Διάβασα αυτές τις ημέρες τον βίο και την πολιτεία του νεομάρτυρος Γρηγόρη Αυξεντίου. Και καθώς διάβαζα, άρχισα να κλαίω. Δεν μπόραγα να κρατηθώ. Είχα καιρό να κλάψω τόσο. Σταμάτησα το κλάμα, συνέχισα το διάβασμα, και στο τέλος πάλι έκλαψα. Και συνάμα σκεπτόμουν και αισθανόμουν το μεγαλείο αυτού του ήρωα. Την αγάπη του στον Θεό. Την λατρεία του στην πατρίδα. Τη λεβεντιά του. Τη θυσία του. Και όλα του τα καλά και τα υψηλά. Τα έδωσε όλα. Για την πίστη και για το γένος. Και υπήρξε άφοβος και αντρειωμένος, όπως λέει ο ποιητής μας.(Περισσότερα...)
Δύο φίλοι, νεαρά παιδιά, αποφάσισαν να πάνε για κυνήγι. Ξεκίνησαν λοιπόν, με τα όπλα τους, χαρούμενοι και αισιόδοξοι για επιτυχίες μεγάλες! Προχώρησαν βαθιά στο δάσος. Αμέριμνοι φθάνουν σε ένα μικρό ξέφωτο. Και εκεί, αντικρίζουν μια πελώρια αρκούδα να στέκεται όρθια απέναντι τους. Φόβος και τρόμος κατέλαβε τους νεαρούς. Ο ένας, ως πιο ευκίνητος έτρεξε και σκαρφάλωσε σε ένα δένδρο. Ο άλλος, απελπισμένος, κοίταξε δεξιά-αριστερά και ώρμησε στην είσοδο μιας σπηλιάς απέναντι από το δένδρο. Η αρκούδα «στρατοπέδευσε» μεταξύ δένδρου και σπηλιάς. Μα, πολύ σύντομα, ο νέος βγήκε τρέχοντας από την σπηλιά! Είδε την αρκούδα και ξαναμπήκε στη σπηλιά! Αυτό έγινε δυο-τρεις φορές. Από το δένδρο ο φίλος του φώναξε ανήσυχος:(Περισσότερα...)
(λαϊκὸ τραγούδι)
(ἢ …ὅπως ὁ τσοπάνος χωρίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια...)
(Τὸ εὐαγγέλιο)
Πολλοὶ ἄνθρωποι καὶ παλαιότερα καὶ τώρα, ἀρνούμενοι μιὰ μεταφυσικὴ ἐκδοχὴ συνέχισης τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου σὲ κατάσταση Παραδείσου (τέλεια εὐδαιμονία) ἢ σὲ κατάσταση κολάσεως (ταλαιπωρία ἀπόλυτης μόνιμης μοναξιᾶς) καὶ θέλοντας νὰ «γελάσουν» μὲ τὶς λαϊκότροπες χαλκογραφίες ποὺ παρίσταναν τὴν κόλαση σὰν ἕνα «τόπο» φωτιᾶς καὶ μαρτυρίων σωματικῶν καὶ τὸν Παράδεισο σὰν ἕνα «κῆπο» μὲ φρεσκοκουρεμένο γκαζὸν γεμάτο ὄμορφα λουλούδια στὸν ὁποῖον περιδιάβαιναν ἀργόσχολοι χαζούληδες γεμάτοι...ἀρετές, ἰσχυρίζονται ὅτι τέτοια πράγματα εἶναι ἀνυπόστατα καὶ συνεπῶς «ἐδῶ εἶναι ὁ Παράδεισος κι ἡ κόλαση εἶναι ἐδῶ»! (Περισσότερα...)