Ο Εσωτερισμός εντός των τειχών
Α.
"Φαγούρα" για "αποκαλύψεις" Δανειζόμαστε
τον όρο από τον jean Vernette και από το βιβλίο του "Το παράλογο ανάμεσά
μας". Με αυτόν τον όρο αποδίδεται η νοσηρή λαχτάρα για βίωση
"αποκαλυπτικών" εμπειριών. Η άρρωστη δίψα για χαρίσματα και σημεία,
την οποία τόσο ρητά καταδικάζει όλη η Πατερική Γραμματεία.
Αυτή η "φαγούρα" (demangeison), κατά τον Vernette, αποτελεί
βασική αιτία της ραγδαίας εξάπλωσης του εσωτερισμού στον σύγχρονο κόσμο.
Πιστεύομε, λοιπόν,ότι πολλά σύγχρονα κατά πάντα Ορθόδοξα βιβλία, συνήθως ασυνείδητα και ακούσια, καλλιεργούν αυτή την "φαγούρα" υπερτονίζοντας και υπερπροβάλλοντας τις χαρισματικές εμπειρίες κάποιων γερόντων εις βάρος της αναφοράς στον εσταυρωμένο βίο τους και τον Εσταυρωμένο για μας Χριστό. Μια απλή σύγκριση αυτών των βιβλίων με τα αρχαία γεροντικά μαρτυρεί ολοκάθαρα γι'αυτήν την απόκλιση.
Έτσι, και οι εν λόγω γέροντες αδικούνται και δυσφημίζονται, και οι αστήρικτες ψυχές καταντούν να θεωρούν απαραίτητο "εφόδιο" των ποιμένων το "προορατικό" και άλλα τινά "χαρίσματα"(εντός ή εκτός εισαγωγικών). Τα οποία "χαρίσματα", αν-αυτοί οι πλανεμένοι - δεν τα βρουν στους ορθοδόξους ποιμένες, η "φαγούρα" τους δεν αποκλείεται να τους κάνει να τα αναζητήσουν σε "χριστιανόμορφους" μάγους ή -γιατί όχι;- και στις άλλες ομάδες Εσωτερισμού.
Τελικά η καλλιέργεια αυτής της νοσηρής δίψας για δήθεν "χαρισματικές" εμπειρίες οδηγεί στην υποτίμηση ή και περιφρόνηση της εν Χριστώ σωτηρίας. Και οι ορθόδοξες ασκήσεις της νηστείας και της προσευχής ευτελίζονται ξεπέφτοντας σε εγωιστικές προσπάθειες απόκτησης χαρισμάτων!
Επιβάλλεται λοιπόν να δείξουμε την ποιμαντική φροντίδα για τη θεραπεία αυτής της "φαγούρας" και την οικοδομή των πιστών μας στα θεμέλια της ευαγγελικής πίστης, υπενθυμίζοντάς τους ότι το "ουδέποτε έγνων υμας" ο Χριστός θα το απευθύνει πρώτα...σε πρώην όντως χαρισματούχους! Αφού αυτοί, το λένε ξεκάθαρα, ότι είχαν κάμει στο Όνομά Του θαύματα(Ματθ.7,22-23).
Β. Ο "Εσωτερισμός" της λατρείας Δεν υπάρχει ορθόδοξος ποιμένας, ο οποίος σε προτροπή του σε μη εκκλησιαζόμενο να εκκλησιάζεται, δεν έχει ακούσει τη στερεότυπη δικαιολογία:
"Μου αρέσει να πηγαίνω στα εξωκκλήσια και να προσεύχομαι. Πηγαίνω καμιά φορά και στην ενορία μου τα απογεύματα, όταν δεν έχει κόσμο. Τις Κυριακές, και πολλή φασαρία έχει, και τα περισσότερα δεν τα καταλαβαίνω".
