Στο μηχανοδηγό Στάμεν Ι., που παραπονιέται για τη δουλειά του1
Παραπονιέσαι ότι έχεις βαρεθεί τη δουλειά σου. Όλες οι άλλες δουλειές σου φαίνονται καλύτερες. Γι΄ αυτό είσαι κατηφής και θλιμμένος που δεν μπορείς να βρεις κάποια άλλη δουλειά. Σκέφθηκα πολύ πριν αποφασίσω να πάρω το στυλό να σου απαντήσω. Μπήκα για λίγο στη θέση σου. Μαυρισμένος και ιδρωμένος ολόκληρος κοιτούσα καλά μπροστά. Πίσω, στην πλάτη μου ένας μικρός λαός: γέροι, γονείς, παιδιά, άρχοντες, διπλωμάτες, αξιωματούχοι, χωρικοί, εργάτες, μεροκαματιάρηδες. ΄Ολοι ομοιοπαθείς στον εξαναγκασμό των συνθηκών και όλοι εξαρτώμενοι από μένα. Συζητούν μεταξύ τους ή με τις σκέψεις τους. Καθένας τους οδηγεί τις σκέψεις και τις επιθυμίες του προς τον τελευταίο προορισμό για τον οποίο ξεκίνησε. Αλλά για το αν θα φθάσουν στον προορισμό τους εξαρτώνται από εμένα και εγώ από το Θεό. Δεν αντιλαμβάνονται πόσο εξαρτώνται από εμένα. Δεν σκέπτονται για μένα ούτε καν με γνωρίζουν. Κι αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο. Όταν ξεκινούσαμε από την αφετηρία κανείς δεν ήρθε να με δει και να με γνωρίσει. Κανείς δεν αναρωτήθηκε: «Βρε μπας και ο άνθρωπος είναι τρελός; Ή τυφλός; Ή μέθυσος; Δες, εμπιστευόμαστε τις ζωές μας σ΄αυτόν! Είναι ο πιο σημαντικός σ΄αυτήν την πολυτάραχη πόλη της οποίας είμαστε κάτοικοι για κάποιο διάστημα». Κανείς δεν έκανε τέτοιες σκέψεις και αυτό ανείπωτα με χαροποιεί. Με χαροποιεί το γεγονός ότι τόσος λαός εμπιστεύθηκε τη ζωή του σε μένα χωρίς να ερευνήσει, εμένα που είμαι κρυμμένος στη μηχανή αόρατος, άγνωστος. Και λάμποντας από χαρά στεκόμουν και δόξαζα τον Θεό:Ώ Κύριε, μεγάλε και θαυμαστέ! Δόξα Σοι και ευχαριστία, που μου έδωσες ζωή και νού για μια τόσο σημαντική εργασία! Μου έδωσες εργασία που μοιάζει πολύ με τη δική Σου, Θεέ μου. Αφού και Σύ Κύριε μου, ως κρυμμένος, αόρατος και άγνωστος διορθώνεις κάποια μηχανή με το Άγιό Σου Πνεύμα. Η μηχανή Σου είναι τεράστια. Οι ταξιδιώτες σου αμέτρητοι. Είσαι ο μηχανοδηγός ολόκληρης της οικουμένης. Πάρα πολλοί δεν σκέπτονται για Σένα, δεν ερευνούν το μυστήριο της ύπαρξής Σου, αλλά με πίστη επιβιβάζονται στα βαγόνια Σου και ταξιδεύουν. Και αυτό πρέπει να Σε χαροποιεί ανείπωτα. Εσύ γνωρίζεις που θα ξεκουράσεις τους επιβάτες Σου, που θα τους ταΐσεις και ποιους θα κατεβάσεις από τα βαγόνια. Λίγο γνωρίζουν για την αφετηρία και το τέρμα της θαυμαστής Σου αμαξοστοιχίας, αλλά με πίστη επιβιβάζονται, με εμπιστοσύνη ταξιδεύουν, με εμπιστοσύνη αποβιβάζονται, με πίστη σε Σένα τον κρυμμένο, αόρατο και άγνωστο. Χιλιάδες και χιλιάδες φορές Σε δοξάζω, Σ΄ ευχαριστώ και υποκλίνομαι σε Σε, παντεπόπτη και παντοδύναμε Δημιουργέ μου και Μηχανοδηγέ μου. Σ΄ Εσένα παραδίδω την προστασία του οχήματός μου από όλους τους κινδύνους που μπορούν να βρεθούν μπροστά του. Εσύ θα με βοηθήσεις να το οδηγήσω ως την τελευταία στάση με όλους τους ταξιδιώτες σώους.
Νεαρέ μου φίλε, τι δουλειά σ΄ αρέσει και επιθυμείς; Άραγε υπάρχει καλύτερη δουλειά από τη δική σου; Ο απόστολος Πέτρος ψάρευε, ο απόστολος Παύλος έπλεκε καλάθια. Σκέψου πόσο μεγάλη και σημαντική είναι η δουλειά σου σε σχέση μ΄εκείνων. Υποκλίσου στον Κύριο που σου εμπιστεύθηκε τέτοια εργασία.
Υγεία και ευλογία από το Θεό
1. Αγίοου Νικολάου Βελιμίροβιτς,, «Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται… Ιεραποστολικές επιστολές Α’», εκδ. Εν πλω, σ. 110-112