4/03/2012, " Στον κύριο οικονόμο για την εκκλησιαστική λαμπρότητα ", Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Σας είναι αδιανόητο γιατί η ορθόδοξη Εκκλησία επιτρέ­πει τόση εσωτερική λάμψη: πολύτιμες εικόνες, ασημένια καντήλια, χρυσά δισκοπότηρα, ακριβά άμφια, και άλλα ακριβά πράγματα. Επειδή θέλει, όλη αυτή ή εκθαμβωτική λάμψη να θυμίσει στους ανθρώπους την αιώνια λάμψη των ουρανών. Να τούς τραβήξει έστω και για μία στιγμή, από τη γήινη αθλιότητα τους και να τούς προειδοποιήσει για εκείνον τον άλλο κόσμο, την ουράνια πατρίδα τους, το βασί­λειο της αιώνιας ευτυχίας και της αιώνιας χαράς. Να τούς παρουσιάσει -όσο είναι δυνατό στη γη- με τρόπο υλικό και συμβολικό, εκείνη την πολυτέλεια και εκείνον τον πλούτο, πού είναι γεμάτος ό πνευματικός κόσμος, και με τα όποια πρέπει να γεμίζει ή ψυχή τού χριστιανού, πού είναι κλεισμέ­νη στο σώμα, όπως είναι κλεισμένη μέσα στους πέτρινους τοίχους τού ναού όλη εκείνη ή λάμψη...(Διαβάστε όλο το κείμενο)






Σύμφωνα με την ισραηλιτή αντίληψη ο αετός, που είναι το μακροβιότερο αρπακτικό πουλί, μπορεί να φθάσει στην ηλικία των 70 χρόνων αλλά υπό ορισμένες προϋποθέσεις. Στην ηλικία των 40 χρόνων πρέπει να πάρει μια σκληρή απόφαση γιατί τα μακριά και ευέλικτα νύχια του δεν μπορούν πια να αρπάξουν τη λεία του, το μακρύ και κοφτερό του ράμφος έχει γίνει πολύ κυρτό ώστε να μην μπορεί να τεμαχίσει το θήραμά του ενώ τα φτερά του είναι βαριά γιατί τα πούπουλα έχουν γίνει πολύ πυκνά, κολλάνε στο στήθος του και το δυσκολεύουν στο πέταγμα.
Του μένουν λοιπόν δύο επιλογές. Ή να πεθάνει ή να περάσει μια επώδυνη διαδικασία αλλαγής που διαρκεί 150 μέρες.... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Επιστολή προς τον επίσκοπο Κάστορα (5ος αιώνας μ.Χ.)  
Πρώτα θα κάνω λόγο για την εγκράτεια στα φαγητά, η οποία είναι αντίθετη της γαστριμαργίας, και για τον τρόπο των νηστειών και την ποσότητα των φαγητών. Και αυτά, όχι από τον εαυτό μου, αλλά καθώς παραλάβαμε από τους άγιους Πατέρες. Εκείνοι λοιπόν, δεν έχουν παραδώσει ένα κανόνα νηστείας, ούτε ένα τρόπο της διατροφής, ούτε το ίδιο μέτρο, γιατί δεν έχουν όλοι την ίδια δύναμη, είτε λόγω ηλικίας, είτε ασθένειας, είτε καλύτερης συνήθειας τού σώματος. Έχουν όμως παραδώσει σε όλους ένα σκοπό, να αποφεύγουμε την αφθονία και να αποστρεφόμαστε το χορτασμό της κοιλιάς... (Διαβάστε όλο το κείμενο) 





Πολλά πολλά χρόνια πριν, ζούσαν δυο αδέρφια σ’ ένα χωριό. Ήταν κι οι δυο πάμφτωχοι. Ο μεγαλύτερος αδερφός είχε λίγα παραπάνω από τον άλλο. Όμως, είχε να θρέψει και μεγαλύτερη οικογένεια από τον μικρότερο.
Ένα φθινόπωρο, θέρισαν το στάρι τους, αλλά ο μεγαλύτερος ανησυχούσε κρυφά για τον μικρότερο αδελφό του. Έτσι, τη νύχτα πήρε λίγο στάρι και το έβαλε κρυφά εκεί που ο αδελφός του φύλαγε το δικό του... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Μας έχει συνηθίσει ο κόσμος αυτός που ήλθαμε μη γνωρίζοντας τίποτα, πως ζούμε για να κερδίζουμε. Να κερδίζουμε σε πείρα, σε γνώση, σε σοφία, να κερδίζουμε υλικά αγαθά,  ανέσεις, ηδονές, απολαύσεις, να κερδίζουμε οπωσδήποτε κι ας περνούν τα χρόνια του βίου μας. Και δεν έχουμε νιώσει πως την ίδια στιγμή που πιστεύουμε πως κερδίζουμε, την ίδια ακριβώς στιγμή χάνουμε. Χάνουμε σε χρόνο, χάνουμε σε νιάτα, χάνουμε σε δυνάμεις, και χάνουμε συγγενείς, φίλους και γνωρίμους. Κι ωστόσο δεν αποτολμούμε να συμπεράνουμε, σε κάποια κρίσιμη στροφή του βίου μας, πως ενόσω ζούμε κερδίζοντας, περνώντας ο καιρός, όλο και περισσότερα χάνουμε. Για να φτάσουμε σε μια βαθμιαία απογύμνωση που λέγεται «ωριμότητα» και είναι «γήρας», που σημαίνει έναν κλιμακωτό αποχαιρετισμό του κόσμου... (Διαβάστε όλο το κείμενο)