Φάε, η αμαρτία δικιά μου...
Διάδρομος Νοσοκομείου. Αναμονή. Ο άλλος τρέχει και ρωτάει
τους γιατρούς· "μήν έχω αυτό, εκείνο ή το άλλο; πονάω εδώ, πονάω
εκεί". Ιατρικές ορολογίες. Αγωνία. Αναμονή. Οι θάλαμοι στο πλάι άδειοι.
Δεν πρόκειται για λαϊκό νοσοκομείο, μα για κλινική πολυτελείας ... Παραδίπλα σ‘
ένα θάλαμο ο ασθενής και οι επισκέπτες· κάποιοι γνωστοί και μια γιαγιά.
Προσφέρονται κεράσματα. Είναι Παρασκευή και συνεπώς νηστεία. "Πάρε
γιαγιά". "Ευχαριστώ νηστεύω". "Έλα γιαγιά πάρε".
"Ευχαριστώ δεν τρώω". "Φάε ρε γιαγιά η αμαρτία δικιά μου
...".
Συχνά τυχαίνει σε παρέες κάποιος να μη νηστεύει και να λέει
με “αυτοθυσία” στον άλλο που νηστεύει "φάε, η αμαρτία δικιά μου". Λες
και η νηστεία είναι φόρος που θα μπορούσε να πληρώσει ο συνέταιρος. Η προτροπή
αυτή δείχνει τη νομικιστική αντίληψη που έχουμε για τη σχέση μας με
την Εκκλησία. Έγκλημα και τιμωρία. Παράβαση, ενοχή, ποινή, εξιλέωση. Οι κανόνες
της Εκκλησίας υποβιβάζονται σε στείρους νόμους και κυριαρχεί το άγχος μην τυχόν
τους παραβεί κανείς, οπότε θα ακολουθήσει η τιμωρία.
Ο νόμος του κράτους απλώς καταπιέζει, και τον ανεχόμαστε,
προκειμένου να λειτουργεί στοιχειωδώς η κοινωνία. Οι κανόνες της Εκκλησίας
υπάρχουν για να μας θεραπεύουν. Όποιος τους εφαρμόζει, κερδίζει τη θεραπεία
ολόκληρης της ύπαρξής του· αλλά όποιος δεν τα καταφέρνει απολύτως σωστά,
κερδίζει τουλάχιστον τον φωτισμό της συνείδησής του. Η συνείδηση είναι
"λάστιχο", προσαρμόζεται. Μπορεί ο άνθρωπος να φθάσει να κάνει τα
μεγαλύτερα εγκλήματα, επειδή βρήκε ένα επιχείρημα, μια δικαιολογία, και πορώνει
τη συνείδηση. Το συντριβάνι μπορεί να βγάζει βρώμικο νερό ή και να
έχει εντελώς αχρηστευτεί. "Έλα ρε, αφού όλοι κλέβουν". "Ου
κλέψεις". Αποσαφηνίζεται η κατάσταση. Γι’ αυτό είναι έγκλημα η
"φιλάνθρωπη" προσαρμογή στην κοινωνική πραγματικότητα. "Αφού
κανείς ή οι περισσότεροι δεν εφαρμόζουν κάτι, ας το διαγράψουμε". Είναι
έγκλημα αυτή η "ρεαλιστική" νοοτροπία, γιατί καταστρέφει τη
δυνατότητα για μετάνοια. Οι κανόνες της Εκκλησίας δείχνουν την ευθεία οδό, και
η "οικονομία" της, επιτρέπει στον άνθρωπο, ακολουθώντας μία
ταλάντωση, σιγά σιγά να ισορροπήσει τη ζωή του, αντλώντας δύναμη
εν μετανοία.
Ο Γκάλης έκαμνε την προετοιμασία του, το ίδιο
και ο Πύρρος Δήμας και όλοι οι πρωταθλητές. Αν την ώρα της προπόνησης
εμφανιστεί κάποιος φίλος και του πεί, "άντε ρε, πάμε να τα πιούμε, η
αμαρτία δικιά μου ..." κι’ εκείνος τον ακούσει, απλώς θα χαλάσει την
προετοιμασία του, και δεν θα μπορεί να τα δώσει όλα στον αγώνα. Τι μπορεί άραγε
να ελπίζει από την "αυτοθυσία" του φίλου; Κάπως έτσι είναι και με τη
νηστεία. Δεν είναι ζήτημα αμαρτίας-παράβασης, αλλά ζήτημα απώλειας της
ευκαιρίας για προπόνηση. Η νηστεία είναι ένα είδος προπόνησης. Στην Εκκλησία
όλα τα είδη της προπόνησης γενικά λέγονται άσκηση. Αν διακόπτεται η άσκηση
επειδή κανείς εύκολα ξεπερνάει τον "εγωϊσμό" του και ακολουθεί τους
όποιους "φιλάνθρωπους" άλλους, δε θα επιτευχθεί ο στόχος, που είναι η
θεραπεία, η κάθαρση από τα πάθη, ο φωτισμός του νού, η θεραπεία του όλου
ανθρώπου.
Αρκεί βέβαια η προπόνηση να μην γίνεται πρωτάθλημα. Να
μην απολυτοποιείται και επικεντρώνεται η προσπάθεια απλά και μόνο
στην αυτάρεσκη τήρησή της, στην μεγαλύτερη δυνατή "κατάρριψη".
Ο νούς οφείλει να είναι στον αγώνα. Η ύπαρξη του φιλότιμου είναι
απαραίτητη, η συνεχής βελτίωση αναγκαία, αλλά με κέντρο τον τελικό σκοπό· όχι
τη μονόπλευρη καταξίωση του μέσου. Αυτό ήταν το λάθος των
Φαρισαίων, έκαμναν το μέσο σκοπό. Νηστεία για τη νηστεία, όσο
νηστεύω, τόσο καλύτερος είμαι, και μου χρωστάει πλέον ο Θεός. Σ' αυτή την
περίπτωση λόγω της υπερηφάνειας ακυρώνεται ολόκληρη η προσπάθεια. Αντί το μέσο
να φέρει ταπείνωση, πνίγει την ύπαρξη στην κόλαση της αυτοδικαίωσης.
Οι αθλητικές ομάδες (ποδοσφαίρου, μπάσκετ κ.λπ.)
κάθε χρόνο κάνουν, εκτός από τις εβδομαδιαίες προπονήσεις, και την ετήσια
προετοιμασία τους. Πηγαίνουν σε κάποιο αθλητικό κέντρο για να προετοιμαστούν
για ολόκληρη τη χρονιά. Κάτι τέτοιο είναι για το χριστιανό η Μεγάλη
Τεσσαρακοστή.
Πηγή: http://www.enoriako.info/