21/02/2012, " Για τον θάνατο ", Μητροπολίτου Anthonny Bloom

Να ζούμε την κάθε στιγμή
 Ο θάνατος είναι το κριτήριο που δοκιμάζει τη στάση μας για τη ζωή. Οι άνθρωποι πού φοβούνται τον θάνατο, φοβούνται τη ζωή. Είναι αδύνατον να μην αισθάνεται κανείς φόβο για τη ζωή με όλη την πολυπλοκότητα και τους κινδύνους της, αλλά να φοβάται τον θάνατο. Γι' αυτό τον λόγο δεν είναι πολυτέλεια ν' ασχοληθούμε με το ζήτημα του θανάτου. Εάν μας τρομάζει ο θάνατος δεν θα βρούμε ποτέ την ετοιμότητα να αναλάβουμε μια διακινδύνευση, αλλά θα σπαταλήσουμε τη ζωή μας με δειλό, περιδεή και φοβισμένο τρόπο. Μόνο εάν μάθουμε ν' αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, εάν βρούμε το νόημα του και καθορίσουμε τη θέση του στη ζωή μας, θα μπορέσουμε να ζήσουμε άφοβα και με πληρότητα. Συχνά περιμένουμε να φθάσουμε στο τέλος της ζωής μας για να σκεφθούμε τον θάνατο, ενώ θα είχαμε ίσως διαγράψει μία εντελώς διαφορετική ζωή εάν τον αντιμετωπίζαμε νωρίτερα...(Διαβάστε όλο το κείμενο)




Κάποιος νέος, παντρεμένος με τρία παιδιά, έκανε ένα έγκλημα και βρέθηκε στη φυλακή. Η ποινή του, ισόβια δεσμά. Εκεί, στη φυλακή, κατάλαβε το λάθος του. Χτύπησε το στήθος του και είπε:
«Συχώρεσέ με Θεέ μου. Τι μου χρώσταγε αυτή η γυναίκα, να μείνει στα 25 της έρημη με τρία παιδάκια πεντάρφανα. Πως θα ζήσουν;»
Άλλαξε τακτική και άρχισε να ζει στη φυλακή ήσυχα και ήρεμα. Μια μέρα, έστειλε μήνυμα στη γυναίκα του:
«Είμαι καταδικασμένος σε ισόβια. Μην ασχολείσαι με μένα. Εδώ θα πεθάνω και όπου θέλουν ας με πετάξουν. Κύτταξε τον εαυτό σου και τα παιδιά».
Περίμενε, αλλά απάντηση δεν πήρε.
Μετά 30 χρόνια, με ενέργειες του Διευθυντή πήρε χάρη. Όταν του το ανήγγειλαν είπε:...(Διαβάστε όλο το κείμενο)




Η παραβολή αυτή είναι η διατύπωση της πιο μεγάλης και της πιο ολοκληρωμένης καμπύλης που διαγράφει η ανθρώπινη ασωτεία.
Μέσα σ' αυτήν την παραβολή ο Κύριος μας δίνει να κατανοήσουμε όλες τις συντεταγμένες της ανθρώπινης ασωτείας. Και ο πρώτος υιός ο νεότερος, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το σύμβολο της ορατής, της εμφανούς ασωτείας, ενώ ο πρεσβύτερος υιός είναι το σύμβολο της αφανούς ασωτείας.
Το 15ον κεφάλαιον του κατά Λουκάν Ευαγγελίου, περιλαμβάνει και άλλες παραβολές, όπως του «απολωλότος προβάτου», «τῆς ἀπωλεσθείσης δραχμῆς», την οποία ακολουθεί αυτή του Ασώτου υιού. Με αυτήν την παραβολη ο Κύριος απαντούσε στους επικριτές Του, γιατί ήταν «φίλος τελωνῶν καί ἁμαρτωλῶν». Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Η προσωπική πορεία αγιασμού 
δεν είναι ευθύγραμμη ανάβαση κλίμακας 
αλλά ριψοκίνδυνη περιπέτεια αναρρίχησης.

Ο αγιασμός είναι μέγα και παράδοξο μυστήριο που τελεσιουργεί η Θεία Χάρη στην καρδιά του ανθρώπου. Πρόκειται για μυστικό-εσωτερικό γεγονός που δεν προσμετρείται με βάση την εξωτερική συμπεριφορά. Άγιος δεν είναι αυτός που εκκλησιάζεται ή νηστεύει ή εγκρατεύεται ή κηρύττει αλλά αυτός που έχει ολοκληρωτικά παραδώσει τη ζωή του στο Θεό και έχει γίνει ζωντανός φορέας της Θείας Χάρης.... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε βρεθεί κατάπληκτοι μπροστά σε αδικαιολόγητες, παράταιρες, αχαρακτήριστες συμπεριφορές ενός γνωστού μας, συμπεριφορές που μας ρίχνουν αδιάβαστους σε μεγάλες απορίες. Ακόμη και πολύ κοντινών μας προσώπων αρνη­τικές συμπεριφορές, που μεταμορφώνουν το πρόσωπο που ξέραμε σε ένα άγνωστο, δυσάρεστο πλάσμα. Σκε­φτόμαστε τότε με θυμωμένη απογοήτευση πως, αν ξέρα­με τούτη την εκδοχή του, δε θα τον είχαμε φίλο ποτέ, ή δε θα τον παντρευόμασταν ποτέ, θα είχαμε απομακρυνθεί καιρό από κοντά του... Και τότε αναρωτιόμαστε με πόνο ή και αγανάκτηση τι ακριβώς του συμβαίνει; Πώς να τον αντιμετωπίσουμε; Πώς να τον καταλάβουμε; ...(Διαβάστε όλο το κείμενο)