Όνειρο χειμερινής... προεδρίας
Η τελετή προβλεπόταν λαμπρή. Οταν άρχισαν να φτάνουν ο καλεσμένοι, τα πάντα ήταν έτοιμα. Δεν αναλαμβάνει δα και κάθε μέρα η Ελλάδα κοτζάμ προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης! Οι προκαθορισμένες θέσεις στο αίθριο του Ζαππείου, όπου ήταν τοποθετημένο το μεγάλο τραπέζι της πρώτης συνεδρίασης, συμπληρώθηκαν. Η πρώτη συζήτηση ανάμεσα στην ελληνική προεδρία και στο Κολέγιο των Επιτρόπων ξεκίνησε. Ο πρωθυπουργός, στην κεντρική θέση, καλωσόρισε ως πρόεδρος τους επισήμους και κήρυξε την έναρξη των εργασιών.
Ομως εκεί, στο περιστύλιο, το μάτι του έπιασε κάτι περίεργες σκιές να τριγυρνούν. Μία από αυτές τον πλησίασε. Στο φως είδε μια μορφή καλόγερου με ράσο παλιό κι έναν καλογερίστικο σκούφο.
«Ποιος είσ' εσύ;» τον ρώτησε.
«Κοσμά με λένε κι έζησα δύσκολα χρόνια, γυρνώντας τη μισή Ελλάδα για να κρατήσω του ραγιάδες όρθιους».
«Ε, και τι θέλεις;» ξαναρώτησε εκείνος.
«Εναν σταυρό, πρωθυπουργέ μου, κάνε έναν σταυρό πριν ξεκινήσετε. Ενας σταυρός στήριξε ψυχές σε δύσκολους καιρούς, το ίδιο θα κάνει και τώρα».
Χωρίς καλά καλά να καταλάβει, ο πρωθυπουργός σταυροκοπήθηκε. Εμειναν άφωνοι οι επίτροποι και κοιτούσαν με απορία ο ένας τον άλλον. Γρήγορα όμως συγκεντρώθηκαν στην ημερήσια διάταξη.
Θέμα πρώτο: Η συμμετοχή των πολιτών στη λήψη αποφάσεων, ανακοίνωσε ο πρόεδρος.
Μια δεύτερη σκιά πετάχτηκε τότε από το περιστύλιο. Φορούσε αρχαία χλαμύδα και κράνος πολεμικό.
«Θύμισέ τους, πρωθυπουργέ μου, πως, αν σήμερα βρίσκονται εδώ και μιλάνε για δημοκρατία, είναι γιατί πριν από 2.500 χιλιάδες χρόνια, πεντακόσια μέτρα από δω, το πολίτευμα που σφράγισε τον δυτικό πολιτισμό «διά το μη ες ολίγους αλλ' ες πλείονας οικείν, δημοκρατία κέκληται».
Μόλις που πρόλαβε να ψελλίσει το όνομα του Περικλή ο Ελληνας πρωθυπουργός, πριν κλείσει η πρώτη συζήτηση και ανακοινώσει το δεύτερο θέμα:
«Ρατσισμός , βία και ξενοφοβία».
Εδώ η συζήτηση άναψε. Μπέρδεμα ανάμεσα στην ανάγκη να διασφαλιστεί η ποιότητα ζωής των Ευρωπαίων πολιτών και στον φόβο απέναντι στην εισβολή των σαπιοκάραβων με τους εξαθλιωμένους. Μια φωνή, από εκεί, από την Πνύκα, γέμισε το αίθριο με γαλήνη:
«Ανδρες Ευρωπαίοι, ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού».
Οταν έσβησε η φωνή, σιωπηλά στράφηκαν όλοι ξανά στα ντοσιέ τους. Στο νούμερο τρία αναγραφόταν ο τίτλος:
«Αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών»
Ενας φουστανελάς, με έναν ταμπουρά στο χέρι, πλησίασε τον πρωθυπουργό από πίσω και του ψιθύρισε:
«Θύμισέ τους, πρωθυπουργέ μου, πως τούτη την πατρίδα που τη λέμε Ευρώπη την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Οσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός “εγώ” ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; Οταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει να λέγει “εγώ”. Οταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λέμε “εμείς”. Είμαστε στο “εμείς” κι όχι στο “εγώ” έτσι πες τους, μου τα 'πε ο στρατηγός Μακρυγιάννης».
Ο πρωθυπουργός αποφάσισε να συνεχίσει: «Θέμα τέταρτο: Η διαφθορά».
Μια αμήχανη σιωπή απλώθηκε στο τραπέζι. Δειλές προτάσεις άρχισαν να διατυπώνονται, για μισθούς μεγάλους, ώστε να μειώνονται οι κίνδυνοι δολοπλοκίας. Λίγοι όμως πρόσεξαν πως μια περίεργη μορφή, με ρεντιγκότα και ημίψηλο του 1800, είχε πάρει θέση στο τραπέζι. Ο πρόεδρος ξαφνιάστηκε:
«Εσείς κύριε… με συγχωρείτε, δεν συγκρατώ το όνομά σας».
«Ιωάννης Καποδίστριας, κυβερνήτης».
«Εφόσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και των ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν» απάντησε εκείνος.
Την ώρα της συνέντευξης Τύπου, οι ερωτήσεις βροχή:
«Κ. πρωθυπουργέ, τι ιδιαίτερο έχει να προσφέρει στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση η ελληνική προεδρία;»
Τα μάτια του Ελληνα πρωθυπουργού πλανήθηκαν στις σκοτεινές στοές του περιστυλίου του Ζαππείου. Κανείς! Ερημιά!
«Τίποτε το ιδιαίτερο» απάντησε. «Ισως… στην επόμενη προεδρία μας. Προς το παρόν… ανήκομεν εις την Δύσιν».
Πηγή: Ιγνάτιος Μητροπολίτης Δημητριάδος, www.amen.gr