12/6/2018, Και τί θα βγει;
του Στάρετς Βαρσανουφίου

Κάποτε, ἕνας ἄρχοντας τῆς τσαρικῆς αὐλῆς, πῆγε νά συμβουλευτεῖ ἕναν περίφημο τότε γιά τήν ἀρετή του, ἱερέα τῆς Πετρούπολης.
-Πάτερ, πές μου, τί νά κάμω; Ἔχω πολλούς ἐχθρούς. Μέ μισοῦν «ματαίως»· χωρίς κανένα λόγο. Μέ συκοφαντοῦν στόν Τσάρο. Κινδυνεύω νά χάσω τήν δουλειά μου. Ἂν ὁ Τσάρος πεισθῆ καί μέ ἀπολύσει, ποῦ θά σταθῶ; Πῶς θά ζήσω; Σᾶς παρακαλῶ, συμβουλέψετέ με. Τί νά κάμω; (Συνέχεια...)




7/6/2018, Οι απλές χαρές του Καλοκαιριού -Ξεμακραίνοντας από την ταραχή
της πολιτείας-,
του Φώτη Κόντογλου

Βλογημένος ο  άνθρωπος που μπορεί, τώρα το καλοκαίρι, να ξεμακρύνει για λίγο από την ταραχή της πολιτείας.  Αν του αρέσει η θάλασσα,  ας πάει σε κανένα νησί, που δεν είναι ακόμα χαλασμένοι οι νησιώτες, ή σε κανένα ψαραδοχώρι. Να μην κουβαλήσει όμως μαζί του πολιτεία, όπως κάνουνε πολλοί, που από τη μια θέλουνε να αφήσουνε την ταραχή πίσω τους, κι από την άλλη κουβαλάνε μαζί τους όλα τα περίπλοκα και κουραστικά καθέκαστα της πολιτείας. Πάρε μαζί σου όσο λιγότερα πράγματα μπορείς(Συνέχεια...)




2/6/2018, Το άλογο του Θεού,
του Βιργκίλ Γκεωργκίου


Κάθε φορά που φαντάζομαι τον πατέρα μου, τον βλέπω με τον ζυγό γύρω από το λαιμό του, ζευγμένο με το πετραχήλι. Τον βλέπω ζευγμένο, σαν ένα άλογο του Ιησού Χριστού. Ποδεμένον με τις  πεταλωμένες μπότες του, να τρέχει απ’ τη μια στην άλλη άκρη της ενορίας, τριάντα ορεινά  χιλιόμετρα, που έπρεπε να διατρέξει δυο φορές τη μέρα μερικές φορές. Γι’ αυτό ήταν πάντα αποκαμωμένος. Έτοιμος να σωριαστεί από την κούραση. Όπως κάθε ζευγμένο πλάσμα. Κι όμως δεν σταματούσε ποτέ. Ο πατέρας μου λοιπόν αναχωρούσε, χωρίς καμία καθυστέρηση μαζί με τον Χριστιανό που ερχόταν να τον ζητήσει. Έβγαινε από το πρεσβυτερίο, πριν ακόμη ο άνθρωπος χτυπήσει την πόρτα. Διότι πάντα ήταν κάτι το επείγον: κάπου ένα ανθρώπινο πλάσμα περίμενε τον Θεό. (Συνέχεια...)



30/5/2018, Ζώντας εν κοινωνία, ζώντας με συγχώρηση,
συνέντευξη του π. Θωμά Χόπκο 


Αν κάποιος εμπνέεται από το Άγιο Πνεύμα, τότε και βέβαια μπορεί να συγχωρήσει. Ο άνθρωπος μπορεί να συγχωρεί. Δεν είμαι, όμως, βέβαιος αν υπάρχει ένα γενικό αίσθημα ότι η συγχώρηση έχει αξία. Γνωρίζω ανθρώπους που θα έλεγαν, «Δεν με νοιάζει, μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου – στ’ αλήθεια δεν δίνω σημασία. Αν δεν σε ενοχλώ και συ δεν ενοχλείς εμένα, τι νόημα έχει μια συμφιλίωση;». Πρόκειται καθαρά για αδιαφορία.
Μια άλλη αιτία που κάποιοι δεν δίνουν αξία στην συγχώρηση είναι ότι τη θεωρούν συνένοχη με το κακό. Πιστεύουν πως, εφόσον κάποιος έκανε κάτι πραγματικά φοβερό, πρέπει να του θυμίζουμε μέχρι το θάνατο του, κι ακόμη παραπέρα, πως το κακό πρέπει να πληρώνεται(Συνέχεια...)


26/5/2018, Το Άγιο Πνεύμα ενοικεί στην Εκκλησία,
Αντωνίου Μητροπολίτη Σουρόζ(+)

Αποτέλεσμα εικόνας για αγία τριάδα ρουμπλιοφ
...Το Άγιο Πνεύμα ενοικεί στην Εκκλησία στην πληρότητά Του, αλλά ο καθένας μας συμμετέχει σ’ Αυτό στο μέτρο που είναι ικανός να Το δεχτεί και να το κομίσει. Και θα έλεγα πως υπάρχουν διακυμάνσεις σ’ αυτό: υπάρχουν στιγμές καλής θέλησης και στιγμές αρρωστημένης θέλησης. Όμως ο Θεός δεν πρόκειται ποτέ να μας εγκαταλείψει αν δεν Του πούμε απλά «Φύγε. Πήρα την απόφασή μου. Και είμαι εναντίον Σου». Και ακόμη και τότε, δεν θα σε εγκαταλείψει με το να γίνει αδιάφορος. Θα χτυπά την πόρτα σου μέσα από τις αναμνήσεις σου, μέσα από την απόκριση της καρδιάς σου, μέσα από τη φωνή Του,  μέσα από τον τρόπο που έχει να απευθύνεται σε καθετί που είναι θείο, διότι έχουμε πλαστεί ικανοί προς απόκριση, μέσα από τις περιστάσεις και μέσα από τους ανθρώπους. Θα έλεγα πως αρμόζει στον καθένα μας μία φράση που υπάρχει στον «Ποιμένα του Ερμά», όπου ο άγγελος λέει: «Θάρρος Ερμά! Το θέλημα του Θεού δεν θα σε εγκαταλείψει έως ότου Εκείνος θα έχει σπάσει είτε την καρδιά σου είτε όλα τα κόκαλά σου». (Συνέχεια...)