21/03/2012, " Να κατέχεις ή αν μην κατέχεις ", Αλέκου Φασιανού

Προχθές κοίταζα κάτι παλιές φωτογραφίες που είχα φυλάξει σ’ ένα χαρτονένιο κουτί. Σ’ αυτές τις φωτογραφίες είδα και κάτι συγγενείς και γνωστούς της οικογένειάς μου, αδύνατους, με λεπτά πρόσωπα, καπέλα, σακάκια σταυρωτά και φαρδιά παντελόνια. Τα μάτια τους είχαν τόσο ωραία έκφραση που φαινόντουσαν μεγάλα. Αμέσως έκανα τη σύγκριση με τους σημερινούς που είναι πάνχοντροι, προγάστορες και με βλέμμα προκλητικό και αδηφάγο. Και σκέφτηκα ότι οι σημερινοί τρώνε καλά, έχουν πολλά πράγματα, σπίτια, αυτοκίνητα, ψυγεία, αποχυμωτές, μίξερ κι ένα σωρό άλλα που μπερδεύουν τη ζωή τους, την κάνουν πιο ακριβή, αλλά και ευάλωτη από το οποιοδήποτε κράτος...(Διαβάστε όλο το κείμενο) 







...Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην εκκλησιαστική ζωή. Υπάρχουν σήμερα κα­νόνες, κώδικες συμπεριφοράς, ξύλινες γλώσσες πού αντικατέστησαν με τον καιρό το Χριστό των Ευαγγελίων και τής εκκλησιαστικής κοινότητας. Οι τυφλοσούρτες και τα συνταγολόγια αντικατέστησαν τη σπαρταριστή αγάπη με την επιπλοποιϊα της αγάπης.
Όταν μιλάμε στο στυλ «πρέπει να αγαπάμε τους εχθρούς μας», μιλάμε άραγε για την αγάπη του Εσταυρωμένου; Τα λόγια μας δείχνουν πως έχουμε νοιώσει τις ευαισθησίες αυτής της σταυρωμένης αγάπης; Μήπως μιλάμε για τη γενική αγάπη προς την όλη ανθρωπότητα και δεν νοιώθουμε την ευαισθησία τής συγκεκριμένης αγάπης προς το συγκεκριμένο άνθρωπο, που ο Χριστός ονόμασε «πλησίον»;... (Διαβάστε όλο το κείμενο) 






Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες " βίρα-μάινα"

Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές,
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ' τις δυο μεριές.

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο, ναύτη πονηρό.