H Εληά
Εἶμαι τοῦ ἥλιου ἡ θυγατέρα
Ἡ πιὸ ἀπ᾿ ὅλες χαϊδευτή.
Χρόνια ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα
Σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο μὲ κρατεῖ.
Ὅσῳ νὰ πέσω νεκρωμένη
Αὐτὸν τὸ μάτι μου ζητεῖ.
Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη.
Δὲν εἶμ’ ὁλόξανθη, μοσχάτη
Τριανταφυλλιὰ ἤ κιτριά·
Θαμπώνω τῆς ψυχῆς τὸ μάτι,
Γιὰ τἄλλα μάτια εἶμαι γρῃά.
Δὲ’ μ’ ἔχει ἀηδόνι ἐρωμένη,
Μ’ ἀγάπησε μιὰ θεά·
Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη.
Ὅπου κι ἂν λάχω κατοικία
Δὲ’ μ’ ἀπολείπουν οἱ καρποὶ
Ὡς τὰ βαθειά μου γηρατεῖα
Δὲ’ βρίσκω ’ς τὴ δουλειὰ ’ντροπή·
Μ᾿ ἔχει ὁ Θεὸς εὐλογημένη
Κ’ εἶμαι γεμάτη προκοπή·
Εἶμαι ἡ ἐλῃά ἡ τιμημένη.
Φρίκη, ἐρημιά, νερὰ καὶ σκότη
Τὴ γῆ ἐθάψαν μιὰ φορά·
Πράσινη αὐγὴ μὲ φέρνει πρώτη
’Σ τὸ Νῶε ἡ περιστερά·
Ὅλης τῆς γῆς εἶχα γραμμένη
Τὴν ἐμμρφιὰ καὶ τὴ χαρά·
Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη.
Ἐδῶ ’ς τὸν ἴσκιο μ᾿ ἀποκάτου
Ἦρθ᾿ ὁ Χριστὸς ν᾿ ἀναπαυθῇ,
Κι’ ἀκούστηκ’ ἡ γλυκειὰ λαλιά του
’Λίγο προτοῦ νὰ σταυρωθῇ.
Τὸ δάκρυ του, δροσιὰ ἁγιασμένη,
Ἔχει ’ς τὴ ρίζα μου χυθῆ.
Εἶμαι ἡ ἐλῃά ἡ τιμημένη.
………………
Καὶ φῶς πραότατο χαρίζω
Ἐγὼ στὴν ἄγρια νυχτιά,
Τὸν πλοῦτο πιὰ δὲν τὸ φωτίζω,
Σὺ μ᾿ εὐλογεῖς φτωχολογιά.
Κι ἂν ἀπ᾿ τὸν ἄνθρωπο διωγμένη,
Μὰ φέγγω ἐμπρὸς στὴν Παναγιά.
Εἶμαι ἡ ἐλῃὰ ἡ τιμημένη.
1882
Πηγή: Κωστής Παλαμάς, agiazoni.gr