Πρόσφατα κάποιος Έλληνας Ευρωβουλευτής έλεγε σε ιδιωτική συντροφιά με ανατριχιαστική «ειλικρίνεια»: «Για μένα Ελλάδα σημαίνει: αναμνήσεις και εμπειρίες ταπείνωσης και στερήσεων. Περπατούσα ξυπόλητος σαν παιδί, και κρύωνα. Ζω ακόμα την αίσθηση των ξυλιασμένων χεριών και ποδιών μου. Σε αυτή την αίσθηση της στέρησης και της δυστυχίας εξαντλείται… η ελληνική μου καταγωγή. Όλα τα άλλα, οι ρητορείες για τον πολιτισμό μας και τη παράδοση μας, μου είναι τόσο ξένα, όσο και το ένδοξο παρελθόν της Κίνας ή του Θιβέτ. Τον σημερινό ευρωπαϊκό τρόπο του καθημερινού μου βίου, δεν τον ανταλλάσσω με καμμία ελληνικότητα»!!! (Περιοδικό ΕΛΛΟΠΙΑ, τ14, σελ. 40).

Τι ανατριχιαστική δήλωση! Χωρίς να είμαστε υπερβολικοί, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι ο ευρωβουλέυτής «μας» πουλάει άνετα την ελληνικότητα και την παράδοση τωνν πατέρων του για … ένα ζευγάρι παπούτσια και ένα ζευγάρι γάντια!...(Διαβάστε όλο το κείμενο)






Η εμπειρία μας από τους ανθρώπους και από τον εαυτό μας μάς πληροφορεί ότι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι μετανοούν παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι άνθρωποι αγαπούν. Έτσι παρατηρούμε, ότι άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να αγαπήσουν έντονα τον άλλον, μπορούν να μετανοήσουν και έντονα και ριζικά. Άνθρωποι οι οποίοι δυσκολεύονται να αγαπήσουν και είναι κάπως σφιχτοί και επιφυλακτικοί και ψυχροί και κλεισμένοι στον εαυτό τους, δυσκολεύονται και να μετανοήσουν. 
Επιπλέον, δεν είναι μόνο θέμα ποσότητας, αλλά και θέμα χρονικής συνέπειας. Άνθρωποι οι οποίοι αγαπούν, αλλά με αστάθεια, δηλαδή αφοσιώνονται όταν αγαπούν έντονα, αλλά μετά από λίγο καιρό αλλάζουν γνώμη, ψυχραίνονται, υπαναχωρούν, χάνουν την αγάπη τους. Άνθρωποι λοιπόν που αγαπούν με αστάθεια, μετανοούν και με αστάθεια. Δεν μπορούν να συνεχίσουν αυτή την ωραία πορεία, την οποία έβαλαν με την αρχή της μετάνοιας...(Διαβάστε όλο το κείμενο)





Ευλογημένα «γιατί»!
Ερώτημα τόσο συχνό, τόσο βαθύ, τόσο δυνατό στην εκφορά του, τόσο δύσκολο στην απάντηση του. Ερώτημα τόσο αληθινό, τόσο ανθρώπινο, τόσο απαιτητικό, πού όμως από τη φύση του δεν αντέχει στον λόγο, δεν εκφράζεται με το στόμα, δεν μπαίνει σε λέξεις, δεν δημοσιοποιείται σε ακροατήριο, πολύ δε περισσότερο, δεν επιδέχεται μονοσήμαντες απαντήσεις από κάποιους πού δήθεν γνωρίζουν προς κάποιους άλλους που σίγουρα πονούν. Ίσως είναι το κατ' εξοχήν θέμα για το όποιο δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνονται ομιλίες. Είναι πολύ βαθύ για να έλθει στην επιφάνεια τής συνειδητοποίησης. Είναι πολύ επώδυνο για να χωρέσει στον ορίζοντα των αντοχών μας. ... (Διαβάστε όλο το κείμενο)