16/9/2015, Η μόνη ανατροπή, π. Ιερώνυμος Νικολόπουλος

Η μόνη Ανατροπή

Ανατροπή! Νεωτερικός όρος με μεγάλη απήχηση, καθώς αναβιώνει πολλές φορές διαψευσθείσες ελπίδες για κατάργηση της κάθε αδικίας, της κάθε μορφής υποταγής, της κάθε ανισότητας στον κόσμο μας. Κι όμως είναι ανεξίτηλη η ανάμνηση από την προσδοκία οραμάτων, υποσχέσεων και διεκδικήσεων στις ανά τον πλανήτη και κατά περιόδους καταγραφόμενες σχετικές προσπάθειες, καθώς παλαιότερη συνθηματολογία παραπέμπει σε λαϊκή απογοήτευση, έρχεται στις μέρες μας ο όρος αυτός για να υποδηλώσει το διαρκώς διεκδικούμενο: την πάλη για εξαφάνιση του καταπιεστικού και ανελεύθερου κατεστημένου με την γλυκιά ελπίδα της ανατολής ενός καλύτερου, πιο δίκαιου κόσμου για όλους τους ανθρώπους όπου γης. Και όσο περνά ο καιρός και οι αγώνες, είτε αποτυγχάνουν και αποδεικνύονται μάταιοι, είτε επιτυγχάνουν και εκτρέπονται σε ωφελιμιστική αναδιάρθρωση του εξουσιαστικού φαινομένου, τόσο κατοχυρώνεται ως ουτοπική η διεκδίκηση και η ελπίδα μιας ηθικής εξίσωσης του ανθρώπου και μιας δίκαιης κοινωνίας μέσα από θεωρήσεις, ιδέες και τρόπους εγκοσμιοκρατικούς ανθρώπινης έμπνευσης.
Κι όμως, η μεγάλη ανατροπή στην ιστορία της ανθρωπότητας συνέβη! Και μάλιστα ήταν επιτυχέστατη! Κι όχι απλώς έφερε τα πάνω κάτω, αλλά τα διατηρεί έτσι, σε μια ανατρεπτική λογική που καθιστά καταγέλαστο ως περιττό ο,τιδήποτε άλλο αντιπροβάλλεται ως νεότερο, επαναστατικό η πρωτότυπο. Κι η ανατροπή αυτή είναι ο Σταυρός του Χριστού.
Προσοχή! Όχι ο Σταυρός με τον Χριστό επάνω, αλλά ο Σταυρός όπως η Ορθόδοξη Λειτουργική, Δογματική και Ασκητική Παράδοση προβάλλει διαρκώς, ιδίως όμως κατά την εορτή του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Παράξενο! Τα πάντα η Εκκλησία μας τα προβάλλει με τον Χριστό για να χριστοποιήσει τα πάντα, αλλά το κατ' εξοχήν όπλο του θριάμβου του Χριστού, τον Τίμιο Σταυρό, τον προβάλλει χωρίς τον Χριστό!

