29/09/2013, Δοκιμασία, 
του Αλέκου Σακελλάριου



Το σπίτι μου ήταν ένα σπίτι ανθρώπων που χάσανε τα πάντα αλλά που δε χάσανε ποτέ την πίστη τους στο Θεό. Στο εικονοστάσι υπήρχε πάντα αναμμένο το καντήλι – αυτό ήτανε φροντίδα της γιαγιάς μου της Αριστέας – και πάνω απ’ τα κρεβάτια όλων μας υπήρχε κρεμασμένο ένα εικόνισμα. Επάνω απ’ το δικό μου το κρεβάτι υπήρχε ένας Άγιος Σπυρίδωνας, που δεν ξέρω για ποιο λόγο η μακαρίτισσα η μητέρα μου τον θεωρούσε προστάτη μου Άγιο.  Σ’ αυτόν και μόνο τον Άγιο μ’ εμπιστευότανε. Κι εγώ, που είχα πεισθεί ότι απ’ τον καλό μου Άγιο είχα προνομιακή μεταχείριση, κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ, έκανα την προσευχή μου γονατιστός στο κρεβάτι μου μπροστά στο μαξιλάρι μου, κοιτώντας με κατάνυξη την εικόνα του Αγίου,  με το χλωμό πρόσωπο και τα καλοσυνάτα μάτια…(Περισσότερα...)





17/09/2013, Αι αγίαι μάρτυρες Σοφία, Πίστις, Ελπίς και Αγάπη,
του π. Γεωργίου Δορμπαράκη




Η αγία Σοφία δεν ανήκει στους μάρτυρες της Εκκλησίας μας, με τον τρόπο που τους γνωρίζουμε, ως εκείνους δηλαδή που έδωσαν και το αίμα τους από πίστη και αγάπη προς τον Χριστό. Δεν σημαίνει όμως ότι το μαρτύριο που υπέστη ήταν μικρότερο από αυτό των άλλων μαρτύρων. Και τούτο διότι πέραν του γεγονότος ότι ζούσε ως «μάρτυς τη συνειδήσει», αγωνιζόταν δηλαδή να τηρεί τις εντολές του Χριστού και μάλιστα την αγάπη και προς τους εχθρούς, το μαρτύριο να μετέχει ως θεατής στα βάσανα των θυγατέρων της και μάλιστα στον αποκεφαλισμό τους, είναι από τα μεγαλύτερα μαρτύρια που μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος, και μάλιστα μία μάνα, στον κόσμο τούτο. (Περισσότερα...)






8/09/2013, Σε μια λυπημένη μητέρα για τα κακά παιδιά,
του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς



Λυπάσθε για τα παιδιά σας. Παράλληλα με το σχολείο πληρώσατε ιδιαίτερα σε δάσκαλο για να τους μάθει να μιλούν γαλλικά και να παίζουν πιάνο. Και τώρα χτυπάτε το κεφάλι σας στο πιάνο, διότι όταν μπροστά σας μιλούν γαλλικά γελώντας αισθάνεστε ότι μιλούν άσχημα για σας. Ένα Σάββατο θέλατε να πάτε στο νεκροταφείο για να τελέσετε το μνημόσυνο του μεγαλύτερου γιού σας που σκοτώθηκε στον πόλεμο. Το είπατε στο παιδιά σας. Αλλά δεν σας ακολούθησαν στο μνημόσυνο παρά από τον ύπνο κάθισαν κατευθείαν στο πιάνο και άρχισαν να παίζουν«Παιδιά» τους είπατε, «σήμερα δεν παίζουμε πιάνο, σήμερα τελούμε το μνημόσυνο του συγχωρεμένου Μίρκο». «Έ κι εμείς θα παίξουμε ένα μαρς για το θάνατό του!» απάντησαν και γέλασαν καγχάζοντας. Και φύγατε μόνη όπως λέτε για τον τάφο, κλαίγοντας με λυγμούς σε όλη την διαδρομή. (Περισσότερα...)