18/4/2021, Η Πορεία μου προς την Ορθοδοξία, του Ιωάννη Περράκη

 Η Πορεία μου προς την Ορθοδοξία

Τόν Ἀλέξανδρο τόν πρωτογνώρισα τόν Ἰανουάριο τοῦ 2018 κατά τό πρῶτο ταξίδι μου στή Σιέρρα Λεόνε σέ μιά σύναξη νέων τῆς Ὀρθόδοξης Ἱεραποστολῆς, στούς ὁποίους μέ εἶχε παρακαλέσει ὁ πατήρ Θεμιστοκλῆς νά ἀναπτύξω κάποια θεολογικά θέματα ἀπό τήν Καινή Διαθήκη.

Ἦταν ἕνα συνεσταλμένο, γλυκό στήν ὄψη ἀγόρι μέ ὑπέροχο χαμόγελο. Λόγω τοῦ πυκνοῦ προγράμματος κατά τή διάρκεια τῆς σύντομης παραμονῆς μας στό ἱεραποστολικό κλιμάκιο δέν μοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά τόν γνωρίσω καλύτερα. Ὡστόσο, τήν τελευταία μέρα κατά τήν ἐπιστροφή μας μέ τό λεωφορειάκι τῆς Ἱεραποστολῆς ἀπό κάποια ἐπίσκεψη μέ πλησίασε καί μέ παρακάλεσε νά συζητήσουμε κάποιες ἀπορίες του. Μεταξύ ἄλλων μοῦ ἐπανέλαβε μέ κάθε λεπτομέρεια ἕνα ἀπό τά θέματα πού τούς εἶχα ἀναπτύξει, πού τόν εἶχε προβληματίσει. Ἐντυπωσιάστηκα ἀπό τό πῶς εἶχε κυριολεκτικά ρουφήξει αὐτά πού εἶχε ἀκούσει. Λίγο πρίν ἀποχαιρετιστοῦμε, μοιράστηκε μαζί μου τό ἄπιαστο γι’ αὐτόν ὄνειρό του νά εἶχε ἕνα τηλέφωνο γιά νά μπορεῖ νά ἐπικοινωνεῖ. Φεύγοντας κράτησα μέσα μου μεταξύ πολλῶν ἄλλων καί τήν ἐμπειρία τῆς γνωριμίας μ’ αὐτό τό ξεχωριστό, πολύ εὐγενικό καί συνεσταλμένο παλικάρι, καθώς καί τήν πληροφορία γιά τό ἄπιαστο ὄνειρό του.

Ὅταν κατ’ εὐδοκίαν Θεοῦ τόν Νοέμβριο τοῦ ἴδιου ἔτους ἀξιώθηκα, μετά ἀπό ἐπίμονες παρακλήσεις τοῦ πατρός Θεμιστοκλῆ, νά ξανακατεβῶ στήν Ἀφρική, θυμήθηκα τήν ἐπιθυμία τοῦ φτωχοῦ Ἀλέξανδρου καί πῆρα μαζί μου ἕνα παλιό κινητό πού εἶχε ἀφήσει ἕνας ἀπό τούς γιούς μου μετά ἀπό κάποια ἀναβάθμιση τοῦ δικοῦ του. Ἀκόμα δακρύζω ὅταν θυμᾶμαι τό γεμάτο εὐγνωμοσύνη χαμόγελό του ὅταν τοῦ τό ἔδωσα. Κάποια στιγμή, συνεσταλμένα και παρακινημένος ἀπό τήν κάπως ἰδιαίτερη σχέση πού εἶχε ἀρχίσει νά ἀναπτύσσεται μεταξύ μας μοῦ ἐκμυστηρεύτηκε ὅτι εἶχε ἀνάγκη νά ἀγοράσει μιά ἀλλαξιά νέα ροῦχα, γιατί τόν εἶχαν καλέσει ἀπό ἕναν τοπικό τηλεοπτικό σταθμό νά παρουσιάσει ἕνα μικρό βιβλίο πού εἶχε γράψει σχετικά μέ τό πῶς πρέπει οἱ γονεῖς νά ἀνατρέφουν τά παιδιά τους. Δάκρυσα.

Ἔκτοτε ἔχω σχεδόν καθημερινή διαδικτυακή ἐπικοινωνία μαζί του καί μοῦ δόθηκε ἔτσι ἡ εὐκαιρία νά τόν γνωρίσω πολύ καλά. Ἀνακάλυψα ἕνα ἔξυπνο, ταλαντοῦχο, μέ ὄνειρα, καί πλούσιο συναισθηματικό κόσμο νέο παλικάρι τῆς Ἀφρικῆς, βαθύτατα πονεμένο, ἀλλά μέ εὐγνωμοσύνη κι ἀπέραντη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ἡ ζωή του ἀποτελεῖ σύνοψη τοῦ τί σημαίνει νά ζεῖς σήμερα στή Σιέρρα Λεόνε, ἀλλά καί τοῦ τόσο εὐλογημένου ἔργου πού ἐπιτελεῖ ἡ Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή στή χώρα αὐτή. Τοῦ ζήτησα νά μᾶς περιγράψει ἐν συντομία τή ζωή του, τήν ὁποία μοιράζομαι σήμερα μέ τήν ἀγάπη σας.

 

«Γεννήθηκα σέ μιά μικρή οἰκογένεια. Οἱ γονεῖς μου ὀνομάζονται Μωάμεθ καί Μαρί Τουράι. Τό ὄνομά μου ὡς μουσουλμάνος ἦταν Ἀμπού Μπακάρ. Ἔχω ἕναν μεγαλύτερο ἀδελφό, τόν Μωάμεθ Λαμίν Τουράι καί μιά μικρότερη ἀδελφή, τή Μεντίσα Τουράι. Οἱ γονεῖς μου τά ἔφερναν δύσκολα στήν ἀρχή, ὁ πατέρας μου ἐργαζόταν ὡς φύλακας καί ἡ μητέρα μου ἀναγκαζόταν νά πουλάει τά λιγοστά προσωπικά της ἀντικείμενα γιά νά ζήσουμε. Σπάνια τρώγαμε καλό, θρεπτικό φαγητό. Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου ἡ κατάσταση βελτιώθηκε. Ἡ μητέρα μου πουλοῦσε ψάρια στήν ἀγορά καί ὁ πατέρας μου ξεκίνησε νά ἐργάζεται σέ μιά ἑταιρεία ἐμπορείας τυριοῦ.

Ἤμουν ἕνα χαρούμενο παιδί κι οἱ γονεῖς μου μοῦ ἔδιναν ὅ,τι εἶχα ἀνάγκη. Ἡ ζωή μου ἦταν εὐχάριστη καί δέν ὑποπτευόμουν τή δοκιμασία τοῦ Θεοῦ πού θά διαδεχόταν τίς εὐτυχισμένες μέρες. Ἡ δοκιμασία τῆς οἰκογένειάς μου ξεκίνησε ὅταν ἡ μητέρα μου ἀσθένησε καί χρειάστηκε νά μεταφερθεῖ στήν ἐπαρχία γιά περαιτέρω θεραπεία. Ἀνησύχησα, λυπήθηκα, ράγισε ἡ καρδιά μου καί ἡ εὐτυχία μου χάθηκε. Ἦταν ὑπέροχη γυναίκα. Δέν ἦταν μόνο μητέρα μου, ἀλλά κυριολεκτικά τό στήριγμά μου.

Στήν ἀρχή ὁ πατέρας μου ἦταν κοντά στή μητέρα μου, ὅταν αὐτή μεταφέρθηκε στήν ἐξοχή. Στή συνέχεια ὅμως ἀποφάσισε νά παντρευτεῖ μιά ἄλλη γυναίκα, πού τήν ἔλεγαν Φράνσες. Ἡ μικρή μας οἰκογένεια μεγάλωσε· ἡ μητρυιά μου ἔφερε μαζί της ἕνα κορίτσι ἑπτά ἐτῶν, τήν Ζαϊνάμπ Τουράι, καί ἕνα ἀγόρι στά δώδεκα, τόν Δανιήλ Καμάρα. Πρός μεγάλη μου ἔκπληξη συνειδητοποίησα ὅτι τό κορίτσι ἦταν ἐξώγαμη κόρη τοῦ πατέρα μου. Δέχθηκα τά πάντα χωρίς νά ἔχω ἄλλη ἐπιλογή.

Δέν πέρασαν τρεῖς μῆνες καί βρέθηκα νά πουλῶ κρύο νερό καί ἀναψυκτικά στούς δρόμους. Σπάνια ἔτρωγα ποιοτικό φαγητό. Ἔχασα τά πάντα, τήν ὅποια ἄνεση εἶχα, καί ἄρχισα νά κάνω ἀπουσίες στό σχολεῖο, τό ὁποῖο σχεδόν ἐγκατέλειψα. Ἔπρεπε νά ἀναλάβω τόν ρόλο τοῦ πατέρα, ἕνας πατέρας μέ τή μορφή δεκατετράχρονου ἀγοριοῦ. Ἀναγκάστηκα νά διαλέξω τόν καθημερινό ἀγώνα γιά ἐπιβίωση εἰς βάρος τῶν σπουδῶν μου, ἐπειδή ἔπρεπε νά προσπαθῶ νά κλείνω τίς «τρύπες» πού δημιουργοῦνταν στήν οἰκογένειά μας καί συχνά δέν μποροῦσε νά καλύψει ὁ πατέρας μου.

Λίγους μῆνες μετά ἦλθαν εὐχάριστα νέα ἀπό τήν ἐπαρχία ὅτι ἡ ὑγεία τῆς μητέρας μου εἶχε βελτιωθεῖ σημαντικά κι εἶχε σχεδόν θεραπευθεῖ. Ὡστόσο δέν μποροῦσε νά περιμένει τήν πλήρη ἀποθεραπεία της, ἐπειδή εἶχε ἀφήσει στήν πόλη τή μικρή μας ἀδελφή, πού εἶχε γεννηθεῖ τρία χρόνια πρίν χτυπήσει τή μάνα μας ἡ μάστιγα τῆς ἀρρώστειας της. Ὅταν ἐπέστρεψε στό σπίτι μας, ἀναστατώθηκε καί ράγισε ἡ καρδιά της μέ τήν κατάσταση πού βρῆκε. Δέν ἄντεξε τόν πόνο, ἡ ὑγεία της ἐπιδεινώθηκε καί χρειάστηκε νά μεταφερθεῖ ξανά στήν ἐξοχή. Ὅμως αὐτή τή φορά δέν τά κατάφερε. Ἔπειτα ἀπό λίγες ἑβδομάδες μᾶς πληροφόρησαν ὅτι πέθανε. Αἰσθάνθηκα ἀπέραντη λύπη καί ἀπογοήτευση. Ράγισε ἡ καρδιά μου. Ἔνιωσα ὅτι ἔχασα τά πάντα.

Δοξάζω ὅμως τόν Θεό, ἐπειδή σ’ αὐτή τήν τραγική στιγμή τῆς ζωῆς μου βρῆκα στήριξη στήν Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή στή Σιέρρα Λεόνε. Σ’ αὐτήν ἔνιωσα ἀγάπη, πῆρα κουράγιο καί ἀνακάλυψα τήν ὁδό τῆς σωτηρίας στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ποτέ ἕως τότε δέν εἶχα σκεφτεῖ νά γίνω μέλος τῆς ὀρθόδοξης κοινότητας, γιατί εἶχα μεγαλώσει ὡς μουσουλμάνος. Μιά μέρα, καθώς ἐπέστρεφα ἀπό τό σχολεῖο, ἕνας φίλος μου μέ προσκάλεσε νά ἔρθω μαζί του στίς συνάξεις τῶν νέων στήν Ἱεραποστολή. Τόν ἀκολούθησα πρόθυμα κι ἔτσι ξεκίνησε τό ταξίδι μου στήν ὀρθόδοξη πίστη.

Ποτέ δέν θά ξεχάσω ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ἄρχισα νά συμμετέχω τακτικά στίς συνάξεις τοῦ Σαββάτου, τίς ὁποῖες συντόνιζαν δυό ὑπέροχοι ἄνθρωποι, ὁ κ. Κίνγκ Ντέιβιντ Κάργκμπο καί ὁ κ. Μάξιμος Ρόμπσον Καμάρα. Μέσα ἀπό αὐτούς γνώρισα τόν πανοσιολογιώτατο  πατέρα Θεμιστοκλῆ Ἀδαμόπουλο, πού εἶχε ὀργανώσει αὐτές τίς συνάξεις, οἱ ὁποῖες μετεξελίχθηκαν στήν κατοπινή Ἀδελφότητα Ὀρθοδόξων Νέων (The Orthodox Youth Fellowship). Μέσω τοῦ πατρός Θεμιστοκλῆ γνωρίστηκα μέ δυό ὑπέροχες γυναῖκες, τήν κ. Ἑλένη Ἀθηνοδώρου καί τήν κ. Μαρία Ἀδαμοπούλου, τήν ἀδελφή τοῦ πατρός Θεμιστοκλῆ, οἱ ὁποῖες ἀνέλαβαν τήν εὐθύνη τῆς Ἀδελφότητας τῶν Ὀρθόδοξων Νέων.

Ἀπό τήν ἀρχή κι οἱ δυό τους ἀνέλαβαν πέρα ἀπό τίς εὐθύνες τους στήν Ἀδελφότητα καί τήν ἴδια τήν ὕπαρξή μου. Παρακολουθοῦσαν τήν ἀνάπτυξή μου καί νοιάζονταν μέ ἀγάπη γιά κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μου, παρότι ἤμουν μουσουλμάνος. Ἡ κ. Ἑλένη μοῦ φύλαγε ἀκόμη καί φαγητό γιά τό βραδυνό δεῖπνο κατά τή διάρκεια τῆς νηστείας τοῦ ραμαζανιοῦ. Ἄρχισα νά νιώθω ξανά εὐτυχισμένος και οἱ πηγές τῆς εὐτυχίας μου ἦταν αὐτές οἱ δύο ὑπέροχες γυναῖκες. Μοῦ ἔδειχναν καλοσύνη καί ἀγάπη καί μοῦ ἔδιναν κουράγιο.

Ἄρχισα νά προβληματίζομαι ποιά θρησκεία θά ἔπρεπε νά ἀκολουθῶ καί προσευχήθηκα στόν Θεό νά μέ βοηθήσει νά ἀνακαλύψω τήν ἀληθινή πίστη. Μετά ἀπό λίγες ἑβδομάδες εἶδα ἕνα ὄνειρο. Εἶδα ἕναν βασιλιά μέσα σέ λαμπερό φῶς νά κάθεται σέ θρόνο, νά περιβάλλεται ἀπό ἀγγέλους καί χιλιάδες ἄνθρωποι νά τόν προσκυνοῦν. Ἐγώ ἔμπλεος ἀπό χαρά μές στήν καρδιά μου τό μόνο πού ἔκανα ἦταν νά χαμογελῶ. Στενοχωρήθηκα ὅταν ξύπνησα ἀλλά δέν θυμόμουν τό πρόσωπο τοῦ βασιλιᾶ ποῦ εἶχα δεῖ.

Ἀγνόησα τό ὄνειρο καί συνέχισα νά ζῶ ὡς μουσουλμάνος. Μετά ἀπό μερικές μέρες εἶδα ἄλλο ἕνα ὄνειρο. Εἶδα ὅτι περπατοῦσα σ’ ἕναν δρόμο πολύ κοντά στό νεκροταφεῖο. Ξαφνικά ἕνας δαίμονας μοῦ ἐπιτέθηκε, ἀλλά ἐμφανίστηκε ἕνας μικρός ἄγγελος πού μέ ἔσωσε. Μοῦ ἔδωσε ἕνα νόμισμα κι ἐξαφανίστηκε. Ξύπνησα νιώθοντας γιά δεύτερη φορά χαρά μές στήν καρδιά μου. Ἀποφάσισα νά μιλήσω στήν κ. Ἑλένη γι’ αὐτό τό δεύτερο ὄνειρό μου. Μόλις τό ἄκουσε, χαμογέλασε καί μοῦ εἶπε ὅτι ἴσως ὁ Θεός θέλει ἀπό μένα νά τόν άκολουθήσω.

Τήν 20/12/2015 βαπτίσθηκα καί ὁ πατήρ Θεμιστοκλῆς μοῦ ἔδωσε τό ὄνομα Ἀλέξανδρος. Ἐντάχθηκα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἔκτοτε ἡ ζωή μου ἄλλαξε ριζικά. Ἔνιωσα τή θαλπωρή καί τή φροντίδα τῆς Ὀρθόδοξης Ἱεραποστολῆς, ἡ ὁποία μοῦ παρεῖχε ὅ,τι εἶχα ἀνάγκη.

Ζώντας στή γλυκιά μου πατρίδα μέσα στήν ὑπέροχη Ὀρθόδοξη Οἰκογένεια νιώθω πραγματικά εὐλογημένος. Ἡ νέα Οἰκογένειά μου μέ στήριξε καί μέ βοηθᾶ νά ἐκπληρώσω τήν ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς μου, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τό νά ἐπιστρέψω τήν ἀπέραντη ἀγάπη πού ἔχω λάβει ἀπ’ αὐτήν σέ κάθε πονεμένο σάν κι ἐμένα ἄνθρωπο γύρω μου. Δοξάζω τόν Θεό πού μέ ἀξίωσε νά ἐνταχθῶ στήν Ἐκκλησία Του. Τώρα πιά ἔχω τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς Κύριο, Θεό μου καί Σωτήρα μου, ὁ ὁποῖος γεμίζει κάθε πτυχή τῆς ζωῆς μου. Νιώθω ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη πρός τήν Ὀρθόδοξη Ἱεραποστολή, χάρη στήν ὁποία Τόν γνώρισα».Αρχή φόρμας

 

Ὁ Ἀλέξανδρος εἶναι ἕνα ἀπό τά παιδιά πού ἔχει ἀναλάβει ἐξ ὁλοκλήρου ἡ Ἱεραποστολή καλύπτοντας ὅλα τά βασικά ἔξοδα διαμονῆς, τροφῆς καί σπουδῶν του. Ἐνῶ οἱ πολύ δύσκολες οἰκογενειακές συνθῆκες τῆς ζωῆς του τόν εἶχαν ἀναγκάσει νά ἐγκαταλείψει τό σχολεῖο, μέ τή στήριξη τῆς Ἱεραποστολῆς τό τελείωσε καί σήμερα, εἰκοσιτεσσάρων χρονῶν, σπουδάζει δάσκαλος στό Ὀρθόδοξο Παιδαγωγικό Κολλέγιο στήν πρωτεύουσα Φρήταουν. Ὄνειρό του εἶναι νά βοηθήσει ὅσους ἔχουν ἀνάγκη καί νά τούς μιλήσει γιά τόν ζωντανό ἀληθινό Θεό πού ἔχει γνωρίσει.

Τό ποιός εἶναι ὁ Ἀλέξανδρος φανερώνουν γραπτά του, πού ἔπεσαν τυχαῖα στήν ἀντίληψή μου. Σ’ ἕνα ἀπό αὐτά διάβασα κάποτε: «Σε εὐχαριστῶ πάρα πολύ, Ἰησοῦ, γιά τίς τόσες εὐλογίες πού μοῦ ἔχεις δώσει. Μοῦ ἔδωσες καταφύγιο ὅταν δέν εἶχα τίποτα. Ἄνοιξες δρόμο ἐκεῖ πού φαινόταν ὅτι δέν ὑπῆρχε δρόμος. Μετέτρεψες τό σκοτάδι μου σέ φῶς. Σ’ εὐχαριστῶ, Ἰησοῦ». Ἕνα βράδυ Σαββάτου σέ μιά σκοτεινή γωνιά τῆς πρωτεύουσας τόν λήστεψαν μέ τήν ἀπειλή μαχαιριοῦ. Τήν ἑπόμενη μέρα σχολίαζε τό γεγονός μ’ αὐτά τά λόγια: «Παρότι μέ λήστεψαν, σ’ εὺχαριστῶ, Κύριε Ἰησοῦ, γιά τήν εὐλογία καί τή Χάρη Σου στή ζωή μου. Γιά τό ὅτι μέ κρατᾶς γερό νά ἔλθω ἄλλη μιά Κυριακή νά σέ λατρεύσω καί νά σοῦ πῶ: σ’ εὐχαριστῶ, Ἰησοῦ»...

Ὅσες φορές τυχαίνει συζητώντας νά ἀναφερθοῦμε στόν πατέρα του, μοῦ λέει ἀνεξίκακα: «ὁ πατέρας μου ἦταν ἀδύναμος ἄνθρωπος καί δέν μποροῦσε να ἀναλάβει τίς πατρικές εὐθύνες του». Τό βιβλίο πού ἔχει γράψει τό ἔχει ἀφιερώσει στόν πατέρα του...

Ὁ Θεός νά τόν εὐλογεῖ.

 

Πηγή:Ἰωάννης Μ. Περράκης