Ο όσιος Ευθύμιος ο Μέγας
Ήτανε στα χρόνια του Γρατιανού, 4ος αιώνας μ.Χ., μεγάλη
μορφή, και πολύ σπουδαίος, γεννήθηκε στη Μελιτίνη της Αρμενίας. Απλωνότανε
παντού η χριστιανοσύνη! Κι έχουν βγει απ' όλα τα χριστιανικά μέρη αμέτρητοι
άγιοι, από παλιά μέχρι και σήμερα. Οι γονείς του δεν είχαν παιδί. Η μητέρα του
ήταν στείρα, σαν την μητέρα του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, την Ελισάβετ.
Παρεκάλεσαν, όμως, οι γονείς του θερμά τον Χριστό να τους δώσει ένα παιδάκι,
πού τόσο ποθούσαν. Κι ο κύριος τους αποκάλυψε και τους είπε. τους φανέρωσε και
τους είπε: «Θα σάς δώσω ένα παιδί, θέλω, όμως, να το ονομάσετε Ευθύμιον. Διότι
θα σάς φέρει ευθυμία και χαρά». Γι' αυτό, όταν έχομε δυσθυμία και κατήφεια, ας
παρακαλούμε τον Άγιο. Ξέρετε πόσο βοηθάει; δεν τον εκμεταλλευόμεθα, πολλές
φορές. Και τους έδωσε, λοιπόν, τον Ευθύμιον, και ευθύμησαν. Και ευθύμησε σε
λίγο και η Εκκλησία και ευθύμησε και η έρημος, πού έφερε στην έρημο ο Άγιος
αμέτρητους ανθρώπους και έγιναν μοναχοί και έγινε η έρημος πόλις και μια
ζωγραφιά του Παραδείσου. Έμεινε, όμως, ορφανός ο Άγιος Ευθύμιος, τριών ετών. Η
μανούλα του τον πήγε στον επίσκοπο της Μελιτηνής της Αρμενίας, τον Ευτρώϊο.
Εκείνος ήταν Άγιος άνθρωπος, και κατάλαβε πως ο Ευθύμιος θα εγίνετο μέγας. Και
θα ωφελούσε την Εκκλησία και τον κόσμο, όσο λίγοι. Τον παρέλαβε, λοιπόν, τον
μόρφωσε, τον σπούδασε, τον οδήγησε στην αρετή και στην αγιότητα. Σπουδαία αυτά!
Πάρα πολύ σπουδαία! Και ύστερα τον έκαμε και διάκονο στην Εκκλησία. Κι εκείνος
ήταν αηδόνι. Ήταν ευθυμία. Ήταν χαρά. Ήταν σοφία. Έκαμε από μικρός θαύματα. Ήτο
ένα παιδί θαύμα. Και σιγά-σιγά, τον έκαναν και πρεσβύτερο, παρά τη θέληση του,
και ανέλαβε να διοικεί τις μονές και τις εκκλησίες της Μελιτηνής της Αρμενίας.
Και τα κατάφερνε τόσο πολύ, όλοι τον θαύμαζαν, τον καμάρωναν και προσπαθούσαν
να βρίσκονται κοντά του, ν' ακούνε τα λόγια του, να παίρνουν την ευχή του και
την οδηγία του. Πέρασε λίγος καιρός, κι εκείνος, απ' τον πολύ κόπο κι απ' τις
πολλές επευφημίες των ανθρώπων, δυσκολεύτηκε. Σου λέει: «Πού το πάνε αυτοί; με
δοξάζουν κάθε μέρα, με τιμάνε, μπορεί να Το πάρω και πάνω μου κι εγώ.» Αυτό
είναι ταπείνωση. είναι ομορφιά. Κι επειδή ήθελε να πάει και στους Αγίους
Τόπους, παρεκάλεσε τον επίσκοπο κι όλους, να τον αφήσουν. Κι εκείνοι, με πόνο
ψυχής και σπαραγμό καρδιάς, τον άφησαν κι έφυγε. τους έλειψε, όμως, αλλά αισθανόντουσαν
την ευχή και την αγάπη του να μένει κοντά τους. Σπουδαίο αυτό! Ήταν ευθυμία.
Έφθασε, λοιπόν, στους Αγίους Τόπους. Προσκύνησε τα μέρη πού πάτησαν τα πόδια
του Χριστού και λοιπά, και ύστερα αποσύρθηκε στην έρημο. Πήγε σ' ένα σπήλαιο,
πού 'ταν ένας μεγάλος όσιος της Εκκλησίας, ο όσιος Θεόκτιστος, κι εκεί
ασκήτεψαν μαζί αρχικά. Και τον οδήγησε ο όσιος Θεόκτιστος σ' όλους τους δρόμους
και τα μονοπάτια του μοναχικού βίου. Κι έγινε τέλειος. Και οδηγούσε τους
ανθρώπους. Θαυματουργούσε. Ήλθανε, μια φορά, να φάνε 400 άτομα, να πάρουνε την
ευχή του, και δεν είχανε να φάνε, κι εκείνος είχε ένα κομματάκι ψωμί για τον
εαυτό του. Και λέει: «Χριστέ μου, Σύ πού ευλόγησες τους πέντε άρτους εν τη
ερήμω, ευλόγησον και το ξερό αυτό κομματάκι, να φάνε ψωμί τα παιδιά Σου.» Κι
αμέσως, καθώς το μοίραζε το κομματάκι εκείνο στα χέρια του, πολλαπλασιαζότανε
και φάγανε όλοι και περίσσεψε. Ανανέωσε το θαύμα του χορτασμού των
πεντακισχιλίων ο Μέγας και Άγιος Ευθύμιος. Και έκαμε δε πάρα πολλά, όπως
είπαμε, θαύματα κι έφερε πάρα πολλούς αιρετικούς στην ορθοδοξία. Είχαμε
αιρέσεις, τότε, μονοφυσιτισμούς, και Το 'να και τ' άλλο. "Ο,τι θέλεις.
Όπως και σήμερα. Μαινόντουσαν, τότε, μαίνονται και τώρα. Γι' αυτό να προσέχομε
τους αιρετικούς και τις αιρέσεις και τα πάντα. Και να φροντίζουμε και τους
άλλους αδελφούς, να μην πέφτουνε σ' αυτό Το μέγα κακό. Έκαμε, λοιπόν, ο Άγιος
πολλά και μεγάλα θαύματα και μεγάλη προσφορά είχε στην Εκκλησία. —Καλώς τον
Φιλιππάκο. Ήλθε κι ο Ίωαννίκιος, να 'στε καλά.— Κι έτσι, κοντά 100 χρονών, στα
473-74, επί Λέοντος Α', του Μεγάλου, έκοιμήθη.
Πηγή: π. Ανανίας Κουστένης, zoiforos.gr
