10/8/2018, Το να βλέπεις αυτά που κοιτάς είναι μεγάλη δωρεά...,
του π. Λίβυου
Ο Χριστός επάνω στο Όρος Θαβώρ δεν φανερώνει κάτι που δεν ήταν ή κάτι που δεν είχε. Ήταν Θεός. Είχε διδάξει και κάνει δεκάδες θαύματα, κι όμως οι μαθητές δε μπορούσε να αναγνωρίσουν απολύτως την Θεότητα του. Γιατί άραγε; Ίσως για τον ίδιο λόγο που και εμείς στο μικρόκοσμό μας, κοιτάμε τόσα πράγματα και δεν βλέπουμε τίποτα. Μην αυταπατάσθε. Βλέπουμε ένα ελάχιστο μέρος από την αλήθεια που μας περιβάλει. Ξέρετε πόσοι περνάνε κάθε μέρα κάτω από το λόφο της Ακροπόλεως και δεν έχουν δει ποτέ με την βαθύτερη έννοια, την μεταφυσική του Παρθενώνα; (Συνέχεια...)
27/7/2018, Ο θαυματουργικός χορτασμός,
του Μητροπολίτη Αντωνίου Σουρόζ (+)
του π. Λίβυου
Ο Χριστός επάνω στο Όρος Θαβώρ δεν φανερώνει κάτι που δεν ήταν ή κάτι που δεν είχε. Ήταν Θεός. Είχε διδάξει και κάνει δεκάδες θαύματα, κι όμως οι μαθητές δε μπορούσε να αναγνωρίσουν απολύτως την Θεότητα του. Γιατί άραγε; Ίσως για τον ίδιο λόγο που και εμείς στο μικρόκοσμό μας, κοιτάμε τόσα πράγματα και δεν βλέπουμε τίποτα. Μην αυταπατάσθε. Βλέπουμε ένα ελάχιστο μέρος από την αλήθεια που μας περιβάλει. Ξέρετε πόσοι περνάνε κάθε μέρα κάτω από το λόφο της Ακροπόλεως και δεν έχουν δει ποτέ με την βαθύτερη έννοια, την μεταφυσική του Παρθενώνα; (Συνέχεια...)
27/7/2018, Ο θαυματουργικός χορτασμός,
του Μητροπολίτη Αντωνίου Σουρόζ (+)
...Καὶ κάτι ἄλλο ποὺ ὁ Κύριος προτρέπει τοὺς μαθητές Του εἶναι, « δῶστε τὰ πάντα, καὶ θὰ τοὺς θρέψουμε ὅλους». Οἱ μαθητὲς δὲν ἄφησαν στὴν ἄκρη λίγο ψάρι καὶ λίγο ψωμὶ γιὰ τοὺς ἴδιους, τὰ ἔδωσαν ὅλα στὸν Κύριο. Κι ἐπειδὴ τὰ ἔδωσαν ὅλα, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ Βασιλεία τῆς ἀγάπης ὅπου ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ ἐνεργεῖ ἐλεύθερα καὶ δίχως ἐμπόδια κυριάρχησε καὶ ὅλοι ἦταν εὐτυχισμένοι. Αὐτὸ τὸ κάλεσμα ἀπευθύνεται καὶ σ’ ἐμᾶς: ὅταν βλέπουμε νὰ ὑπάρχει ἀνάγκη, ἄς τὰ δίνουμε ὅλα, καὶ θὰ εἴμαστε πλῆροις. (Συνέχεια...)
“Σήμερα οἱ ἄνθρωποι καταλήγουν, ἀπὸ τὴν πολλὴ μελέτη, νὰ εἶναι μαγνητόφωνα καὶ νὰ γεμίζουν τὶς κασσέττες τους μὲ περιττὰ πράγματα. Ἡ ἄνευ πράξεως, ὅμως, διδασκαλία εἶναι κατὰ τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ “παρακαταθήκη ἐντροπῆς”. Βλέπεις, πολλοὶ ποὺ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸν ἀθλητισμὸ διαβάζουν ἀθλητικὰ περιοδικὰ ἢ ἐφημερίδες καὶ κάθονται. Μπορεῖ νὰ εἶναι σὰν τὰ μοσχάρια, ἀλλὰ θαυμάζουν τοὺς ἀθλητές: «Ἄ,. καταπληκτικὸς αὐτός, λένε, μπράβο! Ὤ!… ». Δὲν χύνουν ὅμως λίγο ἱδρώτα οὔτε χάνουν κανένα κιλὸ βάρος. (Συνέχεια...)
Πολύ συχνά ο άνθρωπος εκτός από τα «γιατί» παραπονείται πως είναι αβάστακτος και ασήκωτος ο πόνος του και πως δεν είναι ικανός να τον αντέξει. Εντούτοις αυτός ο μεγάλος πόνος τελικά αντέχεται και ανακαλύπτει και αποκαλύπτει πολύ σπουδαία πράγματα, που φανερώνουν τη ποιότητα και ακεραιότητα της ζωής μας. Αν δηλαδή πιστεύουμε αληθινά -με μία πίστη δυνατή, ακράδαντη και θερμή- αν υπομένουμε κραταιά κι ελπίζουμε εγκάρδια. Η πίστη στο Κύριο ανοίγει δρόμους, εκεί που ήταν όλοι κλειστοί και αδιέξοδοι.(Συνέχεια...)
Κάποτε ο Μωυσής βρέθηκε στην έρημο, συντροφιά με έναν βοσκό. Ο βοσκός κάθε μέρα άρμεγε την καλύτερη προβατίνα και το γάλα της το πήγαινε σε ένα βραχάκι που είχε μια λαξευτή λακκούβα. Γιατί το κάνεις αυτό; Ρώτησε ο Μωυσής το βοσκό. Και εκείνος με όλη την απλότητα ομολόγησε: το γάλα αυτό είναι του θεού. Και ο Μωυσής με κάποια έκπληξη τον ρωτά: και πίνει ο θεός το γάλα; Ασφαλώς, απαντά με βεβαιότητα ο βοσκός. Χαμογελά ο Μωυσής και σε τόνο κατηγορηματικό δηλώνει: ο Θεός, φίλε μου, δεν πίνει γάλα. Ο Θεός είναι πνεύμα και δεν τρέφεται με υλικά αγαθά. Ο βοσκός, κάπως ανήσυχος, προσφέρει το βραδινό γάλα στο θεό και , κρυμμένος πίσω από ένα χαμόκλαδο, περιμένει να δει το θεό. (Συνέχεια...)
Κάποτε, ἕνας ἄρχοντας τῆς τσαρικῆς αὐλῆς, πῆγε νά συμβουλευτεῖ ἕναν περίφημο τότε γιά τήν ἀρετή του, ἱερέα τῆς Πετρούπολης.
-Πάτερ, πές μου, τί νά κάμω; Ἔχω πολλούς ἐχθρούς. Μέ μισοῦν «ματαίως»· χωρίς κανένα λόγο. Μέ συκοφαντοῦν στόν Τσάρο. Κινδυνεύω νά χάσω τήν δουλειά μου. Ἂν ὁ Τσάρος πεισθῆ καί μέ ἀπολύσει, ποῦ θά σταθῶ; Πῶς θά ζήσω; Σᾶς παρακαλῶ, συμβουλέψετέ με. Τί νά κάμω; (Συνέχεια...)