1/02/2012, " Ο εγωισμός που τρελαίνει ", της Μάρως Βαμβουνάκη

Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε βρεθεί κατάπληκτοι μπροστά σε αδικαιολόγητες, παράταιρες, αχαρακτήριστες συμπεριφορές ενός γνωστού μας, συμπεριφορές που μας ρίχνουν αδιάβαστους σε μεγάλες απορίες. Ακόμη και πολύ κοντινών μας προσώπων αρνη­τικές συμπεριφορές, που μεταμορφώνουν το πρόσωπο που ξέραμε σε ένα άγνωστο, δυσάρεστο πλάσμα. Σκε­φτόμαστε τότε με θυμωμένη απογοήτευση πως, αν ξέρα­με τούτη την εκδοχή του, δε θα τον είχαμε φίλο ποτέ, ή δε θα τον παντρευόμασταν ποτέ, θα είχαμε απομακρυνθεί καιρό από κοντά του... Και τότε αναρωτιόμαστε με πόνο ή και αγανάκτηση τι ακριβώς του συμβαίνει; Πώς να τον αντιμετωπίσουμε; Πώς να τον καταλάβουμε; ...(Διαβάστε όλο το κείμενο)



30/01/2012, " Ο άνθρωπος είναι ό,τι τρώει ", του π. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου

Τo 1848 o υλιστής φιλόσοφος Φόϊερµπαχ, θέλοντας να σερβίρει τις αντιθρησκευτικές του ιδέες, δηµοσίευσε τα «Μαθήµατα περί της ουσίας της θρησκείας». Εκεί, ανάµεσα στα άλλα, έγραψε και την εξής εξυπνάδα: «Η ανθρώπινη τροφή είναι η βάση της ανθρώπινης µόρφωσης, του πολιτισµου και του εξευγενισµού του ανθρώπου. Αν θέλετε να καλλιτερεύσει ο κόσµος, τότε, αντί να του δίνετε συµβουλές να µην αµαρτάνει, να τον τρέφετε καλλίτερα. Διότι τελικά, ο άνθρωπος είναι ό,τι τρώει».
     Έτσι νόµισε ο ταλαίπωρος ο Φόϊερµπαχ ότι ... γκρέµισε το οικοδόµηµα της «θρησκείας» και ιδιαίτερα τον Χριστιανισµό, πού φαίνεται ... του είχε καθίσει στο στοµάχι! Δεν είχε προσέξει ο υλιστής φιλόσοφος, ότι Κάποιος Άλλος, περίπου χίλια οκτακόσια χρόνια νωρίτερα, τον είχε ξεπεράσει σε «υλισµό», λέγοντας: «Όποιος
δεν τρώει το Σώµα µου και δεν πίνει το Αίµα µου, δεν έχει µέσα του Αληθινή Ζωή»!... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




28/01/2012, " Το κρεμμυδάκι ", του Φίοντορ Ντοστογιέβσκι

Μια φορά κι ένα καιρό, ζούσε μια κακιά γυναίκα, σωστή μέγαιρα. Πέθανε κι ούτε ένα καλό δεν είχε κάνει στη ζωή της. Την άρπαξαν το λοιπόν οι διαβόλοι και την πετάξανε στη φλογισμένη λίμνη. Τότε ο φύλακας-άγγελός της κάθισε και σκέφτηκε: "Πρέπει να θυμηθώ καμιά καλοσύνη της για να πάω να την πω στο Θεό " . Θυμήθηκε, και μια και δυο πάει και λέει στο Θεό : ''Αυτή, του λέει, έβγαλε ένα κρεμμυδάκι φρέσκο απ' το περιβόλι και το 'δωσε σε μια ζητιάνα" . Κι ο Θεός απαντάει: "Πάρε λοιπόν το ίδιο εκείνο κρεμμυδάκι, και πήγαινε πάνω απ' τη λίμνη. Βάστα το κρεμμυδάκι απ' τη μια άκρη κι ας πιαστεί αυτή απ' την άλλη. Τότε τράβα την. Αν τα καταφέρεις να την τραβήξεις απ' τη λίμνη, τότε ας πάει στον Παράδεισο. Όμως αν σπάσει το κρεμμυδάκι, θα πει πως καλά είναι εκεί που είναι"...(Διαβάστε όλο το κείμενο) 



23/01/02012, "Η εξομολόγηση του Φλωράκη"

Ο άλλοτε Γραμματέας του Κ.Κ.Ε. μακαρίτης τώρα Χαρίλαος Φλωράκης, γνωστός ως καπετάν Γιώτης κατά τον εμφύλιο πόλεμο, είχε κάνει κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του μεγάλη στροφή προς τη χριστιανική πίστη. Μάλιστα, είχε επισκεφθεί το Άγιον Όρος και είχε εξομολογηθεί σε Αγιορείτη ιερομόναχο.
Πρόσφατα ήρθαν στη δημοσιότητα λεπτομέρειες από το συγκλονιστικό αυτό γεγονός. Ο ιερομόναχος π. Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης εξιστόρησε σε συνέντευξη του πώς συνάντησε και πώς εξομολόγησε τον Φλωράκη (ιστοσελίδα www.synodoiporia.-blogspot.com/2011/03/video_12.html του Διαδικτύου).
Διηγείται ο Αγιορείτης ιερομόναχος:
Θα σας πω για τον Χαρίλαο. Ήταν μια από τις συγκλονιστικότερες στιγμές που έζησα...(Διαβάστε όλο το κείμενο)




Τον καιρό που βασίλευε στην Κωνσταντινούπολη ο Ιουστινιανός, διοικητής της Αφρικής ήταν ο πατρίκιος και τελώνης Πέτρος. Ήταν άνθρωπος κακός, δύστροπος κι απότομος. Φαινόταν να μην έχει λύπηση για κανένα. Γι' αυτό και τον ήξεραν όλοι με το παρατσούκλι «ο φειλωδός», δηλαδή ο τσιγκούνης.
Μια φορά ένας φτωχός που ήταν σε μεγάλη ανάγκη, λέει: «θα πάω να ζητήσω ένα κομμάτι ξερό ψωμί από το φειδωλό ». Του λένε οι άλλοι ζητιάνοι: «αποκλείεται να σου δώσει ο,τιδήποτε». «Θα δοκιμάσω» , είπε και πήγε κι έπεσε στα πόδια του Πέτρου, έκλαιγε και παρακαλούσε για λίγε ελεημοσύνη. Ο Πέτρος εξοργισμένος από την επίμονη ενόχληση θέλησε να τον κτυπήσει. Έλαχε κείνη τη στιγμή να περνά από δίπλα του ένας δούλος, που κουβαλούσε μία σανίδα με ψωμιά. Άρπαξε τότε ένα ψωμί ο πατρίκιος και το 'ριξε με ορμή, σαν πέτρα, στο κεφάλι του φτωχού. Αυτός πήρε το ψωμί κι έφυγε τρέχοντας...(Διαβάστε όλο το κείμενο)