Χριστούγεννα
Όταν ο Χριστός γεννήθηκε,
βρήκε τον κόσμο μας σε μια κατάσταση έσχατης, τραγικής σύγχυσης, πικρής και
θλιβερής. Τα βάσανα των ανθρώπων, υλικά και πνευματικά, έμοιαζαν με τα
σημερινά· οι άνθρωποι είαν χάσει την πίστη τους σε λανθασμένες, απατηλές,
προκλητικές ιδεολογίες και θεούς. Δεν υπήρχε σταθερό θεμέλιο στο οποίο να
στηρίζει κανείς τη ζωή του, και υπήρχε πολύ πίκρα και δυστυχία στην προσωπική
ζωή των ανθρώπων. Να πως περιγράφει ο Ιώβ, πολλούς αιώνες πριν από την εποή του
Χριστού, την αόγνωση και απελπισία του αρχαίου κόσμου: «Αι ημέραι μου παρήλθον
εν βρόμω, ερράγη δε τα άρθρα της καρδίας μου. Εάν γαρ υπομείνω, άδης μου ο
οίκος, εν δε γνόφω έστρωταί μου η στρωμνή» (Ιώβ 17,11 και 13).
Χιλιάδες άνθρωποι και στην
εποχή μας θα μπορούσαν να πουν το ίδιο: «Δεν υπάρχει ελπίδα για μένα στη γη». Ο
Ιώβ εκπροσωπεί αμέτρητους ανθρώπους. Απογυμνώθηκε από όλα τα υπάρχοντα του,
έχασε τα παιδιά του, το σώμα του ασθένησε, εγκαταλείφθηκε από όλους, και η
γυναίκα του –«σοφή» κατά κόσμο- του συνέστησε να βλασφημήσει τον Θεό και να
πεθάνει. Ακλόνητος όμως ο Ιώβ στην πίστη του, δεν κατηγόρησε τον Θεό. Στάθηκε
ενώπιον Του με όλο το ανάστημα της ανθρώπινης μεγαλοσύνης, όχι ως είλωτας, όχι
με φόβο, αλλά με τη μεγάλη αξιοπρέπεια του ανθρώπου εκείνου που ζητά, παρακαλεί
για μια απάντηση, χωρίς την οποία δεν μπορεί να ζήσει.
Καθώς παραθέτει τα
επιχειρήματα του ενώπιον του Θεού και μιλά για την καθαρότητα της ζωής του, για
την σοφία και την ανθρώπινη και ουράνια δικαιοσύνη, αναφωνεί: «Πού είναι λοιπόν
κάποιος να σταθεί ανάμεσα σε μένα και στον κριτή μου, να βάλει το χέρι του στον
ώμο μου και στον δικό Του ώμο;». Το νόημα των λόγων του θα μπορούσαμε να το
ερμηνεύσουμε ως εξής: «Πού είναι αυτός ο οποίος, χωρίς να ντρέπεται,
ακαταίσχυντος, θα μπορέσει να βάλει το χέρι του σ’ εμένα, που ο Θεός και οι άνθρωποι έχουν απορρίψει, και θα μπορέσει
ταυτόχρονα να βάλει το χέρι του στον ώμο του Θεού και ναμ ας ενώσει, να μας
φέρει κοντά και να βρει μια λύση σ’ αυτό το προφανώς άλυτο πρόβλημα;».
Προέβλεψε ότι το να σταθεί κανείς ανάμεσα σ’ αυτόν και στον κριτή του, θα ήταν
δυνατό μόνο σε κάποιον που είναι ίσος και με τους δύο, που είναι μαζί Θεός και
άνθρωπος.
Πέρασαν αιώνες και
πράγματι, η ελπίδα του και η προσδοκία του εκπληρώθηκαν. Εκείνος που ήταν
αληθινός Θεός έγιεν άνθρωπος, ήρθε στον κόσμο και ήταν άξιος να βάλει το χέρι
Του στον ώμο του Θεού· και όντας πραγματικός, αληθινός άνθρωπος, μπορούσε να
βάλει το χέρι Του και στον ώμο του ανθρώπου, χωρίς να τον συντρίψει, αν ενώσει
τα δύο σε ένα πρόσωπο και να τα φέρει το ένα κοντά στο άλλο. Ο Θεάνθρωπος
Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος που μπορεί να μας συνάψει με τον Θεό ως φίλους του
που έχουν φθάσει στο τέλειο μέτρο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, και άρα μπορούν,
μαζί με τον Χριστό, να γίνου υιοί και θυγατέρες του ίδιου του Θεού.
Σήμερα ο Χριστός έχει γεννηθεί
στον κόσμο κι εμείς είμαστε το ίδιο αμήχανοι όσο και οι άνθρωποι της προ
Χριστού εποχής, που είχαν χάσει την
πίστη σε ό,τι συνήθιζαν να λατρεύουν και δεν ήξεραν τι άλλο να
αναζητήσουν. Μα δεν υπάρχει κάτι άλλο να αναζητήσουμε! Μόνο ο Θεός, ο ζωντανός
Θεός που ενανθρώπισε , που είναι ένας από μας, κοντινός μας και αγαπητός μας,
μόνο Αυτός μπορεί να διαλύσει την ταραχή
και την απόγνωση και της κάθε ψυχής ξεχωριστά και της σύγχρονης κοινωνίας. Ας
Τον πλησιάσουμε λοιπόν με εμπιστοσύνη, ας πάμε κοντά Του γνωρίζοντας ότι δεν θα
μείνει μακριά μας την ώρα που εμείς πονάμε και θλιβόμαστε εδώ στη γη. Είναι
ανάμεσα μας!
Στο βιβλίο του Δανιήλ
διβάζουμε την ιστορία του βασιλιά Ναβουχοδονόσορα και των Τριών Παίδων: Αφού
τους έριξε στο καμίνι, πήγε κατόπιν να δει αν είχαν κατακαεί. Με ιερό τρόμο «εξανέστη
εν σπουδή και είπε τοις μεγιστάσιν αυτού: ουχί άνδρας τρείς εβάλομεν εις το
μέσον του πυρός πεπεδημένους; Και είπον τω βασιλεί: αληθώς βασιλεύ! Και είπεν ο
βασιλεύς· ιδού εγώ ορώ άνδρας τέσσαρας λελυμένους και περιπατούντας εν μέσω του
πυρός… και η όρασις του τετάρτου ομοία υιώ Θεού». Ο Χριστός μπήκε μέσα στην αθρώπινη
ιστορία, πήρε όλο το βάρος της επάνω Του, όλη τη θλίψη, όλη τη φρίκη, και κατέλυσε
και την παραζάλη των ανθρώπων και τη θλίψη και τη φρίκη. Μόνο προς Αυτόν ας πορευθούμε
–είναι η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή!
Ομιλία που εκφωνήθηκε τα
Χριστούγεννα του 1977
Πηγή: Μητροπολίτου Anthonny Bloom, «Ο Ευάλωτος Θεός», εκδ Εν πλω, σ. 69-75