«Ὅποιος λυπᾶται τὸ ραβδί του, μισεῖ τὸν γιὸ του· μὰ ἐκεῖνος ποὺ τὸν ἀγαπάει, τὸν παιδαγωγεῖ μὲ ἐπιμέλεια». Τὰ λόγια αὐτὰ ἀπὸ τὸ βιβλίο τῶν Παροιμιῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μᾶς θυμίζουν ὅτι ἡ σωστὴ ἀγάπη τῶν γονέων πρὸς τὰ παιδιὰ δὲν ταυτίζεται πάντοτε μὲ τὴν ἐπιείκεια, ἀλλὰ ἐνίοτε ἀπαιτεῖται καὶ ἡ ἀνάλογη αὐστηρότητα. Κλασικὸ παράδειγμα ἀπαράδεκτης ἐπιείκειας πατέρα πρὸς τὰ παιδιὰ του εἶναι ὁ ἀρχιερέας Ἠλὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη (Α' Βασ. 2,12-4,18), ὁ ὁποῖος πλήρωσε ἀκριβὰ τὴ θεομίσητη ἀνεκτικότητά του πρὸς τoὺς ἀσεβεῖς καὶ ἱερόσυλους γιούς του. (Συνέχεια...)
Το διήμερο 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 ο Ελληνισμός της Κωνσταντινουπόλεως βίωσε ένα άγριο πογκρόμ με 2 θανατώσεις κληρικών, βιασμούς, προπηλακισμούς και αμέτρητες καταστροφές κοιμητηρίων, ναών, οικιών και καταστημάτων.
Ο αφηνιασμένος τουρκικός όχλος χρησιμοποιήθηκε από τις ειδικές υπηρεσίες ανορθοδόξου πολέμου του Τουρκικού Στρατού για να τρομοκρατήσει την πολυπληθή τότε ελληνορθόδοξη κοινότητα και να την οδηγήσει, όπως και έγινε, στον σταδιακό ξεριζωμό. (Συνέχεια...)
5/9/2020, Η πτώση - Ένα κατηχητικό παράδειγμα,
Από τη φύση του ο άνθρωπος έχει το εξής βασικό χαρακτηριστικό :διαθέτει μεν θερμότητα ,δεν την γεννά όμως αδιάκοπα ,κι αν την χάσει δεν μπορεί να την αναπληρώσει από μόνος του. Άν, δηλαδή, ένας άνθρωπος μείνει στο κρύο, σιγά-σιγά θα χάσει την θερμότητα του, θα ξυλιάσει και θα πεθάνει, παρεκτός αν μεσολαβήσει κάτι άλλο. Αν, δηλαδή, από μιαν άλλη ύπαρξη, έξω από την δική του, δεχθεί επικουρία και ανανέωση της θερμότητας. Αυτό μπορεί να συμβεί αν π.χ. πάει κοντά στον ήλιο ή σε μια φωτιά. Μεταξύ των δυο αυτών υπάρξεων (του ανθρώπου αφενός και της φωτιάς αφετέρου) υπάρχει τουτη η διαφορά: από τη φύση της η πρώτη έχει θερμότητα, ενώ η δεύτερη είναι θερμότητα. (Συνέχεια...)
Η παρουσία της Θεοτόκου και στη ζωή συγχρόνων ενάρετων Αγιορειτών Γερόντων είναι εμφανής. Ο Νεοσκητιώτης Γέροντας Ιωακείμ Σπετσιέρης εκοιμήθη λέγοντας τους Χαιρετισμούς. Ο Ρώσος ασκητής παπα-Τύχων γνώρισε τον ακριβή χρόνο της εκδημίας του από την Παναγία. Ο Καρουλιώτης Γέροντας Φιλάρετος συχνά έλεγε πως τον βαστά στον απαρήγορο εκείνο τόπο η Παναγία. Η Παναγία, έλεγε ο Γέροντας Ευλόγιος από το Κελλι του Φανερωμένου, τον έφερε στο Άγιον Όρος από το χωριό του. Ο παπα-Ιωακείμ ο Αγιαννανίτης κρυφή παραμυθία είχε, καθώς έλεγε, το βάστηγμά του από το φουστάνι της Παναγίας, που του έδωσε μια γενειάδα που ακουμπούσε στη γη. Ο Γρηγοριάτης ηγούμενος Αθανάσιος είχε «φάει» την εικόνα της Παναγίας του κελλιοΰ του από τους μύριους ασπασμούς. Ο μακάριος γέροντας Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης πάντοτε λέγοντας ή ακούγοντας τ’ όνομα της Παναγίας δάκρυζε. (Συνέχεια...)
