Το «μαγικό» αστέρι, οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι
«Ποῦ ἐστίν ὁ τεχθείς βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων; Εἴδομεν γάρ αὐτοῦ τόν ἀστέρα», ρωτοῦσαν οἱ μάγοι, θρησκευτικοί ἡγέτες τῶν Περσῶν φθάνοντας στά Ἱεροσόλυμα (Μτ.2:3).
Πῶς ἤξεραν, ὅτι αὐτό τό ἀστέρι πού φάνηκε στήν ἀνατολή, ἦταν σημάδι ὅτι γεννήθηκε ὁ Βασιλιάς τῶν Ἰουδαίων;
Περιληπτικά:
Ὁ Βασιλιάς Βαλάκ τῶν Μωαβιτῶν κάλεσε τόν μάντη Βαλαάμ (1.500 π.Χ.) νά ἀφανίσει τούς Ἰσραηλῖτες (Ἀριθμ. Κεφ. 22). Τόν ἀνέβασαν σέ ἕνα ὕψωμα, ὥστε νά τούς βλέπει, καί ἀντί νά ἀρχίσει νά τούς καταριέται, ἄρχισε νά τούς ἐγκωμιάζει, προφητεύοντας μάλιστα (κατ' ἐντολή Θεοῦ) ὅτι ἀπό τόν λαό αὐτό θά ἀνατείλει ἕνα μεγάλο ἀστέρι (ὁ Χριστός). (Ἀριθμ.24: 14-25).
Ἡ προφητεία του ἔκανε πάταγο· ἀπό στόμα σέ στόμα διαδόθηκε σέ ὅλον τόν τότε γνωστό κόσμο· ἔφθασε καί στήν Περσία· ἔφθασε καί στά αὐτιά τῶν μάγων. Καί μόλις εἶδαν τό σημαδιακό ἀστέρι, ξεκίνησαν, περπατώντας πολλές μέρες γιά νά προσκυνήσουν ἕνα Βρέφος....!
Καί τί ἀστέρι ἦταν αὐτό; Ἄν ἦταν ἕνα συνηθισμένο ἀστέρι, κανένας δέν θά τοῦ ἔδινε σημασία, οὔτε καί οἱ μάγοι.
Ἄρα ἦταν ἀστέρι ἀσυνήθιστο, γι'αὐτό φαινόταν καί τή μέρα· δείχνοντας μάλιστα (τή μέρα!) τόν δρόμο στούς μάγους.
Πρᾶγμα ἀφύσικο, ἀδύνατο γιά ὁποιοδήποτε ἀστέρι τοῦ σύμπαντος. Ἦταν ἄγγελος Κυρίου μέ τήν μορφή ἀστεριοῦ, πού ἐστάλη εἰδικά γιά τούς μάγους (χάρη στήν καλή τους διάθεση) γιά νά προσκυνήσουν τόν Κύριο.
Καί ἐνῶ τό ἀστέρι ἤξερε, πώς ὁ Ἰησοῦς γεννήθηκε στή Βηθλεέμ, αὐτό ὁδήγησε τούς μάγους στά Ἱεροσόλυμα.
Καί μόλις ἔφθασαν στά Ἱεροσόλυμα, τό ἀστέρι ἐξαφανίσθηκε, ἀφήνοντας τούς μάγους μόνους.
«Ποῦ ἐστίν ὁ τεχθείς βασιλεύς τῶν Ἰουδαίων;», ρωτοῦσαν τούς Ἱεροσολυμῖτες (Μτ.2:3).
Καί βγαίνοντας οἱ μάγοι ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, τό ἀστέρι ἐμφανίσθηκε ξανά στούς μάγους, καί τούς ὁδήγησε στόν τόπο ὅπου ἔμενε τό Βρέφος, καί «ἔστη ἐπάνω οὗ ἦν τό Παιδίον» (Μτ.2:10).
Γιατί τό ἀστέρι «ἀνάγκασε» τούς μάγους νά πᾶνε στά Ἱεροσόλυμα, πού δέν ἦταν τό Παιδίον;
Γιατί δηλαδή δέν τούς ὁδήγησε κατευθεῖαν στή Βηθλεέμ, πού ἦταν τό Παιδίον; Ὑπῆρχε λόγος.
«Μάνα, ὅπου πάω, μέ χειροκροτοῦν!», εἶπε ἕνα κουνουπάκι στή μητέρα του, γιά νά πάρει τήν ἀπάντηση: «Ὄχι....! Θέλουν, νά σέ σκοτώσουν!».
Τό κυνήγι τῆς ἀνθρωπίνης δόξας (λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες) κάνουν τόν ἐμπαθῆ ἄνθρωπο «νεκροταφεῖο», ἀναίσθητο, μάρμαρο, πέτρα...!.
Καί τά Ἱεροσόλυμα ἦταν ἡ ἕδρα τῶν ἀρχιερέων, φαρισαίων κ.λ.π., οἱ ὁποῖοι ἀρχιερεῖς καί φαρισαῖοι ἀπολάμβαναν δόξα, τιμή, προσκυνήματα ἀπό τό λαό.