Ας αναρωτηθούμε: Αν αυτός ο εξυποκειμενισμός της λατρείας δεν είναι "Εσωτερισμός", τότε τί είναι; Τί άλλο εκτός απο "Εσωτερισμός" είναι αυτή η απολυτοποίηση της συναισθηματικής επικοινωνίας με κάποια αόριστη έννοια του θείου; Ποιά σχέση με το Εκκλησιαστικό γεγονός και με τη ζωή της ενορίας μπορεί να έχει αυτή η τελείως σεκταριστική αντίληψη μιας νεφελώδους ατομικής πνευματικότητας;
Και μια ερώτηση ακόμα:
Έχουμε συνείδηση ότι από αυτό το "πνεύμα" εμφορούνται όχι μόνο τα εκτός της μάνδρας ενενήντα εννέα πρόβατα, αλλά και τα περισσότερα από τα -υποτίθεται- εντός της μάνδρας "εκκλησιαζόμενα" πρόβατα;
Αναφέρουμε λοιπόν μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα προβάτων που φαίνονται ότι είναι εντός, αλλά στην ουσία εκτός:
Κάποια επώνυμη κυρία δήλωσε πρόσφατα ότι κατάγεται από πολύ θρήσκα "οικογένεια", αλλά η ίδια δεν είναι "φανατική ορθόδοξη"! Κάθε χρόνο όμως έχει τάμα να πηγαίνει στον Πανορμίτη στη Σύμη, όπου, "αυτόματα (όπως είπε) ηρεμεί", γιατί είναι ένας χώρος έντονα "κραδασμικός"!!! Η ίδια κυρία, που έχει τάμα να πηγαίνει κάθε χρόνο στον Πανορμίτη, καμάρωνε ότι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια ρεφλεξολογίας όχι μόνο κάποια Σαββατοκύριακα, αλλά ένα ολόκληρο εξάμηνο!
Ας θυμηθούμε τί λέει ο Σπ. Κυριαζόπουλος: "Το κατάντημα της ζωντανής πίστης σε ξερή ορολογία επαναλαμβανομένων ακαταλαβίστικων προτάσεων εκ συνηθείας", ανοίγει διάπλατα την πόρτα για να μπει ο Εσωτερισμός και μέσα στην Εκκλησία.
Τι κάνουμε λοιπόν για την εξυγίανση της κατάστασης;
Επιτρέπεται να επαναπαυόμαστε λέγοντας ότι "δεν είναι δα και απαραίτητη η παρακολούθηση των νοημάτων των αναγινωσκομένων και ψαλλομένων όσο η "συναισθηματική μέθεξη" στην "κατάνυξη" της λατρείας; Είμαστε σοβαροί υποστηρίζοντας κάτι τέτοιο; Το έργο μας άραγε είναι να μοιράζουμε "χάπια έκστασης" στο εκκλησίασμα σερβίροντας τεριρέμ, λιβάνι και μισοσκόταδο, ή να νύττωμε τις καρδιές των πιστών με το μοναδικό εργαλείο γνήσιας κατάνυξης, που είναι η πίστη στην εν Χριστώ σωτηρία, με κατανοητές έννοιες και με κατανοητές λέξεις προσφερομένη; Τι σημαίνει "ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε τω νο'ί' ";
Και πως θα γίνει πραγματικότης το "εν ενί στόματι και μιά καρδία", όταν ο καθένας..."αρπάζεται" σε δική του "θεωρία", ανάλογα με τον ...εσωτερικό διάκοσμο της Εκκλησίας και πολλούς άλλους...υποκειμενικούς παράγοντες;
Πιστεύομε, λοιπόν,ότι πολλά σύγχρονα κατά πάντα Ορθόδοξα βιβλία, συνήθως ασυνείδητα και ακούσια, καλλιεργούν αυτή την "φαγούρα" υπερτονίζοντας και υπερπροβάλλοντας τις χαρισματικές εμπειρίες κάποιων γερόντων εις βάρος της αναφοράς στον εσταυρωμένο βίο τους και τον Εσταυρωμένο για μας Χριστό. Μια απλή σύγκριση αυτών των βιβλίων με τα αρχαία γεροντικά μαρτυρεί ολοκάθαρα γι'αυτήν την απόκλιση.
Έτσι, και οι εν λόγω γέροντες αδικούνται και δυσφημίζονται, και οι αστήρικτες ψυχές καταντούν να θεωρούν απαραίτητο "εφόδιο" των ποιμένων το "προορατικό" και άλλα τινά "χαρίσματα"(εντός ή εκτός εισαγωγικών). Τα οποία "χαρίσματα", αν-αυτοί οι πλανεμένοι - δεν τα βρουν στους ορθοδόξους ποιμένες, η "φαγούρα" τους δεν αποκλείεται να τους κάνει να τα αναζητήσουν σε "χριστιανόμορφους" μάγους ή -γιατί όχι;- και στις άλλες ομάδες Εσωτερισμού.
Τελικά η καλλιέργεια αυτής της νοσηρής δίψας για δήθεν "χαρισματικές" εμπειρίες οδηγεί στην υποτίμηση ή και περιφρόνηση της εν Χριστώ σωτηρίας. Και οι ορθόδοξες ασκήσεις της νηστείας και της προσευχής ευτελίζονται ξεπέφτοντας σε εγωιστικές προσπάθειες απόκτησης χαρισμάτων!
