21/6/2018, Το γάλα και ο βοσκός


Κάποτε ο Μωυσής βρέθηκε στην έρημο, συντροφιά με έναν βοσκό. Ο βοσκός κάθε μέρα άρμεγε την καλύτερη προβατίνα και το γάλα της το πήγαινε σε ένα βραχάκι που είχε μια λαξευτή λακκούβα. Γιατί το κάνεις αυτό; Ρώτησε ο Μωυσής το βοσκό. Και εκείνος με όλη την απλότητα ομολόγησε: το γάλα αυτό είναι του θεού. Και ο Μωυσής με κάποια έκπληξη τον ρωτά: και πίνει ο θεός το γάλα; Ασφαλώς, απαντά με βεβαιότητα ο βοσκός. Χαμογελά  ο Μωυσής και σε τόνο κατηγορηματικό δηλώνει: ο Θεός, φίλε μου, δεν πίνει γάλα. Ο Θεός είναι πνεύμα και δεν τρέφεται με υλικά αγαθά. Ο βοσκός, κάπως ανήσυχος, προσφέρει το βραδινό γάλα στο θεό και , κρυμμένος πίσω από ένα χαμόκλαδο, περιμένει να δει το θεό. (Συνέχεια...)




12/6/2018, Και τί θα βγει;
του Στάρετς Βαρσανουφίου

Κάποτε, ἕνας ἄρχοντας τῆς τσαρικῆς αὐλῆς, πῆγε νά συμβουλευτεῖ ἕναν περίφημο τότε γιά τήν ἀρετή του, ἱερέα τῆς Πετρούπολης.
-Πάτερ, πές μου, τί νά κάμω; Ἔχω πολλούς ἐχθρούς. Μέ μισοῦν «ματαίως»· χωρίς κανένα λόγο. Μέ συκοφαντοῦν στόν Τσάρο. Κινδυνεύω νά χάσω τήν δουλειά μου. Ἂν ὁ Τσάρος πεισθῆ καί μέ ἀπολύσει, ποῦ θά σταθῶ; Πῶς θά ζήσω; Σᾶς παρακαλῶ, συμβουλέψετέ με. Τί νά κάμω; (Συνέχεια...)




7/6/2018, Οι απλές χαρές του Καλοκαιριού -Ξεμακραίνοντας από την ταραχή
της πολιτείας-,
του Φώτη Κόντογλου

Βλογημένος ο  άνθρωπος που μπορεί, τώρα το καλοκαίρι, να ξεμακρύνει για λίγο από την ταραχή της πολιτείας.  Αν του αρέσει η θάλασσα,  ας πάει σε κανένα νησί, που δεν είναι ακόμα χαλασμένοι οι νησιώτες, ή σε κανένα ψαραδοχώρι. Να μην κουβαλήσει όμως μαζί του πολιτεία, όπως κάνουνε πολλοί, που από τη μια θέλουνε να αφήσουνε την ταραχή πίσω τους, κι από την άλλη κουβαλάνε μαζί τους όλα τα περίπλοκα και κουραστικά καθέκαστα της πολιτείας. Πάρε μαζί σου όσο λιγότερα πράγματα μπορείς. (Συνέχεια...)




2/6/2018, Το άλογο του Θεού,
του Βιργκίλ Γκεωργκίου


Κάθε φορά που φαντάζομαι τον πατέρα μου, τον βλέπω με τον ζυγό γύρω από το λαιμό του, ζευγμένο με το πετραχήλι. Τον βλέπω ζευγμένο, σαν ένα άλογο του Ιησού Χριστού. Ποδεμένον με τις  πεταλωμένες μπότες του, να τρέχει απ’ τη μια στην άλλη άκρη της ενορίας, τριάντα ορεινά  χιλιόμετρα, που έπρεπε να διατρέξει δυο φορές τη μέρα μερικές φορές. Γι’ αυτό ήταν πάντα αποκαμωμένος. Έτοιμος να σωριαστεί από την κούραση. Όπως κάθε ζευγμένο πλάσμα. Κι όμως δεν σταματούσε ποτέ. Ο πατέρας μου λοιπόν αναχωρούσε, χωρίς καμία καθυστέρηση μαζί με τον Χριστιανό που ερχόταν να τον ζητήσει. Έβγαινε από το πρεσβυτερίο, πριν ακόμη ο άνθρωπος χτυπήσει την πόρτα. Διότι πάντα ήταν κάτι το επείγον: κάπου ένα ανθρώπινο πλάσμα περίμενε τον Θεό. (Συνέχεια...)



30/5/2018, Ζώντας εν κοινωνία, ζώντας με συγχώρηση,
συνέντευξη του π. Θωμά Χόπκο 


Αν κάποιος εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα, τότε και βέβαια μπορεί να συγχωρήσει. Ο άνθρωπος μπορεί να συγχωρεί. Δεν είμαι, όμως, βέβαιος αν υπάρχει ένα γενικό αίσθημα ότι η συγχώρηση έχει αξία. Γνωρίζω ανθρώπους που θα έλεγαν, «Δεν με νοιάζει, μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου – στ’ αλήθεια δεν δίνω σημασία. Αν δεν σε ενοχλώ και συ δεν ενοχλείς εμένα, τι νόημα έχει μια συμφιλίωση;». Πρόκειται καθαρά για αδιαφορία.
Μια άλλη αιτία που κάποιοι δεν δίνουν αξία στην συγχώρηση είναι ότι τη θεωρούν συνένοχη με το κακό. Πιστεύουν πως, εφόσον κάποιος έκανε κάτι πραγματικά φοβερό, πρέπει να του θυμίζουμε μέχρι το θάνατο του, κι ακόμη παραπέρα, πως το κακό πρέπει να πληρώνεται. (Συνέχεια...)