ΒΓΗΤΕ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΥΤΙΑ !
Η αφροαμερικανίδα συγγραφέας Τόνι Μόρισον (βραβείο Νόμπελ 1993) στο βιβλίο της με τίτλο '' Το μεγάλο κουτί '' επισημαίνει πολύ παραστατικά τα δύο πιό τραγικά λάθη που γίνονται στην αγωγή των παιδιών.
Εκεί περιγράφει την ζωή τριών παιδιών που ζουν κλεισμένα σε ένα χάρτινο κουτί, δίχως παράθυρα στον κόσμο, κάτω όμως από την υπερπροστασία των γονιών τους, που τα βομβαρδίζουν με υλικά αγαθά. Τα επισκέπτονται κάθε εβδομάδα, φορτωμένοι με δώρα: κούκλες Μπάρμπι, ένα ενυδρείο με πλαστικά ψάρια, μια μεγάλη φωτογραφία καταγάλανου ουρανού(εκεί εξαντλείται η επαφή των παιδιών με τη φύση!). Τους φέρνουν πίτσες, κόκα κόλα, και πάνω από όλα κινητά τηλέφωνα!...
Σίγουρα η ειρωνεία της Μόρισον σπάει κόκκαλα. Ίσως δεν υπάρχει πιο παραστατική περιγραφή του τρόπου με τον οποίο ανατρέφονται τα παιδιά σήμερα. Η ίδια η συγγραφέας σε μια συνέντευξή της κατήγγειλε τα δύο τραγικά ή μάλλον θανάσιμα λάθη που κάνουμε στην ανατροφή των παιδιών μας: α) Υπερπροστασία των γονιών και β)προτεραιότητα στα υλικά αγαθά.
Το αποτέλεσμα; Ούτε προστατευμένα είναι τα παιδιά μας, (πως είναι δυνατόν να τα προστατέψει ένα χαρτοκούτι), ούτε καλοθρεμμένα. Παχύδερμα μπορεί να γίνουν, όχι όμως σωστά θρεμμένα. Και αν μεν είναι σωματικά παχύδερμα, είναι λίγο το κακό. Μπορούν να αδυνατίσουν. Αν όμως γίνουν ψυχικά παχύδερμα, τότε ίσως " το πουλάκι πέταξε ". Πολύ δύσκολα μετά θα αποβάλουν τα περιττά ψυχικά βάρη. Πολύ δύσκολα θα θεραπευθούν από τα οιδήματα ενός εγωιστικού χαρακτήρα.
Μόνο που θα πρέπει να προσθέσουμε ότι "υλικά" αγαθά πρέπει να θεωρούνται και οι ξένες γλώσσες, τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά. Όλα αυτά καλά είναι, αλλά, όσο πνευματικά κι αν φαίνονται, δεν μπορούν να απεγκλωβίσουν τον άνθρωπο από το ''χαρτοκούτι'' μιας εγωκεντρικής χαμοζωής.
Τα παιδιά μας, όπως και όλοι μας, διψάμε για αληθινή ζωή. Μιά ζωή, που δεν είναι στιγμές. Δεν είναι διαλείμματα ζωής μέσα σε μια γενική θανατίλα. Αλλά είναι Γνήσια Ζωή. Ζωή για πάντα. Ζωή αιώνια. Και όλοι ξέρουμε ότι αυτή η αιώνια ζωή δεν είναι κάτι που αρχίζει μετά τον θάνατο. Αρχίζει από την στιγμή που ο άνθρωπος γνωρίζει τον αληθινό Θεό, καθώς Αυτόν που μας έστειλε ο Θεός, τον Ιησού Χριστό (Ιω. 17,3).
Για να γίνουν όμως τέτοιες υψηλές και σωτήριες γνωριμίες, χρειάζεται να μπαίνει στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα της διατροφής ημών και των παιδιών μας μια Κυριακή. Δηλαδή, μια μέρα που δεν είναι δική μας αλλά του Κυρίου μας. 'Η μάλλον γίνεται αληθινά δική μας επειδή ''την δίνουμε '' στον Κύριό μας! Εκείνη την ημέρα κλείνουμε όλα τα κινητά και τα σταθερά τηλέφωνά μας, και όχι απλώς επικοινωνούμε αλλά " κοινωνούμε", δηλαδή τρεφόμαστε με Αυτόν που είναι η ΄Οντως Ζωή. Μόνο με αυτή την Κυριακή Τροφή αρχίζουμε να ζούμε μιά Αληθινή Ζωή έξω από κάθε είδους "χαρτοκούτια" και 'φυλακές'. Είναι μια ζωή ελευθερίας. Μια ζωή που, όπως είπε ο Χριστός, ταιριάζει μόνο σε 'παιδιά'. Από 7 έως 107 ετών...
Πηγή: π. Βαρνάβας Λαμπρόπουλος, "Λυχνία Νικοπόλεως (Οκτώβριος 2016)"