Επιβάλλεται λοιπόν να δείξουμε την ποιμαντική φροντίδα για τη θεραπεία αυτής της "φαγούρας" και την οικοδομή των πιστών μας στα θεμέλια της ευαγγελικής πίστης, υπενθυμίζοντάς τους ότι το "ουδέποτε έγνων υμας" ο Χριστός θα το απευθύνει πρώτα...σε πρώην όντως χαρισματούχους! Αφού αυτοί, το λένε ξεκάθαρα, ότι είχαν κάμει στο Όνομά Του θαύματα(Ματθ.7,22-23).
Β. Ο "Εσωτερισμός" της λατρείας Δεν υπάρχει ορθόδοξος ποιμένας, ο οποίος σε προτροπή του σε μη εκκλησιαζόμενο να εκκλησιάζεται, δεν έχει ακούσει τη στερεότυπη δικαιολογία:
"Μου αρέσει να πηγαίνω στα εξωκκλήσια και να προσεύχομαι. Πηγαίνω καμιά φορά και στην ενορία μου τα απογεύματα, όταν δεν έχει κόσμο. Τις Κυριακές, και πολλή φασαρία έχει, και τα περισσότερα δεν τα καταλαβαίνω".
Ας αναρωτηθούμε: Αν αυτός ο εξυποκειμενισμός της λατρείας δεν είναι "Εσωτερισμός", τότε τί είναι; Τί άλλο εκτός απο "Εσωτερισμός" είναι αυτή η απολυτοποίηση της συναισθηματικής επικοινωνίας με κάποια αόριστη έννοια του θείου; Ποιά σχέση με το Εκκλησιαστικό γεγονός και με τη ζωή της ενορίας μπορεί να έχει αυτή η τελείως σεκταριστική αντίληψη μιας νεφελώδους ατομικής πνευματικότητας;
Και μια ερώτηση ακόμα:
Έχουμε συνείδηση ότι από αυτό το "πνεύμα" εμφορούνται όχι μόνο τα εκτός της μάνδρας ενενήντα εννέα πρόβατα, αλλά και τα περισσότερα από τα -υποτίθεται- εντός της μάνδρας "εκκλησιαζόμενα" πρόβατα;
Αναφέρουμε λοιπόν μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα προβάτων που φαίνονται ότι είναι εντός, αλλά στην ουσία εκτός:
Κάποια επώνυμη κυρία δήλωσε πρόσφατα ότι κατάγεται από πολύ θρήσκα "οικογένεια", αλλά η ίδια δεν είναι "φανατική ορθόδοξη"! Κάθε χρόνο όμως έχει τάμα να πηγαίνει στον Πανορμίτη στη Σύμη, όπου, "αυτόματα (όπως είπε) ηρεμεί", γιατί είναι ένας χώρος έντονα "κραδασμικός"!!! Η ίδια κυρία, που έχει τάμα να πηγαίνει κάθε χρόνο στον Πανορμίτη, καμάρωνε ότι έχει παρακολουθήσει σεμινάρια ρεφλεξολογίας όχι μόνο κάποια Σαββατοκύριακα, αλλά ένα ολόκληρο εξάμηνο!
Ας θυμηθούμε τί λέει ο Σπ. Κυριαζόπουλος: "Το κατάντημα της ζωντανής πίστης σε ξερή ορολογία επαναλαμβανομένων ακαταλαβίστικων προτάσεων εκ συνηθείας", ανοίγει διάπλατα την πόρτα για να μπει ο Εσωτερισμός και μέσα στην Εκκλησία.
Τι κάνουμε λοιπόν για την εξυγίανση της κατάστασης;
Επιτρέπεται να επαναπαυόμαστε λέγοντας ότι "δεν είναι δα και απαραίτητη η παρακολούθηση των νοημάτων των αναγινωσκομένων και ψαλλομένων όσο η "συναισθηματική μέθεξη" στην "κατάνυξη" της λατρείας; Είμαστε σοβαροί υποστηρίζοντας κάτι τέτοιο; Το έργο μας άραγε είναι να μοιράζουμε "χάπια έκστασης" στο εκκλησίασμα σερβίροντας τεριρέμ, λιβάνι και μισοσκόταδο, ή να νύττωμε τις καρδιές των πιστών με το μοναδικό εργαλείο γνήσιας κατάνυξης, που είναι η πίστη στην εν Χριστώ σωτηρία, με κατανοητές έννοιες και με κατανοητές λέξεις προσφερομένη; Τι σημαίνει "ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε τω νο'ί' ";
Και πως θα γίνει πραγματικότης το "εν ενί στόματι και μιά καρδία", όταν ο καθένας..."αρπάζεται" σε δική του "θεωρία", ανάλογα με τον ...εσωτερικό διάκοσμο της Εκκλησίας και πολλούς άλλους...υποκειμενικούς παράγοντες;
(Από την εισήγηση στην ΙΘ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας).