Σας καλούμε σήμερα να κλίνουμε ευλαβώς το γόνυ ενώπιον της σεπτής μνήμης των Νεομαρτύρων και των Ηρώων της πίστεως και της πατρώας γης. Των ανδρών και γυναικών, κληρικών και λαϊκών, οι οποίοι δεν δείλιασαν μπροστά στο σπαθί του δημίου ή στην αγχόνη του οθωμανού ιεροδικαστή και ομολόγησαν Χριστό Αναστάντα. Οι Νεομάρτυρες θυσίασαν την ζωή τους για να διατρανώσουν το μήνυμα στους Ορθοδόξους Έλληνες ότι δεν πρέπει να εξισλαμισθούν, δεν πρέπει να γίνουν εξωμότες, ότι μέλλον δεν υπάρχει χωρίς φως Χριστού. (Συνέχεια...)


 3/1/2021, 110 χρόνια από την κοίμηση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἐπετείου τοῦ θανάτου του, 3 Ἰανουαρίου 1911, θυμίζω ὅτι κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κηδείας του χιόνιζε, καὶ τὸ φέρετρο ποὺ μεταφερόταν ξεσκέπαστο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στὰ Μνημούρια, στρώθηκε μὲ χιόνι, σὰν σάβανο. Τὴ συνθήκη αὐτὴ εἶχε περιγράψει ὁ ἴδιος στὸ διήγημα «Ὁ Ἔρωτας στὰ χιόνια», ὅπου ὁ μπαρμπα–Γιαννιός, ὁ ἥρωας τοῦ διηγήματος, πεθαίνει σαβανομένος ἀπὸ τὸ χιόνι: (Συνέχεια...)




                                     2/1/2021, Σύντομες διδασκαλίες,

...Ὁ Θεὸς φανερώνει τὴν φιλανθρωπία Του ὄχι μόνο ὅταν κάνουμε τὸ καλό, ἀλλὰ καὶ ὅταν Τὸν προσβάλλουμε καὶ Τὸν παροργίζουμε μὲ τὶς ἁμαρτίες μας. Πόσο μακρόθυμα ὑπομένει τὰ παραπτώματά μας! Ἀλλὰ καὶ ὅταν τιμωρεῖ, μὲ πόση συμπάθεια τιμωρεῖ!

Ὁ Θεὸς εἶναι βέβαια δίκαιος, ἀλλὰ συνήθως ἡ δικαιοσύνη Του δὲν φαίνεται στὴ ζωή μας… Ὁ Δαβὶδ τὸν ὠνόμαζε δικαιοκρίτη. Ὁ Υἱὸς Του ὅμως μᾶς ἔδειξε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι περισσότερο ἀγαθὸς καὶ εὔσπλαγχνος. Ἂν καὶ εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἦρθε καὶ σταυρώθηκε γιά μᾶς!Ὅσο ὁ ἄνθρωπος προχωρεῖ στὴν ἀρετή, τόσο περισσότερο βαδίζει στὰ ἴχνη τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος στὸν μέλλοντα αἰώνα θὰ τοῦ φανερώσει τὸ πρόσωπό Του. Οἱ δίκαιοι, ὅσο ζοῦν σ’ αὐτὴ τὴ γῆ, Τὸν βλέπουν σὰν σὲ κάτοπτρο. Στὴν ἄλλη ὅμως ζωὴ θὰ Τὸν δοῦν ὅπως ἀκριβῶς εἶναι (Συνέχεια...)                          




Σήµερα, γιὰ ἄλλη µιὰ φορὰ βρισκόµαστε µπροστὰ σ’ ἕνα νέο ἔτος. Τί ἐπιθυµοῦµε γιὰ τοὺς ἴδιους, γιὰ τοὺς ἄλλους, γιὰ τὸν καθένα; Ποιὸ εἶναι τὸ τέλος ὅλων µας τῶν ἐλπίδων; Ἡ ἀπάντηση εἶναι µονίµως ἡ ἴδια αἰώνια λέξη: εὐτυχία. Εὐτυχὲς τὸ Νέο Ἔτος! Εὐτυχία γιὰ τὸ Νέο Ἔτος! Ἡ ἰδιαίτερη εὐτυχία ποὺ ἐπιθυµοῦµε εἶναι φυσικὰ διαφορετικὴ καὶ προσωπικὴ γιὰ τὸν καθένα, ἀλλὰ ὅλοι µας µετέχουµε στὴν κοινὴ πίστη πὼς αὐτὸ τὸ ἔτος ἡ εὐτυχία θὰ µᾶς πλησιάσει, πὼς µποροῦµε νὰ ἐλπίσουµε σ’ αὐτὴ µὲ προσδοκία. (Συνέχεια...)

                                  



Δὲν ἔχει περάσει ἑβδομάδα ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων ποὺ ψάλλαμε «τὰ σύμπαντα σήμερον χαρᾶς πληροῦνται» καὶ ἀκοῦμε στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ γιὰ «θρῆνον καὶ κλαυθμὸν καὶ ὀδυρμὸν πολύν». Ἡ χαρὰ ποὺ ἔφερε σὲ ἐμᾶς ἡ Γέννηση τοῦ Σωτήρα, ἐκτός τοῦ ὅτι σὲ Ἐκεῖνον «ἐστοίχισε» τὴν Κένωση τῆς Ἐνανθρώπησής του, ἀπὸ τὴν πρώτη μέρα τῆς Καθόδου του ἄρχισε νὰ τοῦ «κοστίζει» πίκρες: (Συνέχεια...)



Υπέροχε Βασιλιά, ποια σχέση έχεις Εσύ,
μ' εμάς που επτωχεύσαμε;
Δημιουργέ του ουρανού, γιατί στους χωματένιους ήρθες;
Αγάπησες το Σπήλαιο ή ζήλεψες τη Φάτνη;
Να που δεν βρίσκεται δωμάτιο για τη δούλη Σου
στο χώρο που ξεπεζέψαμε·
δε λέω μόνο δωμάτιο μα ούτε και σπήλαιο,
γιατί κι αυτό εδώ 'ναι ξένο·
και στη Σάρρα σαν έγινε μητέρα εδόθηκε κληρονομιά μεγάλη,
σ' εμένα όμως ούτε φωλιά.
Χρησιμοποίησα το Σπήλαιο που θεληματικά κατοίκησες Εσύ,
Νέο Παιδί, ο Άχρονος Θεός. (Συνέχεια...)


  24/12/2020, Χριστός γεννάται,

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρίζω.


Βοσκών φωνές φτάνουν στ' αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιον τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο.


Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ. Πανηγυρίζουν όλοι, βλέποντας το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς.


Σήμερα ή Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: Αντί γι' αστέρια, δέχτηκε τους αγγέλους• αντί για ήλιο, δέχτηκε τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Και μη ζητάς να μάθεις το πώς. Γιατί όπου θέλει ό Θεός, ανατρέπονται οι φυσικοί νόμοι. Εκείνος λοιπόν το θέλησε. Και το έκανε. Κατέβηκε στη γη κι έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί Του γι' αυτόν το σκοπό. (Συνέχεια...)


                     22/12/2020, Τα Χριστούγεννα του Θανάση Μερτίκα,

του Κωστή Μπαστιά


Εἶχε χρόνια νὰ πατήσει τὸ πόδι του σὲ πολιτεία. Ἐδῶ καὶ σαρανταπέντε χρόνια, ὅταν ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ πάτησε τὰ χώματα τῆς Ἀμερικῆς, ξεμπαρκάρισε σὲ πολιτεία: στὴ Νέα Ὑόρκη. Τὰ πρῶτα πέντε χρόνια, γύρισε δέκα μεγάλες πολιτεῖες, χωρὶς νὰ καταφέρει νὰ στεριώσει σὲ καμιά, χωρὶς νὰ δεῖ προκοπή. Ὕστερα τράβηξε στὸ ἐσωτερικὸ καὶ χάθηκε. Πεδιάδες ἀτέλειωτες, πλούσια λιβάδια κι ἐρημότοποι, ποὺ τοὺς ψήνει ἡ κάψα κι ἡ ἀναβροχιά. Χιλιάδες μίλια σπαρμένα, κι ἄλλες τόσες ἄσπαρτες, ἀνόργωτες ἀπεραντοσύνες, μὲ μονάχα θερεμένους κάκτους, ποὺ δὲ χρειάζουνται νερό, γιὰ νὰ προκόψουν. (Συνέχεια...)