23/6/2015, Δεν είσαι ο ρόλος σου,
π. Λίβυος


Όταν λες δεν «είμαι καλά» να γνωρίζεις ότι στην πραγματικότητα είσαι μια χαρά, απλά δεν αισθάνεσαι καλά. Και δεν νιώθεις καλά όχι εσύ ο ίδιος, ως ύπαρξη, αλλά ως ρόλος. Βυθίζεσαι στο ρόλο σου και χάνεσαι. Ταυτίζεσαι μαζί του και νομίζεις ότι είσαι ο ρόλος σου. Δεν είναι όμως έτσι. Δεν είμαστε αυτό που κάνουμε αλλά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και βαθύτερο. Δες λοιπόν αυτός που στεναχωριέται είσαι εσύ; Μήπως στεναχωριέσαι γεμάτος ενοχές ως σύζυγος, ως πατέρας ή μητέρα; Ως παιδί ή φίλος; Ως υπάλληλος ή εργοδότης, ως πολίτης ή μέλος μιας ομάδας κ.ο.κ; Μήπως τελικά η στεναχώρια σου έχει να κάνει με τον ρόλο που διαδραματίζεις μέσα στο μικρόκοσμό σου και όχι με την ύπαρξη σου;  (Περισσότερα...)



19/6/2015, Για τον σεβασμό στις πεποιθήσεις των άλλων. Πώς είναι δυνατόν να γίνεται σεβαστό το ψέμα;
Αγίου Νικολάου Μητροπολίτου Αχρίδας (+1956)


Στην αγορά της ζωής, μικρά μου μυρμηγκάκια, στέκονταν οι πωλητές του λόγου, οι υποκριτές με την κυρτή ράχη και τη δουλική μάσκα στο πρόσωπο, που έκρυβε αχόρταγη όρεξη για εξουσία.
– Τι έχετε σήμερα στην ημερήσια διάταξη; Τους ρώτησα εγώ.
– Το σεβασμό στις πεποιθήσεις των άλλων, απάντησαν εκείνοι με υποκριτικό χαμόγελο, στο οποίο διαγράφονταν ολόκληρη η γατοφιλοσοφία τους.
– Και πάνω σε τι βασίζετε αυτό το αστείο;

– Επάνω στην προαποφασισμένη θέση της ισότητας όλων. (Περισσότερα...)





18/6/2015, Nαι μεν, αλλά...
του George Carlin


Τὸ παράδοξο τῶν καιρῶν μας εἶναι, ὅτι:
Ἐνῷ ἔχουμε οἰκοδομήσει οὐρανοξύστες, ἡ διάθεσή μας εἶναι χαμηλή, ὅσο ἕνα μονόροφο σπίτι.
Ἐνῷ ἔχουμε κατασκευάσει δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, εἴμαστε στενόμυαλοι καὶ οἱ ἀντιλήψεις μας πιὸ στενὲς κι' ἀπὸ ἕνα σοκάκι.
Ἐνῷ καταναλώνουμε περισσότερα, διαθέτουμε λιγότερα.
Ἐνῷ ἀγοράζουμε περισσότερα, τ' ἀπολαμβάνουμε λιγότερο.
Ἐνῷ ἔχουμε μεγαλύτερα σπίτια, οἱ οἰκογένειές μας εἶναι μικρότερες.

Ἐνῷ ἔχουμε στὴ διάθεσή μας περισσότερες εὐκολίες, ὁ ἐλεύθερος χρόνος μᾶς εἶναι ἀνύπαρκτος.
Ἐνῷ ὑπάρχουν περισσότερα διπλώματα, καὶ περισσότερες γνώσεις, ἡ κοινὴ λογικὴ εἶναι δυσεύρετη, ὅπως λιγότερη εἶναι καὶ ἡ κρίση.
(Περισσότερα...)





9/6/2015, Το "ουκ έστι μου άξιος" και η αγιότητα,
π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού


Οι πολλοί πιστεύουμε ότι άγιος είναι ο αναμάρτητος, ο απροσάρμοστος στα δεδομένα της ζωής, ο αφελής, ο αθώος, αυτός που πορεύεται με το σταυρό στο χέρι, ο μονίμως ηττημένος από τους ισχυρούς, από τον τρόπο ζωής του πολιτισμού, ο μονίμως περιθωριοποιημένος, ο αρνητής της ζωής και της χαράς που αυτή κρύβει. Οι πολλοί αφήνουμε τους αγίους στην άκρη. Στην καλύτερη περίπτωση τους θαυμάζουμε διότι υπερβαίνουν τα μέτρα της φύσης, τους χαρακτηρίζουμε ως καλούς και ξεχωριστούς ανθρώπους, οι οποίοι μπορούν να προσευχηθούν στον Θεό για να γίνουν τα θελήματά μας,. Στην συνηθέστερη περίπτωση προσπερνούμε την ύπαρξή τους. Δεν είναι ο τρόπος τους για μας. (Περίσσότερα...)




6/6/2015, Η πίστη που συγκλονίζει,
π. Δημητρίου Μπόκου


...«Όταν ήμουν έντεκα-δώδεκα χρόνων, γράφει μια νεαρή Εβραία και τώρα Ορθόδοξη Χριστιανή, τότε που περνούσα τα πιο δυστυχισμένα χρόνια της ζωής μου, θυμάμαι ότι έμεινα άφωνη μπροστά σε μια εικόνα του Χριστού. …Το μόνο πράγμα που θυμάμαι είναι τα μάτια Του. Τόσο σοβαρά, τόσο βαθιά, τόσο γεμάτα αγάπη, που με συγκλόνισαν ως τα κατάβαθα της καρδιάς μου. Εκείνη την εποχή ήμουν πολύ εχθρική προς τη θρησκεία και κυρίως προς τη χριστιανική πίστη. Κάτι όμως σ’ εκείνη την εικόνα με έκανε να πονώ – χωρίς να ξέρω το γιατί, χωρίς να καταλαβαίνω. Ήμουν λυπημένη και αξιολύπητη, κι εκείνο το βλέμμα με έκανε κομμάτια».(Περισσότερα...)