19/3/2019, Άσβεστο το βλογημένο καντηλάκι της αγάπης, του Φώτη Κόντογλου

Άσβεστο το βλογημένο καντηλάκι της αγάπης


...Πολλή αγάπη υπάρχει στον βλογημένο λαό μας. Αυτό το είχα καταλάβει και πριν, αλλά τώρα, με τη συμφορά που έπαθα (εννοεί το αυτοκινητιστικό ατύχημα του), είδα ένα πράγμα που μ' έκανε να δακρύζω από χαρά κι από ευγνωμοσύνη. Ναι! Πολλή αγάπη κλείνει στο στήθος του ο λαός μας. Σας βεβαιώνω, πώς δεν λογαριάζω αν τη φανερώνει για το πρόσωπο μου ή για άλλον. Τί σημασία έχουνε τα πρόσωπα; Σημασία έχει το ότι υπάρχει γύρω μας αυτός ο ατίμητος θησαυρός, η αγάπη, η συμπόνεση, η φροντίδα για τον άλλον, αδιάφορα ποιόν βρίσκει κάθε φορά για να φανερωθεί. Σαν ποτάμι δροσερό τούτη η αγάπη δροσολογά τον πυρωμένο ξέρακα της ζωής μας. Δένει τους ανθρώπους μεταξύ τους και τους δυναμώνει, για τούτο ο μακάριος Παύλος λέγει, πως είναι «ο σύνδεσμος της τελειότητος». Σύνδεσμος αγιασμένος, αγκάλιασμα αδελφικό, περίπτυξη με δάκρυα ανακούφισης. Διώχνει μακριά τον εγωισμό κακό δηλητήριο, που χωρίζει τους ανθρώπους, ξορκίζει τον σατανά τον ανθρωποκτόνο.

Ναι, στον λαό μας υπάρχει άσβεστο το βλογημένο καντηλάκι της αγάπης, και σαν παρουσιαστεί αφορμή, μονομιάς ανάβει μια πανηγυρική φωτοχυσία... Τώρα κατάλαβα καλά πως όλοι οι Έλληνες έχουνε μέσα τους τούτο το τίμιο ξύλο, κι ας μη φαίνεται, ας το κρύβει ο χαρακτήρας τους. Κακοί, αληθινά κακοί κι αμετακίνητοι πολύ λίγοι υπάρχουνε ανάμεσα μας... 


Πηγή: Φώτη Κόντογλου, Ευλογημένο Καταφύγιο, έκδοση Θ', 2004, σσ. 281-282.,  www.orthmad.gr