Ὅλα αὐτά λειτουργοῦσαν στήν ἐμπαθῆ ψυχή τους ὡς θανατηφόρο δηλητήριο, καί ἔτσι κατάντησαν νεκροί πνευματικά.
Ἦταν λοιπόν ἀδύνατο τέτοιοι ἄνθρωποι νά θέλουν Μεσσία. Ὅλα τά γλυκίσματα (=δηλητήρια!), πού ἀπολάμβαναν, θά τά ἔχαναν, καί τότε;!
Γι'αὐτό ἀπό τήν πρώτη κιόλας μέρα, πού γεννήθηκε ὁ Μεσσίας, ἔδειξαν μιά παγερή ἀδιαφορία.
Παραδείγματα:
Οἱ ἄγγελοι ἀνήγγειλαν στούς ποιμένες «ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστί Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαυίδ» (Λκ. 2:11)· κατέβηκαν στή φάτνη, καί προσκύνησαν τό Βρέφος.
Τό μεγάλο αὐτό νέο τό διέδωσαν καί σέ ἄλλους. Ὅσοι τό ἄκουγαν, θαύμαζαν· «καί πάντες οἱ ἀκούσαντες ἐθαύμασαν περί τῶν λαληθέντων ὑπό τῶν ποιμένων πρός αὐτούς» (Λκ.2:18).
Ὡς ἦταν φυσικό, τό νέο αὐτό ἔφθασε καί στά αὐτιά τῶν ἀρχιερέων καί φαρισαίων.
Καί ὅμως δέν ἔδειξαν τό παραμικρό ἐνδιαφέρον· νά ρωτήσουν, νά μάθουν γιά τό Βρέφος· νά πᾶνε νά Τό προσκυνήσουν, ὅπως ἔκαναν οἱ μάγοι καί οἱ ποιμένες.
Καί πάλι: Σαράντα μέρες μετά, ὁ γέρο Συμεών ἀγκάλιασε τό Βρέφος στό Ναό, «σκιαγραφώντας» τό μέλλον Του, τήν πορεία Του στό Ἰσραήλ (Λκ. 2:25-32). Ἡ χήρα Ἄννα πού ἦταν παροῦσα (Λκ.2:36-37), εἶδε ὅλο αὐτό τό σκηνικό.
Ἀπό τή μεγάλη της χαρά τό διαλαλοῦσε σ'ὅλο τόν κόσμο· «καί ἐλάλει περί αὐτοῦ πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν ἐν Ἱερουσαλήμ» (Λκ. 2: 38).
Οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ φαρισαῖοι οὔτε καί τώρα ἐνδιαφέρθηκαν νά μάθουν· ν' ἀναζητήσουν τόν Μέσσία καί νά Τόν προσκυνήσουν.
Ἔπρεπε, ὅμως νά μάθουν, νά πιστέψουν, πώς ὁ Μεσσίας γεννήθηκε. Τό ἔμαθαν ἀπό τήν ἐπίσκεψη τῶν μάγων στήν πόλη τους. (Ἐνῶ οἱ ποιμένες τό ἔμαθαν ἀπό τούς ἀγγέλους!).
Καί αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού τό ἀστέρι ὁδήγησε τούς μάγους στά Ἱεροσόλυμα.
Καί πῶς ἀντέδρασαν, μαθαίνοντας τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ; Ὅπως καί ὁ Ἡρώδης!
Ταράχθηκαν (γιατί άκριβῶς δέν τούς συνέφερε!). «Ἀκούσας δέ Ἡρώδης ὁ βασιλεύς ἐταράχθη καί πᾶσα Ἱεροσόλυμα μετ' αὐτοῦ» (Μτ. 2:3).
Τό νέο ὅτι ὁ Ἡρώδης κατέσφαξε τά μωρά τῆς Ἰουδαίας (Μτ.2: 16) τό δέχθηκαν μέ ἀνακούφιση...!
Πῶς ἦταν δυνατόν νά δεχθοῦν τόν Μεσσία, καί νά πιστέψουν στόν Μεσσία, αὐτοί πού κυνηγοῦσαν τή δόξα τοῦ κόσμου;
«Πῶς δύνασθε ὑμεῖς πιστεῦσαι, δόξαν παρά ἀλλήλων λαμβάνοντες, καί τήν δόξαν τήν παρά τοῦ μόνου Θεοῦ οὐ ζητεῖτε;», τούς εἶπε ξεκάθαρα ὁ Χριστός. (Ἰω. 5:44). Καί βέβαια δέν πίστεψαν...!
Ἀπό τόν φθόνο τους, πού ὁ Χριστός τούς «ἔτρωγε» τή δόξα, Τόν παρέδωσαν στόν Σταυρό...! «Ἤδει γάρ (ὁ Πιλάτος) ὅτι διά φθόνον παρέδωκαν αὐτόν» (Μτ. 27: 17).
«Ὁ Χριστός ἀποκαλύπτεται στήν πτώχεια καί στόν πόνο» (Θ. Ντοστογιέφσκυ).
Πηγή: π. Βασίλειος Μπακογιάννης, www.romfea.gr