Η θεραπεία από την αρρώστια του φαρισαϊσμού
"Γι αυτό οι θρήσκοι άνθρωποι
είναι το πιο δύσκολο είδος μεσ' την εκκλησία.
Γιατί ξέρετε κάτι .
Αυτοί οι άνθρωποι καμιά φορά δεν θα θεραπευθούν.
Γιατί νομίζουν ότι είναι κοντά στον Θεό.
Ενώ οι αμαρτωλοί, ξέρω ΄γω, οι χαμένοι ας πούμε, έτσι, αυτοί ξέρουν ότι
είναι αμαρτωλοί.
Για αυτό ο Χριστός είπε ότι οι τελώνες και οι πόρνες
θα παν στην Βασιλεία του Θεού, ενώ είπε στουςΦαρισαίους:
Εσείς, εσείς που είσαστε θρήσκοι δεν θα πάτε ποτέ στην
Βασιλεία του Θεού.
Γιατί ουδέποτε ο λόγος του Θεού άλλαξε την καρδιά
τους.
Απλώς αρκούνταν στην τήρηση των θρησκευτικών τύπων.
Έτσι λοιπόν εμείς ας προσέξουμε τον εαυτόν μας
να καταλάβομε ότι
και η αγάπη του Χριστού είναι μια φλόγα που
ανάβει μεσ' την καρδιά μας
και να εξετάζομε τον εαυτό μας
εάν βρισκόμαστε στην αγάπη του Θεού.
Εάν βλέπομε μέσα μας όλες αυτές τις κακίες
και τις ιδιοτέλειες και τις πονηρίες τότε πρέπει να
ανησυχούμε.
Γιατί δεν είναι δυνατό ο Χριστός να είναι μέσα στην καρδιά μας και να
'μαστε γεμάτοι ξύδι.
Πως είναι δυνατό να προσεύχεσαι και να είσαι γεμάτος χολή εναντίον του
άλλου ανθρώπου.
Πως είναι δυνατό να διαβάζεις το ευαγγέλιο και να μην δέχεσαι τον
αδερφό σου.
Πως είναι δυνατό να λες έχω τόσα χρόνια στην εκκλησία, έχω τόσα
χρόνια που 'μαι μοναχός κληρικός η οτιδήποτε και όμως το άλφα της πνευματικής
ζωής που 'ναι η αγάπη.
Που 'ναι το να υπομένεις τον αδερφό σου,
να κάνεις λίγο υπομονή
με το να μην το δέχεσαι σημαίνει τίποτα δεν έκαμες.
Τίποτα απολύτως τίποτα.
Τίποτα απολύτως.
Εδώ ο Χριστός έφτασε στο σημείο να πει για τις παρθένες
εκείνες
ότι δεν είχε καμιά σχέση μαζί τους.
Τους πέταξε έξω από τον νυμφώνα παρ' όλα που 'χαν όλες τις αρετές
γιατί δεν είχαν την αγάπη.
Διότι ήθελε να τους πει ότι μπορεί να έχετε αρετές εξωτερικές ,
μπορεί να μείνατε παρθένες,
μπορεί να κάματε χίλια πράματα
αλλά δεν κατορθώσατε την ουσία αυτού που είχε σημασία απ' όλα.
Εάν αυτό δεν το καταφέρεις τι τα θέλεις τα άλλα όλα;
Τι τα θέλω εγώ τώρα αν τρώω λάδι σήμερα και δεν τρώω λάδι.
Μπορεί να μην τρώω λάδι ,ας πούμε και να τρώω τον αδερφό μου από το
πρωί ως τη νύχτα.
Έλεγαν εις το Άγιο Όρος λέει μην ρωτάς αν τρώω ψάρι.
Τον ψαρά να μην φαείς και ψάρι φάε.
Ή τον λαδά να μην φαείς και φάε μια σταξιά λάδι.
Το να φάεις τον άλλον από την γλώσσα
είναι πολύ χειρότερο από το να φας μια κουταλιά λάδι.
Και όμως στέκομεν εκεί .
Τρώμε λάδι, δεν τρώμε λάδι, τρώμε ψάρι, δεν τρώμε ψάρι.
