11/04/2012, " Ότι ηγάπησε πολύ ", Αλεξανδρεύς

Ό,τι ξέρετε από τη ζωή μου κράτησε λίγες στιγμές. Για ό,τι προηγήθηκε κάνετε απλές υποθέσεις. Το τι ακολούθησε μοιάζει συχνά να μη σας ενδιαφέρει καν. Μοιάζετε σαν τα μικρά εκείνα παιδιά που κρατιούνται σ΄ όλη τη διάρκεια του παραμυθιού από τη βεβαιότητα του “έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”. Σ' όλες τις δυσκολίες του ήρωα, σ' όλα τα βάσανα και τις κακοτυχιές του, σ' όλα τα λάθη και τις πτώσεις του σφιχταγκαλιάζετε την σιγουριά του καλού τέλους των πραγμάτων (κατόρθωμα κάθε καλού παραμυθά) και διώχνετε σαν ενοχλητική λεπτομέρεια όσα έγιναν πριν από εκείνο. Μακάρι να μπορούσα να κάνω κι εγώ το ίδιο. Μα ό,τι είχα ζήσει ως τα τότε ήταν αδύνατο να με κάνει να πιστέψω πως θα είχε καλό τέλος η ζωή μου.... (Διαβάστε όλο το κείμενο)




Στην πλαγιά του βουνίσιου χωριού με το κρυφό δάσος των κυπαρισσιών ένα μικρό κοριτσάκι φύ­λαγε τα πρόβατα του σπιτιού του. Ξεχωριστά ένα μι­κρό αρνί κίνησε τη συμπάθεια μου και πήγα κοντά του να το χαϊδέψω. Ήταν ένα όμορφο, κάτασπρο αρνί και μόνο γύρω από τα μάτια του απλωνόταν μια μαύ­ρη λουρίδα, έτσι που, αν αυτό το μικρό πλασματάκι μεγάλωνε και έμπαινε στο κοπάδι, στη γλώσσα των βο­σκών θα λεγόταν χωρίς άλλο «μαυρομάτα». Κοιτάζω αυτά τα όμορφα αθώα μάτια του αρνιού και σκέπτο­μαι πως κανένα άλλο πλάσμα από τα άπειρα έργα του Δημιουργού δεν εκφράζει τόση καθαρότητα, τόση ηρεμία και τόση αθωότητα όση φανερώνουν τα μάτια των αρνιών.... (Διαβάστε όλο το κείμενο)





Τώρα κατάλαβα
τί 'ταν εκείνο
που μ' έκανε και με κάνει πάντα
να στρέφομαι με δάκρυα 
στο Σταυρό του Κυρίου.
Ήμουν κι εγώ
ένα από τα αγκάθια
που μάτωσαν
το πανάχραντο πρόσωπο Του...