Η καύχηση
Κι ο Παύλος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα καυχάται για αυτόν τον Σταυρό του Κυρίου μας κι όχι για τον Σταυρωμένο Κύριο μας! Γιατί καυχάται για τον σκέτο Σταυρό μας; Γιατί η Εκκλησία μας σε αντίθεση με την Ρωμαιοκαθολική, προβάλλει μόνο τον Σταυρό και όχι και τον Εσταυρωμένο Χριστό; Γιατί αυτός ο Σταυρός σκέτος, μόνος του είναι το ευγλωττότερο κήρυγμα, το σπουδαιότερο μήνυμα, η μεγαλύτερη ελπίδα! Ο κενός Σταυρός παραπέμπει στην Ανάσταση, στην ανικανότητα του θανάτου να κρατήσει δέσμια την πηγή της ζωής, στη βέβαιη ελπίδα της κοινής αναστάσεως όλων μας!
Το σπουδαίο δεν είναι ότι ο Χριστός καρφώθηκε στον Σταυρό κι έχυσε το αίμα Του για μας, αλλά ότι αν και έγινε αυτό, ο θάνατος δεν μπόρεσε να Τον νικήσει! Το πρωτοφανές δεν είναι ότι δια του Σταυρού κατάφεραν οι εχθροί Του να Τον ατιμάσουν, να Τον προσβάλουν, να Τον εμπαίξουν κι Αυτός υπέμεινε, αλλά το ότι Αυτός έτσι δοξάσθηκε! Το αξιοθαύμαστο δεν είναι ότι ο μεγαλύτερος ανατροπέας των αιώνων υπομένει την εξόντωση του, αλλά το ότι δια της εξοντώσεως αυτής ανατρέπει τα πάντα και στα επίγεια και στα επουράνια!
Γι' αυτό κι ο Σταυρός είναι το καύχημα όλων μας, όσοι θέλουμε να λεγόμαστε και να είμαστε χριστιανοί. Γιατί καταργεί τον καθωσπρεπισμό όσων "θέλουσιν ευπροσωπήσαι εν σαρκί", όσων "συσχηματίζουσι τω αιώνι τούτω" και ζουν κολλημένοι στο "εδώ και τώρα" αγνοώντας την προοπτική της αιωνιότητας. Ο Σταυρός είναι το σύμβολο της μεγάλης ανατροπής, μιας που από όργανο θανάτου έγινε το ξύλο της ζωής, από έσχατη ταπείνωση έγινε η μέγιστη δόξα, από μέσο ύβρεως έγινε πηγή αγιασμού και θέωσης...


Η στοίχηση
Γίνονται όλα αυτά και άλλα περισσότερα, ανείπωτα και ασύλληπτα για τον ανθρώπινο νου, ο Τίμιος Σταυρός, αλλά υπό έναν όρο! Υπό τον όρο που αναφέρει το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, το ίδιο που καταγράφει την καύχηση του Παύλου για τον Σταυρό του Χριστού μας. Και ο όρος είναι η "στοίχηση". Και μάλιστα "στοίχησις τω κανόνι"!
Ο Σταυρός του Χριστού γίνεται αφορμή καύχησις για όσους κατακολουθούν συμμορφώνοντας τη ζωή τους στον κανόνα "της καινής κατά Χριστόν πολιτείας, της καινής κατά Χριστόν κτίσεως". Αυτό σημαίνει ότι συμμορφώνονται και ακολουθούν κανόνα συμπεριφοράς και διδασκαλίας, όχι της δικής τους επινόησης, αλλά καθορισμένο και προδιαγεγραμμένο από τον ίδιο τον Θεό! Και ποιός είναι αυτός ο κανόνας στον οποίο πρέπει να "στοιχηθούμε"; Δεν έχουμε παρά αν κοιτάξουμε τον άδειο Σταυρό του Χριστού, ο οποίος είναι άδειος γιατί μας περιμένει!
Ο Σταυρός που προβάλλεται ως σημείο καύχησης, προβάλλεται συνάμα και ως τρόπος ζωής! Κι αν προβάλλεται κενός, χωρίς τον Εσταυρωμένο, αυτό δεν γίνεται μόνο ως ομολογία της Αναστάσεως Του, αλλά και ως πρόσκληση να σταυρωθούμε ακολουθώντας την ίδια με τον Χριστό πεπατημένη! Με τη βέβαιη ελπίδα ότι κι εμείς θα "πάθουμε" το ίδιο, θα συσταυρωθούμε για να συναναστηθούμε! Θ' ανατρέψουμε το φίλαυτο θέλημα μας για ν' ανατραπεί η κόλαση που ζούμε! Θα τρέψουμε εις τα άνω το νου και την κάρδια μας για να μετατραπούν σε "ηγεμόνα νου και αγαπώσα καρδία"! Θα τραπούμε εις τα άνω, όχι για να αποφύγουμε τα κάτω, αλλά για να γίνουν όλα άνω κάτω, όπως στον άδη μετά το πέρασμα του Χριστού, στον απόλυτο θρίαμβο Του!
Ο Σταυρός είναι το υπέρτατο σύμβολο ανατροπής, γιατί προσκαλεί στη θυσία του ίδιου μας του εαυτού για να πραγματωθεί το θέλημα του Θεού "ως εν ουρανώ και επί της γης".



 Πηγή: π. Ιερώνυμος Νικολόπουλος, Φωνή Κυρίου 13/9/2015