...Ἡ εἰκασία αὐτή μᾶς θυμίζει ὅτι τό πιό λογικό πράγμα στόν κόσμο, τά μαθηματικά, βασίζονται σέ μή ἀποδείξιμα θεωρήματα-εἰκασίες. Βασίζονται, δηλαδή, ὑπό μία ἔννοια, στήν “πίστη”. Ὁ θεῖος Πέτρος, ὅμως, εἶχε ἄλλη γνώμη. Πίστευε ὅτι θά μποροῦσε νά ἀποδείξει τήν εἰκασία. Ἡ προσπάθειά του αὐτή τόν ὁδήγησε σέ πρώτη φάση στόν παροπλισμό καί σέ δεύτερη φάση στηνπαραφροσύνη. Ἡ εἰκασία τοῦ Γκόλντμπαχ παρέμεινε ἀναπόδεικτη. Ἴσως ὁ πατέρας τοῦ ἀφηγητῆ νά εἶχε δίκιο ὅταν ἀξιολόγησε τήν προσπάθειά του ὡς ὕβρη, πού τήν ἀκολούθησε, ὡς συνήθως, ἡ νέμεση τῆς ἐπαγγελματικῆς καί ψυχολογικῆς του καταστροφῆς. (Συνέχεια...)
Τὰ χαρακτηριστικά τοῦ «παιδιοῦ τοῦ αἰώνα τούτου» - ὑπέρμετρος ναρκισσισμός, ἀπασχόληση μὲ τὸν ἑαυτό τους, μὲ τὸ «Ἐγώ», καὶ ἀπόδοση ὑπερβολικῆς σημασίας στὶς ἰδέες τους. Πιστεύουν πὼς αὐτὸς ὁ ἐγωκεντρισμὸς συμπίπτει μὲ τὴν «ἀγάπη», ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι δὲν ἔχουν πεποιθήσεις, καὶ πὼς οἱ ἴδιοι κατὰ κάποιο τρόπο ἀποτελοῦν τὴν γνήσια θρησκεία. Ἄρνηση ποὺ προστίθεται σ’ ὅλη τὴν ἄγνοια τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς παράδοσης, τῆς συνέχειας, τῆς εὐθύνης, κ.λ.π. Ἄρνηση a priori, ποὺ βασίζεται στὴν περιφρόνηση. (Συνέχεια...)
Τότε, ὁδηγημένος ἀπό τό Πνεῦμα, ὁ Ἰησοῦς ἐπῆγε στήν ἔρημο νά ἀντιμετωπίσει τούς ὅποιους πειρασμούς ἀπό πλευρά τοῦ διαβόλου. Τότε. Δηλαδή, πότε; Ἀμέσως μετά τό βάπτισμά Του. Καί ποῖος τόν ὁδήγησε ἐκεῖ; Τό Ἅγιο Πνεῦμα. Γιατί ἐπῆγε; Γιά νά γίνει παράδειγμα σέ μᾶς. Τό ἀνέχθηκε. Καί νά πάει στήν ἔρημο· καί νά βρεῖ ἐκεῖ τόν διάβολο μπροστά Του. Γιατί; Γιά νά τό καταλάβουμε καί ἐμεῖς καί νά τό βάλουμε μέσα μας βαθειά, ὅτι μπορεῖ καί ἀμέσως μετά τό βάπτισμα (καί μετά τήν Θεία Κοινωνία· καί μετά ἀπό προσευχές πολλές) νά πέσουμε στούς πιό μεγάλους καί δύσκολους πειρασμούς.(Συνέχεια...)