Σάββα Δημητρέα
Η πιο απλή και πιο συνηθισμένη ενέργεια του κάθε Χριστιανού, μπαίνοντας στην Εκκλησία, είναι να ανάβει ένα κερί.
Όμως η ενέργεια αυτή δεν είναι τόσο απλή. Είναι κάτι, από το οποίο ο Χριστιανός πρέπει να διδάσκεται και να ωφελείται πνευματικά. Τίποτε δεν γίνεται στην Εκκλησία άσκοπα. Τίποτε δεν είναι περιττό. Τίποτε δεν είναι υπερβολικό. Τίποτε δεν είναι ξερός τύπος. Τίποτε δεν είναι χωρίς σημασία και νόημα. Όλα συντελούν, στο να γίνεται η προσκύνηση του Θεού «εν πνεύματι και αληθεία», όπως είπε ο Χριστός στην Σαμαρείτιδα.
Έτσι και το άναμμα του κεριού έχει νόημα. Και δεν πρέπει να γίνεται μηχανικά από τον Χριστιανό. (Περισσότερα...)
15/11/2015, Η Εκκλησία ως πανδοχείο δέχεται τους πάντες,
π. Βαρνάβα Γιάγκου
Διαβάσαµε σήµερα τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαµαρείτη (Λουκ. ι΄ 30-37). Ὅλοι ξέρουµε τήν ὑπόθεση. Στήν παραβολή ἀναφέρεται ὅτι κάποιος πού πήγαινε ἀπό τήν Ἱεριχώ στά Ἱεροσόλυµα ἔπεσε τραυµατισµένος. Ἀπό τό σηµεῖο ἐκεῖνο πέρασαν ἕνας Λευίτης κι ἕνας ἱερέας, ἄνθρωποι τῆς θρησκείας καί οἱ δύο τήν ἐποχή ἐκείνη, καί περιφρονώντας ἤ ἀδιαφορώντας τόν προσπέρασαν. Πέρασε κι ἕνας Σαµαρείτης, ὁ “Καλός Σαµαρείτης” τῆς παραβολῆς, ὁ ὁποῖος τόν περιέθαλψε μέ οἶνο καί ἔλαιο, τόν ἐπιβίβασε στό ζῶο του καί τόν πῆγε στό πανδοχεῖο, γιά νά τόν φροντίσει ὁ πανδοχέας. Στόν δέ πανδοχέα ἔδωσε δύο νοµίσµατα, λέγοντάς του πώς θά τοῦ “ἀποδώσει” ὅλα τά δαπανηθησόμενα, ὅταν τελειώσει ἡ διαδικασία τῆς ἀνάρρωσης. (Περισσότερα...)
10/11/2015, Ιερείς-μοναχοί και ιερείς οικογενειάρχαι,
του Βιργκίλ Γκεοργκίου
Οι επισκέψεις, που η βασίλισσα του Ουρανού έκανε στο χωριό μας γέννησαν μερικά νέα ερωτηματικά μέσα στο παιδικό μου κεφάλι. Από αιώνες, όλοι οι άνδρες της οικογενείας μου, εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις, ήταν εφημέριοι στα χωριά, στα οποία κατοικούσαν οι υπηρέτες των μοναστηριών. Ήταν ιερείς από πατέρα σε παιδί. Όπως στην Παλαιά Διαθήκη. Ιερείς προλετάριοι. Ιερείς - άλογα. Που υπηρετούσαν τον Κύριο με τα πόδια τους, τρέχοντας στο βουνό και φέρνοντας τον θείο λόγο, τα μυστήρια και την προσευχή. Παντού όπου υπήρχε ανάγκη. Έμαθα αργότερα πως το άλογο είναι σύμβολο των δώδεκα Αποστόλων, που κι αυτοί ήταν ζευγμένοι στο άρμα της Εκκλησίας... Έτσι έβλεπα πάντα τον πατέρα μου κι όλους τους άλλους ιερείς της οικογενείας μου. (Περισσότερα...)