28/01/2012, " Το κρεμμυδάκι ", του Φίοντορ Ντοστογιέβσκι
Μια φορά κι ένα καιρό, ζούσε μια κακιά γυναίκα, σωστή μέγαιρα. Πέθανε κι ούτε ένα καλό δεν είχε κάνει στη ζωή της. Την άρπαξαν το λοιπόν οι διαβόλοι και την πετάξανε στη φλογισμένη λίμνη. Τότε ο φύλακας-άγγελός της κάθισε και σκέφτηκε: "Πρέπει να θυμηθώ καμιά καλοσύνη της για να πάω να την πω στο Θεό " . Θυμήθηκε, και μια και δυο πάει και λέει στο Θεό : ''Αυτή, του λέει, έβγαλε ένα κρεμμυδάκι φρέσκο απ' το περιβόλι και το 'δωσε σε μια ζητιάνα" . Κι ο Θεός απαντάει: "Πάρε λοιπόν το ίδιο εκείνο κρεμμυδάκι, και πήγαινε πάνω απ' τη λίμνη. Βάστα το κρεμμυδάκι απ' τη μια άκρη κι ας πιαστεί αυτή απ' την άλλη. Τότε τράβα την. Αν τα καταφέρεις να την τραβήξεις απ' τη λίμνη, τότε ας πάει στον Παράδεισο. Όμως αν σπάσει το κρεμμυδάκι, θα πει πως καλά είναι εκεί που είναι"...(Διαβάστε όλο το κείμενο)
23/01/02012, "Η εξομολόγηση του Φλωράκη"Ο άλλοτε Γραμματέας του Κ.Κ.Ε. μακαρίτης τώρα Χαρίλαος Φλωράκης, γνωστός ως καπετάν Γιώτης κατά τον εμφύλιο πόλεμο, είχε κάνει κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του μεγάλη στροφή προς τη χριστιανική πίστη. Μάλιστα, είχε επισκεφθεί το Άγιον Όρος και είχε εξομολογηθεί σε Αγιορείτη ιερομόναχο.
Πρόσφατα ήρθαν στη δημοσιότητα λεπτομέρειες από το συγκλονιστικό αυτό γεγονός. Ο ιερομόναχος π. Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης εξιστόρησε σε συνέντευξη του πώς συνάντησε και πώς εξομολόγησε τον Φλωράκη (ιστοσελίδα www.synodoiporia.-blogspot.com/2011/03/video_12.html του Διαδικτύου).
Διηγείται ο Αγιορείτης ιερομόναχος:
Θα σας πω για τον Χαρίλαο. Ήταν μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές που έζησα...(Διαβάστε όλο το κείμενο)
Τον καιρό που βασίλευε στην Κωνσταντινούπολη ο Ιουστινιανός, διοικητής της Αφρικής ήταν ο πατρίκιος και τελώνης Πέτρος. Ήταν άνθρωπος κακός, δύστροπος κι απότομος. Φαινόταν να μην έχει λύπηση για κανένα. Γι' αυτό και τον ήξεραν όλοι με το παρατσούκλι «ο φειλωδός», δηλαδή ο τσιγκούνης.
Μια φορά ένας φτωχός που ήταν σε μεγάλη ανάγκη, λέει: «θα πάω να ζητήσω ένα κομμάτι ξερό ψωμί από το φειδωλό ». Του λένε οι άλλοι ζητιάνοι: «αποκλείεται να σου δώσει ο,τιδήποτε». «Θα δοκιμάσω» , είπε και πήγε κι έπεσε στα πόδια του Πέτρου, έκλαιγε και παρακαλούσε για λίγε ελεημοσύνη. Ο Πέτρος εξοργισμένος από την επίμονη ενόχληση θέλησε να τον κτυπήσει. Έλαχε κείνη τη στιγμή να περνά από δίπλα του ένας δούλος, που κουβαλούσε μία σανίδα με ψωμιά. Άρπαξε τότε ένα ψωμί ο πατρίκιος και το 'ριξε με ορμή, σαν πέτρα, στο κεφάλι του φτωχού. Αυτός πήρε το ψωμί κι έφυγε τρέχοντας...(Διαβάστε όλο το κείμενο)
Tο ερώτημα είναι καθαρά σχολαστικό. Ακαδημαϊκό. Ξεκινά με την προϋπόθεση ενός παραδείσου και μίας κόλασης πού αντιμετωπίζονται ως πραγματικοί τόποι ηθικής ανταμοιβής των καλών και δικαιικής τιμωρίας των πονηρών αντίστοιχα. Έχουμε δηλαδή ως προϋπόθεση εδώ μία ειδωλολατρική δυτικής προελεύσεως "θεολογία" περί δικαιώσεως ή κολασμού των ανθρώπων. Περί κτιστού παραδείσου και κολάσεως και ηθικών προϋποθέσεων για την κατάταξη κάποιου. Αν δεχόμασταν αυτή την "εύκολη θεολογία", δεδομένης της απονηρίας και αναμαρτησίας των αβαπτίστων βρεφών αυτά καταλήγουν αξιωματικά στον τόπο του παραδείσου, ενώ κρίνεται σαδιστικός, οδυνηρός και άδικος ο κολασμός τους, μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν αφώτιστα, δηλ. αβάπτιστα...(Διαβάστε όλο το κείμενο)
Τα ανδραγαθήματα τα κάνουν αυτοί που έχουν παλληκαριά, μεγάλη καρδιά - όχι μεγάλο μπόι - και είναι αποφασισμένοι να θυσιασθούν. Και στον πόλεμο, όσοι έχουν παλληκαριά, επειδή έχουν καλωσύνη, δεν σκοτώνουν, γιατί η παλληκαριά δεν έχει βαρβαρότητα Ρίχνουν γύρω-γύρω από τον εχθρό και τον αναγκάζουν να παραδοθεί. Ο καλός προτιμάει να σκοτωθεί εκείνος παρά να σκοτώσει. Και όταν κανείς έχει τέτοια διάθεση, δέχεται θεϊκές δυνάμεις. Οι κακοί είναι φοβητσιάρηδες, άνανδροι, θρασύδειλοι· φοβούνται και τον εαυτό τους και τους άλλους, γι' αυτό ρίχνουν συνέχεια από φόβο. Τότε με τον ανταρτοπόλεμο, όταν υπηρετούσα στον στρατό, είχαμε πάει μια φορά σε ένα χωριό... (Διαβάστε όλο το κείμενο)