Πέντε λέξεις φτάνουν
Ἐκεῖνος ὅμως πού ἔχει πραγματικά συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας του, μετανοεῖ εἰλικρινά καί ὄντως θέλει νά τόν συγχωρήσει ὁ Θεός, θά πεῖ: “Ἔχω κι ἐγώ παιδιά· καί ὅπως ὅλα τά παιδιά κάνουν κι αὐτά τίς ἀταξίες τους. Ἐγώ ἀντί νά πάρω ἀπό αὐτό ἀφορμή καί νά κάνω ὑπομονή καί νά δείξω τήν ἀγάπη μου, χάνω τόν ἔλεγχο καί δέν ξέρω τί λέω. Αὐτό δείχνει ὅτι μέσα μου ἔχω ἀκόμη ἐγωισμό. Τώρα τό κατάλαβα, τό ὁμολογῶ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, μετανοῶ ἀληθινά καί ἦρθα σήμερα νά ζητήσω συγγνώμη καί νά ὑποσχεθῶ ὅτι δέν θά τό ξανακάνω“.
Αὐτή εἶναι ἐξομολόγηση! Καί δέν χρειάζονται πολλές ὧρες γιά νά τά πεῖ κανείς αὐτά! Πέντε λέξεις φτάνουν!»
Ὁ κορυφαῖος διδάσκαλος τῆς πνευματικῆς ζωῆς Ἀββᾶς Δωρόθεος κάνει καί μιά διαπίστωση σχετικά μέ τήν ἔλλειψη αὐτομεμψίας, πού θά ἔπρεπε νά μᾶς προκαλεῖ... τρόμο: «Ὅταν δέν συνηθίζει ὁ ἄνθρωπος νά κατηγορεῖ τόν ἑαυτό του, δέν ἀργεῖ νά θεωρήσει αἴτιο τοῦ κακοῦ καί τόν ἴδιο τόν Θεό! Ἐνῶ ὁ Θεός ρώτησε “Ἀδάμ, ποῦ εἶσαι;” μόνο καί μόνο γιά νά τοῦ δώσει τήν εὐκαιρία νά πεῖ “συγχώρεσέ με, Κύριε”, ἐκεῖνος - ποῦ νά βρεθεῖ ταπείνωση καί μετάνοια! - πῆγε νά δικαιολογηθεῖ γιά τήν πτώση του λέγοντας: “Ἡ γυναίκα πού μοῦ ἔδωσες μέ ἐξαπάτησε!”· σάν νά ἤθελε νά πεῖ: “Φταίει ἡ συμφορά πού μοῦ φόρτωσες στό κεφάλι μου!”».
Μέ τίς εὐχές τῶν ἁγίων Πατέρων ἄς μᾶς ἀπαλλάξει ὁ Θεός ἀπό αὐτή τήν ὀλέθρια συνήθεια νά ἀναζητᾶμε δῆθεν ἀνακούφιση ἀπό τίς ἐνοχές μας κατηγορώντας τούς ἄλλους καί ἀραδιάζοντας μύριες δικαιολογίες. Ὁ πιό ἀσφαλής καί... γρήγορος δρόμος (πέντε λέξεις φτάνουν!) γιά τήν ἀληθινή ἀνάπαυση καί εἰρήνη εἶναι ἡ αὐτομεμψία!
Πηγή: π. Βαρνάβας Λαμπρόπουλος, Περιοδικό "Λυχνία Νικοπόλεως"