Ξέρω ‘γω βούτηξε το κουτάλι στο άλλο φαγί και μπορεί να τσακωθούμε
εκεί, να σκοτωθούμε με τον άλλον άνθρωπο γιατί εβούτηξε το κουτάλι προηγουμένως
σε έναν άλλο φαΐ.
Καταλαβαίνετε πόσο γελοία είναι ετούτα τα πράγματα και μας κοροϊδεύουν
και οι δαίμονες αλλά και οι άνθρωποι που είναι εκτός εκκλησίας.
Και όταν μπαίνουν κοντά μας αντί να βλέπουν τους ανθρώπους της
εκκλησίας μεταμορφωμένους σε Χριστό Ιησού, να 'ναι γλυκύς άνθρωποι και να'ναι
ώριμοι άνθρωποι, ισορροπημένοι, ολοκληρωμένοι άνθρωποι, άνθρωποι γεμάτοι
αρμονίας ας πούμε μέσα τους μας βλέπουν δυστυχώς με όλα αυτά τα πάθη μας
και όλες εκείνες τις ξινίλες μας και λένε:
E, να γίνω έτσι;
Καλύτερα να μου λείπει.
..................................................................................
Εσύ που πας στην εκκλησία τι σε ωφέλησε η εκκλησία;
Όπως λέγαμε χτες πήγες στα προσκυνήματα, είδες τους πατέρες,
είδες τα άγια λείψανα,
είδες το Άγιον Όρος, την Παναγία της Τήνου όλα αυτά πήγαμε,
ήρθαμε.
Ποιο το όφελος τελικά από όλα αυτά τα πράγματα;
Μεταμορφώθηκε η καρδιά μας;
Γίναμε πιο ταπεινοί άνθρωποι;
Γίναμε πιο γλυκείς άνθρωποι;
Γίναμε πιο πραείς άνθρωποι εις το σπίτι μας, εις την οικογένειά
μας, στο μοναστήρι μας;
Ξέρω ‘γω εκεί που εργαζόμαστε.
Αυτό έχει σημασία.
Εάν δεν τα καταφέραμε αυτά τα πράγματα τουλάχιστον ας γίνομεν
ταπεινοί.
Μέσα από την μετάνοια.
Ας γίνομαι ταπεινοί.
Εάν ούτε και αυτό το καταφέραμε τότε είμαστε άξιοι πολλών δακρύων,
έτσι.
Είμαστε για κλάματα.
Διότι δυστυχώς ο χρόνος περνά και χάνεται και εμείς μετρούμε χρόνια.
....................................
Λοιπόν λέμε πολλές φορές εγώ έχω σαράντα χρόνια
και το λέμε εμείς οι παπάδες και οι καλόγεροι αυτά τα
πράγματα.
Έχω σαράντα χρόνια στο μοναστήρι.
Μα τα χρόνια είναι εις βάρος σου.
Ο Θεός θα σου πει:
Σαράντα χρόνια και ακόμα δεν κατάφερες να γίνεις τίποτα;
Έχεις σαράντα χρόνια ακόμα θυμώνεις,
ακόμα κατακρίνεις, ακόμα αντιλογείς,
ακόμα αντίστασαι, ακόμα δεν υποτάσσεσαι;
Έχεις σαράντα χρόνια και δεν έμαθες το άλφα,
το πρώτο πράγματα της μοναχικής ζωής της χριστιανικής ζωής;
Τι να κάμω τα χρόνια σου;
Τι να σε κάμω αν έχεις πενήντα χρόνια μ' ξωμολογήσαι
και δεν μπορείς να απαντήσεις στον άλλον με έναν καλότου
λόγο.
Τι να κάμω όλα αυτά τα πράγματα.
Όλα αυτά είναι εις βάρος μας.
Όλα αυτά τα λέω πρώτα από όλα για τον εαυτό μου.
Γιατί ισχύουν για τον εαυτό μου πρώτα
και επειδή τα ξέρω από τον εαυτό μου
για αυτό σας τα λέω.
Και νομίζετε ότι τα λέω για τον καθένα από εσάς.
Λένε για μένα τα είπες.
Δεν είναι για σένα που τα είπα.
Για μένα που τα είπα. Για μένα πρώτα".