~

7/07/2013, Μας χρειάζεται οδηγός,
του π. Βαλεντίνου Σβεντσίτσκι



Περνάει λίγος καιρός ακόμη. Και εξακολουθεί μεν να προσεύχεται. Αλλά μέσα του κάτι «σβήνει». Εκείνα τα «παλιά» «πάνε»! Ο πόθος για προσευχή φαίνεται να κάηκε! Ο διάβολος «του έδειξε»! Τον άφησε, έξυπνα και απατηλά, να γευθεί την «γλύκα». Και ο προσευχόμενος μας αρχίζει να πιέζει τον εαυτό του· να τον βιάζει. Και ο διάβολος; Άλλο που δεν ήθελε! Τον βοηθάει! Εκείνος με μια ζόρικη προσπάθεια φέρνει αποτελέσματα: του έρχονται πάλι θέρμη, γλύκα, δάκρυα! Και έτσι κάνει την σκέψη:(Περισσότερα...)




5/07/2013, Το γενναίο ναυτόπουλο



Ὁ ἄνεμος ἐφυσοῦσε μὲ μανία. Τὸ καράβι ἔτριζε καὶ ἔγερνε πότε στὴ μιὰ μεριὰ καὶ πότε στὴν ἄλλη. Ὁ Νικολῆς πότε κατέβαινε μὲ τὸ κατάρτι ὣς τὰ κύματα καὶ ἐκρεμόταν ὡσὰν σταφύλι καὶ πότε ἀνέβαινε ὑψηλά. 

Ἐγώ, σὰν εἶδα τὸ παιδὶ ἀνεβασμένο ἐκεῖ ὑψηλά, ἐφοβήθηκα πὼς τώρα θὰ τὸ ἁρπάξῃ ὁ ἄνεμος καὶ θὰ τὸ πετάξῃ ὡσὰν πούπουλο στὴ θάλασσα. Δὲν ἐβάσταξα καὶ εἶπα θαρρετὰ στὸν καπετάνιο: (Περισσότερα...)






3/07/2013, Ζώντας εν κοινωνία, ζώντας με συγχώρηση,
του π. Θωμά Hopko (συνέντευξη)




Η συγχώρηση εξ ορισμού σπάει την αλυσίδα του κακού, αν κάνουμε αρχή από την παραδοχή ότι πραγματικά έχει συμβεί κάτι κακό. Πολλοί θεωρούν πως η συγχώρηση αφορά κάποιο κακό που στην πραγματικότητα δεν έγινε – πως ο δράστης δεν είχε καταλάβει τις συνέπειες, ή κάτι παρόμοιο. Αν τα πράγματα είχαν όντως έτσι, η συγχώρηση δεν θα χρειαζόταν. Θα υπήρχε απλώς ένα λάθος. Για να συγχωρήσεις, πρέπει να αποδεχτείς, να οργιστείς, να θρηνήσεις για κάτι πραγματικά κακό, και τότε μόνο να πεις: «Πρέπει εμείς οι δύο να ζήσουμε εν κοινωνία, πρέπει να προχωρήσουμε». (Περισσότερα...)