Η Κούκλα1
Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου
Μια ήμερα επήγαινα κάπου, περπατώντας ήσυχος, με γαλήνη, βυθισμένος σε σκέψεις: γύρω από την ύπαρξη μας· και σχετικά με τις διάφορες κοσμοθεωριακές απόψεις, που κυκλοφορούν στον σύγχρονο κόσμο.
Για μια στιγμή είδα μέσα σε μια μικρή αυλή ένα κοριτσάκι, που καθόταν λιγάκι αμήχανο, ενώ πιο πέρα ευρίσκετο μια κούκλα του.
Και τότε μου ήρθε μια σκέψη.
Για φαντάσου, να σηκωνόταν η κούκλα και να πήγαινε κοντά στο κοριτσάκι· να του μίλαγε και να άρχιζε να παίζει μαζί του! Πόσο θα χαιρόταν το μικρό αυτό παιδί! Θα χοροπηδούσε κυριολεκτικά από την χαρά του! Ή μήπως δεν χοροπηδούν τα παιδιά από χαρά βλέποντας μια κούκλα, πού ανοίγει ή κλείνει τα μάτια της; Δεν την πιστεύουν ζωντανή;
Και μετά, μου ήρθε μια άλλη σκέψη.
Για φαντάσου, όμως, τί τρόμο θα εδοκίμαζε ένας «μεγάλος», αν έβλεπε μια κούκλα να μιλάει και να παίζει! Γιατί όμως; Γιατί; Γιατί η διαφορά αυτή;
Το μικρό παιδί βλέπει με απλότητα. Πιστεύει με απλότητα. Δέχεται αυτό πού συμβαίνει γύρω του με απλότητα. Και με φυσικότητα.
Το μικρό παιδί δεν το φοβάται, αυτό που θα τρόμαζε ένα «μεγάλο»! Και αντίθετα, πολύ συχνά το παιδί τρομάζει εκεί που ο μεγάλος δεν δοκιμάζει καμμιά φρίκη! (Δεν θα ήθελα να αναφέρω τέτοια παραδείγματα. Είναι τόσο εύκολο να θυμηθεί κανείς μερικά).
Και τότε μου ήρθε μια τρίτη σκέψη.
Πόσο διαφέρομε από τα παιδιά!
Πόσο άγνωστος μας είναι ο Θεός! «Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε», λέει το άγιο Ευαγγέλιο. Και όμως, πόσο άνετα πιστεύουν τα παιδιά στον Θεό! Πιστεύουν και χαίρουν. Και δεν τρομάζουν. Δεν Τον φοβούνται καθόλου! Αντίθετα οι μεγάλοι τρέμουν. Και επειδή Τον τρέμουν, δεν Τον θέλουν, δεν Τον αγαπούν! Κάποτε-κάποτε και Τον μισούν. Και τότε, δικαιολογώντας την θέση τους λένε: «Ό Θεός δεν υπάρχει. Τον Θεό τον εδημιούργησε μέσα μας ο φόβος».
Τί παράξενο αλήθεια! Οι «μεγάλοι», που είναι αμαρτωλοί, φοβούνται τον Θεό. Και όσο πιο αμαρτωλοί είναι, τόσο πιο πολύ Τον φοβούνται∙ και πιο πολύ Τον μισούν και θέλουν να μην υπάρχει! Τα μικρά παιδιά, αντίθετα, πού δεν έχουν βάρος αμαρτίας, βλέπουν τον Θεό με χαρά. Γι' αυτά ο Θεός είναι χαρά.
Εξακολουθούσα να περπατώ, πηγαίνοντας στον δρόμο μου. Αλλά η κούκλα «ερχόταν» μαζί μου.
Και τότε θυμήθηκα κάτι ακόμη. Αυτό που λέει ο Πασκάλ, ο μεγάλος εκείνος χριστιανός φιλόσοφος: «Ο άνθρωπος, λέει ο Πασκάλ, πιστεύει με φυσικότητα. Και αγαπάει με φυσικότητα. Είναι από φυσικού του να πιστεύει και να αγαπάει».
Η αθεΐα είναι μια διαστροφή.
Η αθεΐα είναι ένα απίθανα αφύσικο κόμπλεξ. Μια αφύσικη κατάσταση.
Έρχεται σαν καρπός της αμαρτίας, που είναι η κυριαρχία του κακού επάνω στον άνθρωπο.
Αλήθεια!
• Δεν είναι διαστροφή η κυριαρχία του κακού επάνω στον άνθρωπο;
• Δεν είναι πλασμένος για το καλό και για την καλωσύνη;
• Δεν είναι πλασμένος για την καθαρότητα;
• Δεν νοσταλγεί κάθε άνθρωπος, για τον εαυτό του, καλή και καθαρή καρδιά;
• Δεν καμαρώνει, ακόμη και μόνο στην σκέψη αυτή, πιο πολύ από ότι καμαρώνει για την ομορφιά του στον καθρέφτη;
Ναι, έτσι είναι! Όσο κι' αν καμμιά φορά, θέλουμε να κρυφτούμε ά
από την πραγματικότητα!
Αδελφέ μου,
Καταλαβαίνεις μήπως τώρα, γιατί είπε ο Χριστός, ο Κύριος μας: «αν δαν αλλάξετε, αν δεν γίνετε σαν τα μικρά παιδιά, δεν θα μπήτε στην βασιλεία τού Θεού» (Ματθ. 18,3).
Και ξέρετε, τί σημαίνει αυτό;
Όχι να αρχίσετε τα παιδιαρίσματα, (άστε τα αυτά για τούς άθεους), αλλά να φροντίζετε να γίνετε ελεύθεροι από την αμαρτία και το κακό, όπως είναι τα μικρά παιδιά.
Η μέθοδος, ξέρετε ποια είναι;
Η μετάνοια και η εξομολόγηση.
Εκεί ο άνθρωπος μαθαίνει: να μισεί το κακό- μόνο το κακό· και να αγαπά και να πράττει το καλό.
1.Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, «Δίψα για Ζωή», εκδ. «Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως Πρέβεζα» σ. 9-12