8/12/2015, Η σημασία των λόγων του Χριστού "ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν", 
του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς



Μα ένας τόσο αληθινός και ελεήμων άνθρωπος να μην ξέρει τη βαθιά σημασία αυτών των λόγων; Νομίζω, ότι ξέρεις αλλά μόνο ζητάς επιβεβαίωση. Στους αληθινούς και ελεήμονες ο ίδιος ο Θεός αποκαλύπτει τα μυστικά. Με το Πνεύμα Του. Εάν ήσουν εσύ ο μόνος σιδεράς στα Ιεροσόλυμα όταν οι Εβραίοι σταύρωναν τον Κύριο, δεν θα υπήρχε κανείς να τους σφυρηλατήσει τα καρφιά. «Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην΄ ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν» (Ματθ. 10, 34). Έτσι είπε ο Κύριος. Διάβαζε σαν να είναι ειπωμένο: δεν ήρθα να συμφιλιώσω την αλήθεια και το ψέμα, την σοφία και την βλακεία, το καλό και το κακό, το δίκαιο και την βία, την κτηνωδία και την ανθρωπιά, την αγνότητα και την ασωτία, τον Θεό και τον μαμωνά αλλά έφερα το ξίφος για να κόψω το ένα από το άλλο, για να μην ανακατεύονται.(Περισσότερα...)






3/12/2015, Το πρώτο μάθημα μου για την αρχοντιά,
Κωνσταντίνου Τσάτσου


Θά 'μουνα δέκα χρονῶν. Τό καλοκαίρι, ὅταν τελείωνα τό σχολεῖο κατέβαινα στό ἰσόγειο δικηγορικό γραφεῖο τοῦ πατέρα μου, ὅπου καί μέ ἔβαζαν νά ἀντιγράφω δικόγραφα. Γιά τίς τέσσερις σελίδες χωρίς περιθώριο, πληρωνόμουν μία δραχμή.
Καθισμένος σ' ἕνα ἀπό τά γραφεῖα τῶν βοηθῶν χάζευα ποὺ καί ποὺ τούς πελάτες, κάθε λογῆς, ποὺ μπαινόβγαιναν. Ἕνα πρωινό ἦρθε ἕνας λεβεντόγερος μέ κάτασπρη φουστανέλλα. Οἱ φουστανελλάδες ἀκόμη τότε δέν ἦταν σπάνιο φαινόμενο. Εἶδα τούς βοηθούς δικηγόρους νά σηκώνονται καί νά τοῦ κάνουν μιὰν ἰδιαίτερα θερμή ὑποδοχή.
Ὁ πρῶτος βοηθός πού φαίνεται νά τόν γνώριζε καλά, ἔπιασε κουβέντα μαζί του. Καί μιὰ στιγμή τόν ρωτάει: «Καί τώρα, μπάρμπα Μῆτρο, πόσων χρόνων εἶσαι;» Καί ὁ μπάρμπα Μῆτρος, μέ τ' ὄνομα Δημήτριος Μαλαμούλης πού εἶχε ἐν τῷ μεταξύ στρογγυλοκαθίσει, τοῦ ἀπαντάει μονολεκτικά... «Δύο». Δηλαδή ἑκατόν δύο. Ἀπό τά ἑκατό εἶχε ἀρχίσει νέα ἀρίθμηση.(Περισσότερα...)




29/11/2015, Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι υπάρχει Θεός και να μην χαίρεται,
π.Αλεξάνδρου Σμέμαν


Πηγὴ τῆς ψευδοῦς θρησκείας εἶναι ἡ ἀνικανότητα νὰ χαρεῖς, ἡ μᾶλλον ἡ ἄρνηση τῆς χαρᾶς, ἐνῶ ἡ χαρὰ εἶναι ἀπόλυτα οὐσιώδης ἐπειδή, δίχως ἀμφιβολία, ἀποτελεῖ καρπὸ τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ γνωρίζει ὅτι ὑπάρχει Θεὸς καὶ νὰ μὴ χαίρεται. Μόνο σὲ σχέση μὲ τὴ χαρά, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ταπείνωση εἶναι σωστά, γνήσια καὶ καρποφόρα. Ἔξω ἀπὸ τὴ χαρά, ὅλα γίνονται δαιμονικά, μιὰ βαθύτερη διαστροφὴ κάθε θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Μιὰ θρησκεία φόβου. Θρησκεία τῆς ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία τῆς ἐνοχῆς: τὰ πάντα εἶναι πειρασμοὶ καὶ παγίδες – ὄντως πολὺ δυνατοί, ὄχι μόνο στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Οἱ «θρησκευόμενοι» ἄνθρωποι, κατὰ κάποιο τρόπο, βλέπουν τὴ χαρὰ μὲ ὑποψία. (Περισσότερα...)



28/11/2015, Το Κερί, 
π. Σάββα Δημητρέα


Η πιο  απλή και πιο συνηθισμένη ενέργεια του κάθε Χριστιανού, μπαίνοντας στην Εκκλησία, είναι να ανάβει ένα κερί.
     Όμως η ενέργεια αυτή δεν είναι τόσο απλή. Είναι κάτι, από το οποίο ο Χριστιανός πρέπει να διδάσκεται και να ωφελείται πνευματικά. Τίποτε δεν γίνεται στην Εκκλησία άσκοπα. Τίποτε δεν είναι περιττό. Τίποτε δεν είναι υπερβολικό. Τίποτε δεν είναι ξερός τύπος. Τίποτε δεν είναι χωρίς σημασία και νόημα. Όλα συντελούν, στο  να γίνεται η προσκύνηση του Θεού «εν πνεύματι και αληθεία», όπως είπε ο Χριστός στην Σαμαρείτιδα.
     Έτσι και το άναμμα του κεριού  έχει νόημα. Και δεν πρέπει να γίνεται μηχανικά από τον Χριστιανό. (Περισσότερα...)



15/11/2015, Η Εκκλησία ως πανδοχείο δέχεται τους πάντες,
π. Βαρνάβα Γιάγκου


Διαβάσαµε σήµερα τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαµαρείτη (Λουκ. ι΄ 30-37). Ὅλοι ξέρουµε τήν ὑπόθεση. Στήν παραβολή ἀναφέρεται ὅτι κάποιος πού πήγαινε ἀπό τήν Ἱεριχώ στά Ἱεροσόλυµα ἔπεσε τραυµατισµένος. Ἀπό τό σηµεῖο ἐκεῖνο πέρασαν ἕνας Λευίτης κι ἕνας ἱερέας, ἄνθρωποι τῆς θρησκείας καί οἱ δύο τήν ἐποχή ἐκείνη, καί περιφρονώντας ἤ ἀδιαφορώντας τόν προσπέρασαν. Πέρασε κι ἕνας Σαµαρείτης, ὁ “Καλός Σαµαρείτης” τῆς παραβολῆς, ὁ ὁποῖος τόν περιέθαλψε μέ οἶνο καί ἔλαιο, τόν ἐπιβίβασε στό ζῶο του καί τόν πῆγε στό πα