Η χειρότερη δυστυχία
Σε κάποια χώρα στα βάθη της τότε
χριστιανικής ανατολής είχε γίνει σε μιά παλιότερη εποχή μια συζήτηση μεταξύ
σοφών ανθρώπων. Το ερώτημα ήταν: « Ποιά είναι η χειρότερη δυστυχία επάνω στη
γή; » Ένας είπε ότι η χειρότερη δυστυχία είναι να είσαι φτωχός και άρρωστος.
Πάνω σ' αυτή τη γνώμη ακούστηκαν χίλιες δυο επικροτήσεις. Οι περισσότεροι
συμφώνησαν ότι όντως η χειρότερη δυστυχία είναι να είσαι και φτωχός και
άρρωστος. Σηκώθηκε όμως ένας γέροντας σοφός, ο οποίος είπε: «Για μένα η χειρότερη
δυστυχία είναι να βρίσκεται ο άνθρωπος στις τελευταίες του στιγμές και να
ψάχνει σ' ολόκληρη τη ζωή του και να μη βρίσκει κάτι που θα του δώσει τη
δυνατότητα να έχει καλή απολογία ενώπιον του φοβερού βήματος του Χριστού.
Τελικά, όπως και να το κάνουμε, η χειρότερη δυστυχία είναι αυτή. Να
βρίσκεσαι στο τέλος της ζωής σου και να ψάχνεις τη συνείδησή σου, και να μην
βρίσκεις κάτι που θα σου τη γαλήνια ελπίδα ότι θα τύχεις του ελέους του Θεού,
όταν βρεθείς ενώπιόν Του. Και η αρρώστια και η φτώχεια, εάν ένας άνθρωπος έχει
ένα μόνο, ακράδαντη πίστη στο Θεό, τότε και τα δύο τα αντιμετωπίζει με ειρήνη
και ελπίδα.
Αυτό το βλέπουμε σε πολλούς βίους των
αγίων της Εκκλησίας μας αλλά και σε αρκετούς συνανθρώπους μας, συχνά ανθρώπους
... της διπλανής πόρτας. Ο όσιος Βενιαμίν έμεινε είκοσι χρόνια κατάκοιτος πάνω
σε ένα κρεβάτι ∙ και όλοι οι άνθρωποι
που πήγαν να τον δούν, να τον υπηρετήσουν και να παρηγορήσουν, έφευγαν από
κοντά του με την αίσθηση ότι τελικά εκείνος τους παρηγόρησε, τους δίδαξε και
τους ενίσχυσε στην πίστη. Η όλη σταυρωμένη παρουσία του ακτινοβολούσε μια
γαλήνια υπομονή και μια αληθινή εσωτερική χαρά, που πήγαζε από την ολοφάνερη
πίστη του αγίου ότι ο Πανάγαθος επουράνιος Πατέρας μας, ό,τι επιτρέπει, το
επιτρέπει για την πνευματική μας ωφέλεια.