22/9/2020, Άγιος Φωκάς ο κηπουρός, του π. Ανανία Κουστένη

 Άγιος Φωκάς ο κηπουρός


Ο Άγιος Φωκάς στη Σινώπη της Τραπεζούντας


Τι ωραίο είν' αυτός! Είχε ένα κήπο και τον φρόντιζε και συνάμα είχε κι άλλο κήπο μέσα του, το μέσα κράτος που λέει ο ποιητής, την ψυχή του. Και τη φρόντιζε και αυτή παράλληλα. Ολα μπορούμε να τα κάνουμε. Λέει, Έχω δουλειές, δεν μπορώ να τα κάνω, πάτερ.» Ολα μπορεί να τα κάνει κανείς, άμα θέλει. Κι άμα είναι λίγο ερωτευμένος με τα ουράνια, κάνει. Κι άμα είναι ερωτευμένος, και χίλιες δουλείες να 'χει, φροντίζει και τον ερωτά του. Έ, όταν είμαστε ερωτευμένοι με τα Θεία, να μην κάνομε κάτι; Αφού είμαστε γι' αυτό φτειαγμενοι. Είμαστε για τον Κύριο φτειαγμενοι. Και χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να ζήσουμε. Το 'πε και ο ίδιος. «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδεν». Τον κατέδωσαν κι αυτόν, λοιπόν, κι ο άρχοντας εκεί της Σινώπης έστειλε στρατιώτες να πάρουν το κεφάλι του Φωκά και να του το φέρουν. Να τον αποκεφαλίσουν. Το σπιτάκι του ήταν κοντά στο κάστρο, στο λιμάνι, και φιλοξενούσε όλους, όσους περνούσαν. Λοιπόν. Πήγαν εκεί οι δήμιοι. Και τους φιλοξένησε ο Φωκάς; Τι άλλο να 'κανε! Αφού αυτό έκανε. Του άρεσε πολύ. Απ' ο,τι εβγανε κηπουρικά, άπ' ο,τι εβανε, βεβαίως, «σπερνομε, αυτό, να θερίσομε, να φάμε, ελεγαν οι παλαιοί, να φάνε οι άνθρωποι, να φαν οι περαστικοί, να φάνε όλοι, να φαν και τα πουλιά, να φάμε κι εμείς.» Πρώτα οι άλλοι κι εμείς τελευταία. Τι ωραία! Δηλαδή, τι βάζαν, πως βάζαν οι αρχαίοι, αυτό που λέει το τραγουδάκι, από τα Δωδεκάνησα: «Σιγανά και ταπεινά». Έχει χαθεί, δυστυχώς, αυτό σήμερα. Λοιπόν. Τους φιλοξένησε και μετά λέει: «Παιδιά, πως από 'δώ; Τι θέλετε;» «Ηλθαμε», λέει, «μας έστειλε», λέει, «ο καπετάνιος, ο αρχηγός», ας πούμε, «να πάρουμε το κεφάλι κάποιου Φωκά.» «Γιατί;», λέει. «Γιατί αυτός κηρύττει τον Χριστό και κάνει ζημια στην είδωλολατρε'ια». Και τους λέει, «εγώ είμαι.» Οι καημενοι, τώρα, ήλθαν σε δύσκολη θεση. Λέει, «Μας φιλοξενησες, μας φέρθηκες καλά και να σού πάρομε το κεφάλι; Πάει πολύ. Πάει πολύ.» Εκείνος, όμως, πήγε, εφτειαξε τον τάφο του γρήγορα, αφού ήθελε να πάει στον μεγάλο του έρωτα, στον Χριστό. Τι να κάνουμε, ρε παιδιά. Η αγάπη είναι «κραταιά ως ο θάνατος», τι θέλετε να κάνουμε, λέει το Άσμα Ασμάτων. Λοιπόν. Και ήλθε μετά, λέει: «Παιδιά, σας παρακαλώ, αν μ' αγαπάτε, πάρτε μου το κεφάλι». Και το πήραν. Τον θάψανε τον άγιο και θαυματουργούσε κι αυτός. Φωκάς. Τί ωραίο!

Πηγή: π. Ανανίας Κουστένης, https://www.zoiforos.gr/