28/02/2012, " Για την εγκράτεια της κοιλίας ", οσίου Κασσιανού του ρωμαίου 

Επιστολή προς τον επίσκοπο Κάστορα (5ος αιώνας μ.Χ.)  

Πρώτα θα κάνω λόγο για την εγκράτεια στα φαγητά, η οποία είναι αντίθετη της γαστριμαργίας, και για τον τρόπο των νηστειών και την ποσότητα των φαγητών. Και αυτά, όχι από τον εαυτό μου, αλλά καθώς παραλάβαμε από τους άγιους Πατέρες. Εκείνοι λοιπόν, δεν έχουν παραδώσει ένα κανόνα νηστείας, ούτε ένα τρόπο της διατροφής, ούτε το ίδιο μέτρο, γιατί δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη, είτε λόγω ηλικίας, είτε ασθένειας, είτε καλύτερης συνήθειας τού σώματος. Έχουν όμως παραδώσει σε όλους ένα σκοπό, να αποφεύγουμε την αφθονία και να αποστρεφόμαστε το χορτασμό της κοιλιάς... (Διαβάστε όλο το κείμενο) 





Πολλά πολλά χρόνια πριν, ζούσαν δυο αδέρφια σ’ ένα χωριό. Ήταν κι οι δυο πάμφτωχοι. Ο μεγαλύτερος αδερφός είχε λίγα παραπάνω από τον άλλο. Όμως, είχε να θρέψει και μεγαλύτερη οικογένεια από τον μικρότερο.
Ένα φθινόπωρο, θέρισαν το στάρι τους, αλλά ο μεγαλύτερος ανησυχούσε κρυφά για τον μικρότερο αδελφό του. Έτσι, τη νύχτα πήρε λίγο στάρι και το έβαλε κρυφά εκεί που ο αδελφός του φύλαγε το δικό του... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Μας έχει συνηθίσει ο κόσμος αυτός που ήλθαμε μη γνωρίζοντας τίποτα, πως ζούμε για να κερδίζουμε. Να κερδίζουμε σε πείρα, σε γνώση, σε σοφία, να κερδίζουμε υλικά αγαθά,  ανέσεις, ηδονές, απολαύσεις, να κερδίζουμε οπωσδήποτε κι ας περνούν τα χρόνια του βίου μας. Και δεν έχουμε νιώσει πως την ίδια στιγμή που πιστεύουμε πως κερδίζουμε, την ίδια ακριβώς στιγμή χάνουμε. Χάνουμε σε χρόνο, χάνουμε σε νιάτα, χάνουμε σε δυνάμεις, και χάνουμε συγγενείς, φίλους και γνωρίμους. Κι ωστόσο δεν αποτολμούμε να συμπεράνουμε, σε κάποια κρίσιμη στροφή του βίου μας, πως ενόσω ζούμε κερδίζοντας, περνώντας ο καιρός, όλο και περισσότερα χάνουμε. Για να φτάσουμε σε μια βαθμιαία απογύμνωση που λέγεται «ωριμότητα» και είναι «γήρας», που σημαίνει έναν κλιμακωτό αποχαιρετισμό του κόσμου... (Διαβάστε όλο το κείμενο)



   
Να ζούμε την κάθε στιγμή
 Ο θάνατος είναι το κριτήριο που δοκιμάζει τη στάση μας για τη ζωή. Οι άνθρωποι πού φοβούνται τον θάνατο, φοβούνται τη ζωή. Είναι αδύνατον να μην αισθάνεται κανείς φόβο για τη ζωή με όλη την πολυπλοκότητα και τους κινδύνους της, αλλά να φοβάται τον θάνατο. Γι' αυτό τον λόγο δεν είναι πολυτέλεια ν' ασχοληθούμε με το ζήτημα του θανάτου. Εάν μας τρομάζει ο θάνατος δεν θα βρούμε ποτέ την ετοιμότητα να αναλάβουμε μια διακινδύνευση, αλλά θα σπαταλήσουμε τη ζωή μας με δειλό, περιδεή και φοβισμένο τρόπο. Μόνο εάν μάθουμε ν' αντιμετωπίζουμε τον θάνατο, εάν βρούμε το νόημα του και καθορίσουμε τη θέση του στη ζωή μας, θα μπορέσουμε να ζήσουμε άφοβα και με πληρότητα. Συχνά περιμένουμε να φθάσουμε στο τέλος της ζωής μας για να σκεφθούμε τον θάνατο, ενώ θα είχαμε ίσως διαγράψει μία εντελώς διαφορετική ζωή εάν τον αντιμετωπίζαμε νωρίτερα...(Διαβάστε όλο το κείμενο)




Κάποιος νέος, παντρεμένος με τρία παιδιά, έκανε ένα έγκλημα και βρέθηκε στη φυλακή. Η ποινή του, ισόβια δεσμά. Εκεί, στη φυλακή, κατάλαβε το λάθος του. Χτύπησε το στήθος του και είπε:
«Συχώρεσέ με Θεέ μου. Τι μου χρώσταγε αυτή η γυναίκα, να μείνει στα 25 της έρημη με τρία παιδάκια πεντάρφανα. Πως θα ζήσουν;»
Άλλαξε τακτική και άρχισε να ζει στη φυλακή ήσυχα και ήρεμα. Μια μέρα, έστειλε μήνυμα στη γυναίκα του:
«Είμαι καταδικασμένος σε ισόβια. Μην ασχολείσαι με μένα. Εδώ θα πεθάνω και όπου θέλουν ας με πετάξουν. Κύτταξε τον εαυτό σου και τα παιδιά».
Περίμενε, αλλά απάντηση δεν πήρε.
Μετά 30 χρόνια, με ενέργειες του Διευθυντή πήρε χάρη. Όταν του το ανήγγειλαν είπε:...(Διαβάστε όλο το κείμενο)