Ο βίος του Χριστού

ΟΥΤΩ, Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ καὶ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἦσαν τὰ δύο κυριώτερα σημεῖα τοῦ κηρύγματος αὐτοῦ,  καὶ μολονότι δὲν ἠξίου τὸ βραβεῖον οὐδενὸς θαύματος, ἐν τούτοις ἐνῷ  ἠπείλει τιμωρίαν εἰς τοὺς ὑποκριτὰς καὶ ὄλεθρον εἰς τοὺς κακούς, ὑπέσχετο ὡσαύτως ἄφεσιν ἁμαρτιῶν εἰς τοὺς μετανοοῦντας καὶ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν εἰς τοὺς ἁγνοὺς καὶ τοὺς ἀναμαρτήτους. Πρὸς τὸ κήρυγμα τοῦτο καὶ πρὸς τὸ βάπτισμα, κατὰ τὸ τριακοστὸν ἔτος τῆς ἡλικίας του, προσῆλθε καὶ ὁ Ἰησοῦς ἐκ τῆς Γαλιλαίας. Ὁ Ἰωάννης ἦτο συγγενής του ἐξ αἵματος, ἀλλ᾿ αἱ περιστάσεις αἱ βιωτικαὶ τοὺς εἶχαν χωρίσει τελείως. Ὁ Ἰωάννης διήγαγε τὸν παιδικὸν βίον αὐτοῦ ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ ἁγνοῦ ἱερέως, τοῦ πατρός του, ἐν τῇ πόλει Ἰούτα, κατὰ τὴν μεσημβρινὴν  ἐσχατιὰν τῆς χώρας τοῦ Ἰούδα· ὁ Ἰησοῦς εἶχε ζήσει εἰς πλήρη ἀπομόνωσιν ἐν τῷ ἐργαστηρίῳ τοῦ τέκτονος, εἰς τὴν κοιλάδα τῆς Γαλιλαίας. Ὅταν ἦλθε κατὰ πρῶτον εἰς τὰς ὄχθας τοῦ Ἰορδάνου, ὁ μέγας πρόδρομος, κατὰ τὴν ἰδίαν αὑτοῦ ἐμφαντικὴν καὶ δὶς ἐπαναληφθεῖσαν μαρτυρίαν, δὲν τὸν ἐγνώριζε. Καὶ ἐν τούτοις, μολονότι ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶχεν ἀκόμη ἀποκαλυφθῆ ὡς Μεσσίας εἰς τὸν μέγαν προφήτην, τὸν κηρύσσοντα τὴν ἔλευσίν του, ὑπῆρχε κἄτι τι εἰς τὸ βλέμμα του, κἄτι τι εἰς τὸ ἀναμάρτητον κάλλος τῶν τρόπων του, κἄτι τι εἰς τὸ πάνδημον μεγαλεῖον τῆς ὄψεώς του, ὅπερ εἵλκυσεν ἀμέσως τὴν ψυχὴν τοῦ Ἰωάννου καὶ ἐκυριάρχησεν αὐτῆς. Διὰ τοὺς ἄλλους ἦτο ὁ ἀμάλακτος προφήτης· ἠδύνατο καὶ βασιλεῖς ἀκόμη νὰ ἐπιτιμὴσῃ· ἀφήρει τὸ προσωπεῖον τῶν Φαρισαίων μετ’ ἀγανακτήσεως· ἀλλὰ πρὸ τῆς παρουσίας ἐκείνου, ὅλη ἡ ὑψηλοφροσύνη του καταπίπτει. Ὅπως ὅταν ἀπρόοπτός τις τρόμος σταματᾷ τὴν ἀχαλίνωτον πτῆσιν τοῦ ἀετοῦ, καὶ τὸν ρίπτει μὲ ἕνα πεπνιγμένον κρωγμὸν καὶ μὲ μαζωμένα τὰ πτερὰ εἰς τὸ ἔδαφος, οὕτω καὶ πρὸ ἐκείνης τῆς ἁγνότητος τοῦ ἀναμαρτήτου βίου, καὶ πρὸ τῆς ὑπεροχῆς τῆς ἐσωτερικῆς εὐδαιμονίας, ὁ ἄγριος προφήτης τῆς ἐρήμου μεταβάλλεται εἰς εὐπειθὲς καὶ συνεσταλμένον παιδίον. Ὁ Ἰωάννης ἔκυψε πρὸ τοῦ ἀκηλιδώτου ἀνθρώπου, προτοῦ ἀναγκασθῇ ν’ ἀναγνωρίσῃ αὐτὸν ὡς Θεόν. Προσεπάθησε μετὰ ζέσεως νὰ «διακωλὺσῃ» τὸν σκοπὸν τοῦ Ἰησοῦ. Αὐτὸς ὅστις εἶχε δεχθῆ τὰς ἐξομολογήσεις ὅλων τῶν ἄλλων, μετὰ σεβασμοῦ τώρα καὶ ταπεινῶς ποιεῖται τὴν ἰδίαν αὑτοῦ ἐξομολόγησιν. «Ἐγὼ χρείαν ἔχω ὑπὸ σοῦ βαπτισθῆναι, καὶ σὺ ἔρχῃ πρός με;»

     Ἡ ἀπάντησις αὕτη περιλαμβάνει τοὺς δευτέρους λόγους, οὕς ἀναφέρεται εἰπὼν ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἀποτελεῖ τὰς πρώτας λέξεις τῆς διδαχῆς του ἐνώπιον πολυαρίθμου κοινοῦ: —«Ἄφες ἄρτι· οὕτω γὰρ πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην.»

................................................................................................

     Οὕτω ὁ Ἰησοῦς κατεβυθίσθη εἰς τὰ ὕδατα τοῦ Ἰορδάνου, —«προσευχόμενος», ὅπως τόσον χαρακτηριστικῶς προσθέτει ὁ Λουκᾶς, —καὶ τότε ἐδόθη ἄνωθεν τὸ σημεῖον ὅτι αὐτὸς ἦτο «ὁ μέλλων νὰ ἔλθῃ». Ἀπὸ τοὺς σχισθέντας οὐρανοὺς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον κατέβη ἐν εἴδει ἀκτινοβόλου περιστερᾶς καὶ ἐπτερύγισεν ὑπὲρ τὴν κεφαλήν του καὶ φωνὴ ἐγένετο λαλοῦσα εἰς τὰ ὦτα τοῦ Βαπτιστοῦ.

     —«Οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ ηὐδόκησα».   

Πηγή: ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ Γ. ΦΑΡΡΑΡ, Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΛ. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ, ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